ស្រមោលខ្មៅនៃព្រះចន្ទងងឹតងងល់ជះគ្របសន្ធប់មកលើរាងកាយបុរសមាឌធំធាត់ដែលអង្គុយប្រណមលើកដៃទាំងពីរសំពះទូលទៅលើមេឃ។
គាត់សង្រួមស្មិងស្មាធិ៍តែម្នាក់ឯង គិតអ្វីតែម្នាក់ឯង ធ្វើឱ្យមនុស្សជុំវិញគាត់ខំនៅស្ងាត់ស្ងៀមដោយមិនហ៊ានសូម្បីដកដង្ហើមឱ្យឮផង។
ខណៈពេលដែលរាងកាយបុរសនោះផ្ដើមរង្គើញាប់ញ័រ អ្នកទាំងឡាយដែលអង្គុយហែហមបង្ហាញភាពភិតភ័យ ហើយញាក់ញ័រដែរ។
តានោះស្រាប់តែបែរក្រោយមកវិញ ហើយផ្ទុះសូរសំណើចក្អាកក្អាយដូចជាសំណើចពួកមនុស្សវិកលចរិត។ គ្រប់គ្នាឱនមុខ មានអ្នកណាហ៊ានពិនិត្យអាការរបស់តានោះទៅ?
បុរសនោះចាប់ផ្ដើមស្រែកសន្យាទៅកាន់មេឃឮៗថា៖
«បិតានៃយើង! លោកខែខ្មៅដ៏មានមហិទ្ធិឫទ្ធិ! ក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី បន្ទាប់ពីថ្ងៃលិចនាល្ងាចស្អែក រាងកាយសត្រូវទាំងអស់របស់យើងនឹងត្រូវបានសម្លាប់បង់! សមរភូមិនេះត្រូវតែប្រយុទ្ធឱ្យបានសម្រេច! លទ្ធផលចុងក្រោយមានតែមួយគត់សម្រាប់អ្នកមិនដើរតាមយើង គឺសេចក្ដីស្លាប់!»
គាត់សង្រួមស្មិងស្មាធិ៍តែម្នាក់ឯង គិតអ្វីតែម្នាក់ឯង ធ្វើឱ្យមនុស្សជុំវិញគាត់ខំនៅស្ងាត់ស្ងៀមដោយមិនហ៊ានសូម្បីដកដង្ហើមឱ្យឮផង។
ខណៈពេលដែលរាងកាយបុរសនោះផ្ដើមរង្គើញាប់ញ័រ អ្នកទាំងឡាយដែលអង្គុយហែហមបង្ហាញភាពភិតភ័យ ហើយញាក់ញ័រដែរ។
តានោះស្រាប់តែបែរក្រោយមកវិញ ហើយផ្ទុះសូរសំណើចក្អាកក្អាយដូចជាសំណើចពួកមនុស្សវិកលចរិត។ គ្រប់គ្នាឱនមុខ មានអ្នកណាហ៊ានពិនិត្យអាការរបស់តានោះទៅ?
បុរសនោះចាប់ផ្ដើមស្រែកសន្យាទៅកាន់មេឃឮៗថា៖
«បិតានៃយើង! លោកខែខ្មៅដ៏មានមហិទ្ធិឫទ្ធិ! ក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី បន្ទាប់ពីថ្ងៃលិចនាល្ងាចស្អែក រាងកាយសត្រូវទាំងអស់របស់យើងនឹងត្រូវបានសម្លាប់បង់! សមរភូមិនេះត្រូវតែប្រយុទ្ធឱ្យបានសម្រេច! លទ្ធផលចុងក្រោយមានតែមួយគត់សម្រាប់អ្នកមិនដើរតាមយើង គឺសេចក្ដីស្លាប់!»
នេះជាបទបញ្ជានៃពួកអ្នករៀនអាគមងងឹត ពុំនោះទេ កម្លាំងអនុភាពនៃវិជ្ជាការងងឹតនេះនឹងបកមកសម្លាប់សាមីខ្លួនឯងវិញ។
ពុទ្ធោអើយ! បើបុរសនេះមិនក្រោកចេញមក ហើយស្រមោលងងឹតនៃព្រះចន្ទខ្មៅមិនបានបន្សាត់ទៅបាត់ យើងមិនបានដឹងទេថា មនុស្សនៅពីមុខគាត់ទាំងអស់ក្លាយជាសាកសពបាត់ទៅហើយ។
អូព្រះ?
ពួកគេទាំងនេះគឺសុទ្ធតែជាអ្នកបម្រើស្មោះរបស់តានេះបានហែហមកំដរតានេះរៀនវិជ្ជាសិល្ប៍ ហើយចុងក្រោយបែរជាបានការសងគុណមួយ គឺក្លាយជាអ្នកត្រូវបូជាយញ្ញ?? មេធ្មប់ឈរសម្លឹងបណ្ដាអ្នកស្លាប់ ហើយងក់ក្បាលហាក់ពេញចិត្តនឹងទង្វើខ្លួនឯងទៀត?។
ត្រូវហើយ នេះគឺជាថ្ងៃដ៏ល្អសម្រាប់មេធ្មប់កំណាចដែលបានស្មិងស្មាធិ៍បញ្ចប់ដោយជោគជ័យនូវការធ្វើពិធីប្ដូរព្រលឹងរបស់គេ ប៉ុន្តែវាប្រហែលជាថ្ងៃដ៏ងងឹតសម្រាប់មនុស្សល្អៗនៅក្នុងទីក្រុងនេះ។
ជាមួយនឹងការមកដល់មិនចេះឈប់ឈរនៃបច្ចេកវិទ្យាឌីជីថល វិជ្ជាការខ្មៅងងឹតនៃមន្តអាគមអូមអាមប្រើសម្រាប់សម្លាប់ជីវិត នៅតែមានគេលួចលាក់បន្តវេននៅលើផែនដីនេះ។ គួរជឿរឿងនេះដែរឬទេ?
ក្រឡេកមកវិញ មេធ្មប់ហាក់មិនមានពេលវេលាច្រើនដើម្បីអបអរខ្លួនឯងចំពោះការទទួលជ័យជម្នះក្នុងការពិសោធន៍ដ៏សាហាវរបស់ខ្លួននោះទេ។
មេធ្មប់បានងើបចេញចោលពិធីនោះ។
«ទីបំផុត យើងធ្វើវាបានសម្រេចហើយ! វាជាចុងបញ្ចប់នៃសម័យកាលនេះហើយ! យើងធ្វើបានសម្រេចនូវបណ្ដាសារាប់ពាន់ឆ្នាំដែលមិនអាចសម្រេចដោយពុំមានបេះដូងនៃព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅ១០០០ឆ្នាំមានម្ដងនោះទេ! មហិទ្ធិឫទ្ធិទាំងឡាយនៅលើភពផែនដីនេះ មហាសមុទ្រក្រៅផែនដីនេះ និងទឹកដីភ្លើងខ្យល់សុទ្ធតែឈរខាងយើង»
………………………..
ពុទ្ធោអើយ! បើបុរសនេះមិនក្រោកចេញមក ហើយស្រមោលងងឹតនៃព្រះចន្ទខ្មៅមិនបានបន្សាត់ទៅបាត់ យើងមិនបានដឹងទេថា មនុស្សនៅពីមុខគាត់ទាំងអស់ក្លាយជាសាកសពបាត់ទៅហើយ។
អូព្រះ?
ពួកគេទាំងនេះគឺសុទ្ធតែជាអ្នកបម្រើស្មោះរបស់តានេះបានហែហមកំដរតានេះរៀនវិជ្ជាសិល្ប៍ ហើយចុងក្រោយបែរជាបានការសងគុណមួយ គឺក្លាយជាអ្នកត្រូវបូជាយញ្ញ?? មេធ្មប់ឈរសម្លឹងបណ្ដាអ្នកស្លាប់ ហើយងក់ក្បាលហាក់ពេញចិត្តនឹងទង្វើខ្លួនឯងទៀត?។
ត្រូវហើយ នេះគឺជាថ្ងៃដ៏ល្អសម្រាប់មេធ្មប់កំណាចដែលបានស្មិងស្មាធិ៍បញ្ចប់ដោយជោគជ័យនូវការធ្វើពិធីប្ដូរព្រលឹងរបស់គេ ប៉ុន្តែវាប្រហែលជាថ្ងៃដ៏ងងឹតសម្រាប់មនុស្សល្អៗនៅក្នុងទីក្រុងនេះ។
ជាមួយនឹងការមកដល់មិនចេះឈប់ឈរនៃបច្ចេកវិទ្យាឌីជីថល វិជ្ជាការខ្មៅងងឹតនៃមន្តអាគមអូមអាមប្រើសម្រាប់សម្លាប់ជីវិត នៅតែមានគេលួចលាក់បន្តវេននៅលើផែនដីនេះ។ គួរជឿរឿងនេះដែរឬទេ?
ក្រឡេកមកវិញ មេធ្មប់ហាក់មិនមានពេលវេលាច្រើនដើម្បីអបអរខ្លួនឯងចំពោះការទទួលជ័យជម្នះក្នុងការពិសោធន៍ដ៏សាហាវរបស់ខ្លួននោះទេ។
មេធ្មប់បានងើបចេញចោលពិធីនោះ។
«ទីបំផុត យើងធ្វើវាបានសម្រេចហើយ! វាជាចុងបញ្ចប់នៃសម័យកាលនេះហើយ! យើងធ្វើបានសម្រេចនូវបណ្ដាសារាប់ពាន់ឆ្នាំដែលមិនអាចសម្រេចដោយពុំមានបេះដូងនៃព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅ១០០០ឆ្នាំមានម្ដងនោះទេ! មហិទ្ធិឫទ្ធិទាំងឡាយនៅលើភពផែនដីនេះ មហាសមុទ្រក្រៅផែនដីនេះ និងទឹកដីភ្លើងខ្យល់សុទ្ធតែឈរខាងយើង»
………………………..
ខ្ញុំប្រិចភ្នែកនៅមុខអេក្រង់កុំព្យូទ័រយួរដៃរបស់ខ្ញុំ ព្រោះតែការផ្ដោតសម្លឹងរូបថតពណ៌ខ្មៅសន្ធប់នៃព្រះចន្ទដ៏ចម្លែក នាំមកឱ្យខ្ញុំនូវអារម្មណ៍មិនល្អមួយមិនធ្លាប់មាន។ ខ្ញុំអានប្រលោមលោកច្រើនហើយ ហេតុអ្វីរឿងមួយនេះដូចកំពុងធ្វើឱ្យខ្ញុំអានហើយភ័យ? ហេតុអ្វីខ្ញុំអានវាចេញមកជារូបភាព?
ហេតុអ្វីខ្ញុំឃើញមេធ្មប់នោះកំពុងធ្វើពិធី ហើយសម្លាប់អ្នកបម្រើគាត់? ខ្ញុំយល់ថាអ្វីម្យ៉ាងហៀបនឹងកើតឡើងហើយ។
រឿងអាក្រក់ណាមួយកំពុងតែលឹបលក្បែរៗបង្អួចខ្ញុំ ហើយអ្នកណាម្នាក់កំពុងតែលបលួចសម្លឹងខ្ញុំ។
«កូនធី!»
គឺម្ដាយរបស់ខ្ញុំហៅទេ។
«បាទម៉ាក់!»
ខ្ញុំឆ្លើយ ហើយស្រវាបិទកុំព្យូទ័រ គាត់មកទាន់ឃើញខ្ញុំអានរឿងនេះ។
«ពីណាសរសេរអីលើទំព័រ Facebook កូនឯងហ្នក?»
ត្រូវហើយ សូម្បីម៉ាក់ក៏មាន Account Faccbook ដែរ។ នេះគឺចូលឆ្នាំ២០១៦ហើយ។
ហេតុអ្វីខ្ញុំឃើញមេធ្មប់នោះកំពុងធ្វើពិធី ហើយសម្លាប់អ្នកបម្រើគាត់? ខ្ញុំយល់ថាអ្វីម្យ៉ាងហៀបនឹងកើតឡើងហើយ។
រឿងអាក្រក់ណាមួយកំពុងតែលឹបលក្បែរៗបង្អួចខ្ញុំ ហើយអ្នកណាម្នាក់កំពុងតែលបលួចសម្លឹងខ្ញុំ។
«កូនធី!»
គឺម្ដាយរបស់ខ្ញុំហៅទេ។
«បាទម៉ាក់!»
ខ្ញុំឆ្លើយ ហើយស្រវាបិទកុំព្យូទ័រ គាត់មកទាន់ឃើញខ្ញុំអានរឿងនេះ។
«ពីណាសរសេរអីលើទំព័រ Facebook កូនឯងហ្នក?»
ត្រូវហើយ សូម្បីម៉ាក់ក៏មាន Account Faccbook ដែរ។ នេះគឺចូលឆ្នាំ២០១៦ហើយ។
ខ្ញុំបែរជាមនុស្សចូលចិត្តអានរឿងអាគមគាថា ហើយស្រមៃមកបន្លាចខ្លួនឯងទាំងថ្ងៃ?
ខ្ញុំឱនចុចទូរសព្ទមើល Facebook ព្រោះតាំងពីអានរឿងធ្មប់១ម៉ឺនឆ្នាំនេះ ខ្ញុំបានបំភ្លេចវាចោល។
«អាធី! អាបោកគ្រាប់បែក! ឯងមិនមកលេងបាល់ទេ?!»
ខ្ញុំចុចបិទវិញក្រោកទៅរកតុអាហារ។
តាមពិតទៅ មិនត្រឹមតែភ្លេច Facebook ទេ ខ្ញុំថែមទាំងភ្លេចការលេងបាល់ដែលជាចំណូលចិត្តសំខាន់ជាងគេរបស់ខ្ញុំនោះទៀត។
ខ្ញុំឱនចុចទូរសព្ទមើល Facebook ព្រោះតាំងពីអានរឿងធ្មប់១ម៉ឺនឆ្នាំនេះ ខ្ញុំបានបំភ្លេចវាចោល។
«អាធី! អាបោកគ្រាប់បែក! ឯងមិនមកលេងបាល់ទេ?!»
ខ្ញុំចុចបិទវិញក្រោកទៅរកតុអាហារ។
តាមពិតទៅ មិនត្រឹមតែភ្លេច Facebook ទេ ខ្ញុំថែមទាំងភ្លេចការលេងបាល់ដែលជាចំណូលចិត្តសំខាន់ជាងគេរបស់ខ្ញុំនោះទៀត។
ពេលខ្ញុំអង្គុយធ្មឹងហូបបាញ់កាញ់ព្រឹក តែលេបមិនឆ្ងាញ់ទេ ព្រោះរូបមេធ្មប់នោះអណ្ដែតឡើងមកវិញក្នុងកែវភ្នែកខ្ញុំ។
«ម៉េចហើយកូន? ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ ព្រលឹងមិននៅក្នុងខ្លួន?!»
«មានអីឯណាម៉ាក់!»
ខ្ញុំងើបមុខឆ្លើយទាំងសើងមម៉ើង ហើយឱនមកគិតទៀត៖
«ជីវិតពិតប្រាកដមានមេធ្មប់ទេ? មានអាថាន់ពូកែៗដូចក្នុងរឿងនោះទេ? តើមេធ្មប់នោះបានសម្រេចទេ? តើរកអានភាគបន្តនៅឯណា បើកំបុតឆ្កុយអ៊ីចឹង?»
«នឹកស្រីណាអ្ហះ វុទ្ធី??»
ខ្ញុំឈ្ងោកទំពាញាប់ជាងមុនដើម្បីគេចចេញពីការសាកសួររបស់ម៉ាក់។
«ម៉េចហើយកូន? ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ ព្រលឹងមិននៅក្នុងខ្លួន?!»
«មានអីឯណាម៉ាក់!»
ខ្ញុំងើបមុខឆ្លើយទាំងសើងមម៉ើង ហើយឱនមកគិតទៀត៖
«ជីវិតពិតប្រាកដមានមេធ្មប់ទេ? មានអាថាន់ពូកែៗដូចក្នុងរឿងនោះទេ? តើមេធ្មប់នោះបានសម្រេចទេ? តើរកអានភាគបន្តនៅឯណា បើកំបុតឆ្កុយអ៊ីចឹង?»
«នឹកស្រីណាអ្ហះ វុទ្ធី??»
ខ្ញុំឈ្ងោកទំពាញាប់ជាងមុនដើម្បីគេចចេញពីការសាកសួររបស់ម៉ាក់។
ខ្ញុំនឹកឃើញដល់គេភ្លាម…. សង្សារខ្ញុំ។
យើងពិតជាបានចំណាយពេលពីរឆ្នាំមកហើយ ដោយលះបង់ជីវិតឯកជនផ្ទាល់ខ្លួនទុកគ្នាជាមនុស្សសំខាន់ ហើយដែលខ្ញុំគិតថា នោះជាស្នេហាពិតរបស់ខ្ញុំតែមួយគត់សម្រាប់ជាតិនេះ។
ម៉ាក់មិនដឹងទេ រហូតដល់គេការចោលខ្ញុំបាត់ ហើយខ្ញុំខូចចិត្ត ម្ង៉ៃៗអង្គុយអានតែសៀវភៅក៏ម៉ាក់មិនដឹង ព្រោះម៉ាក់រវល់ណាស់។
«តោះដល់ម៉ោងហើយកូន!»
គាត់វិលមកពីបន្ទប់វិញជាមួយសម្លៀកបំពាក់ដ៏ឡូយជាលក្ខណៈលោកស្រីប្រធាន។
«ជួយផង! ម្ដាយខ្ញុំដូចជាកំពុងតែមានស្នេហា!»
ខ្ញុំឌឺគាត់ដែលម៉ាក់ខ្ញុំស្អាតពេក គាត់ចំណាស់បន្តិចមែន តែស្អាតនោះស្អាតចង់តែឱបនិងថើបគាត់ទេ។
យើងពិតជាបានចំណាយពេលពីរឆ្នាំមកហើយ ដោយលះបង់ជីវិតឯកជនផ្ទាល់ខ្លួនទុកគ្នាជាមនុស្សសំខាន់ ហើយដែលខ្ញុំគិតថា នោះជាស្នេហាពិតរបស់ខ្ញុំតែមួយគត់សម្រាប់ជាតិនេះ។
ម៉ាក់មិនដឹងទេ រហូតដល់គេការចោលខ្ញុំបាត់ ហើយខ្ញុំខូចចិត្ត ម្ង៉ៃៗអង្គុយអានតែសៀវភៅក៏ម៉ាក់មិនដឹង ព្រោះម៉ាក់រវល់ណាស់។
«តោះដល់ម៉ោងហើយកូន!»
គាត់វិលមកពីបន្ទប់វិញជាមួយសម្លៀកបំពាក់ដ៏ឡូយជាលក្ខណៈលោកស្រីប្រធាន។
«ជួយផង! ម្ដាយខ្ញុំដូចជាកំពុងតែមានស្នេហា!»
ខ្ញុំឌឺគាត់ដែលម៉ាក់ខ្ញុំស្អាតពេក គាត់ចំណាស់បន្តិចមែន តែស្អាតនោះស្អាតចង់តែឱបនិងថើបគាត់ទេ។
គាត់ឈរឆ្កុបក្បែរទូស្បែកជើង ហើយរើសពណ៌បៃតងមួយគូមកស៊កបន្លប់ធ្វើមិនឮសម្ដីខ្ញុំ៖
«ពូម្នាក់ផ្ទះកាច់ជ្រុងនោះមានលាភបានមើលកំភួនជើងម៉ាក់ខ្ញុំទៀតហើយ!»
ខ្ញុំបន្ថែមដោយក្រោកចេញពីតុ ម៉ាក់ខ្ញុំនៅតែមិនមាត់ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ក្រៅពីប៉ា គ្មាននរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតអាចយកឈ្នះបេះដូងគាត់ឡើយ។
ខ្ញុំដឹងថា ម៉ាក់ប្រឹងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង តែមិនឱ្យខ្ញុំដឹងពីការលំបាក រកប្រាក់ឱ្យខ្ញុំរៀនមហាវិទ្យាល័យឯកជន ក៏មិនដែលនិយាយត្អូញត្អែរជាមួយខ្ញុំសោះក្នុងបណ្ដាឆ្នាំកន្លងមកនេះ។
«ពូម្នាក់ផ្ទះកាច់ជ្រុងនោះមានលាភបានមើលកំភួនជើងម៉ាក់ខ្ញុំទៀតហើយ!»
ខ្ញុំបន្ថែមដោយក្រោកចេញពីតុ ម៉ាក់ខ្ញុំនៅតែមិនមាត់ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ក្រៅពីប៉ា គ្មាននរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតអាចយកឈ្នះបេះដូងគាត់ឡើយ។
ខ្ញុំដឹងថា ម៉ាក់ប្រឹងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង តែមិនឱ្យខ្ញុំដឹងពីការលំបាក រកប្រាក់ឱ្យខ្ញុំរៀនមហាវិទ្យាល័យឯកជន ក៏មិនដែលនិយាយត្អូញត្អែរជាមួយខ្ញុំសោះក្នុងបណ្ដាឆ្នាំកន្លងមកនេះ។
ខ្ញុំសម្លឹងទៅដៃគាត់កំពុងបើកឡាន។ គាត់ពិតជាដូចមនុស្សប្រុសផងស្រីផង។
«គួរឱ្យកូនបើកឡានម្ដងទៅ!»
ប្រហែលជាមិនមែនលើកដំបូងទេដែលខ្ញុំចង់ឱ្យម៉ាក់ស្រលះដៃជើងខ្លះ គាត់ដូចជាគិតថា ខ្ញុំនៅក្មេងបៀមដៃដដែលជាដដែល។
ខ្ញុំនៅស្ងៀម ពេលដែលគាត់មិនឆ្លើយនឹងសំណូមពរខ្ញុំ គាត់ប្រហែលខ្លាចខ្ញុំបើកឡានដើរលេង បើកឡានកៀរគេ ឬមួយក៏….. ត្រូវហើយ! ប៉ាខ្ញុំស្លាប់ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍អ៊ីចឹងហើយ ពេលខ្ញុំរំលឹករឿងទារបើកឡានម្ដងៗ ម៉ាក់ពិបាកចិត្ត ហើយគាត់តែងតែរើសយកចម្លើយ «ស្ងៀមស្ងាត់»។
«គួរឱ្យកូនបើកឡានម្ដងទៅ!»
ប្រហែលជាមិនមែនលើកដំបូងទេដែលខ្ញុំចង់ឱ្យម៉ាក់ស្រលះដៃជើងខ្លះ គាត់ដូចជាគិតថា ខ្ញុំនៅក្មេងបៀមដៃដដែលជាដដែល។
ខ្ញុំនៅស្ងៀម ពេលដែលគាត់មិនឆ្លើយនឹងសំណូមពរខ្ញុំ គាត់ប្រហែលខ្លាចខ្ញុំបើកឡានដើរលេង បើកឡានកៀរគេ ឬមួយក៏….. ត្រូវហើយ! ប៉ាខ្ញុំស្លាប់ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍អ៊ីចឹងហើយ ពេលខ្ញុំរំលឹករឿងទារបើកឡានម្ដងៗ ម៉ាក់ពិបាកចិត្ត ហើយគាត់តែងតែរើសយកចម្លើយ «ស្ងៀមស្ងាត់»។
…..ហេតុអ្វីជីវិតខ្ញុំយ៉ាប់ជាងអ្នកដទៃម្ល៉េះ?
….អត់មានប៉ា….. ម៉ាក់ទុកខ្ញុំជាកូនក្មេងរហូត…. ធំប៉ុណ្ណឹងហើយមិនដែលបានធ្វើអ្វីសងម៉ាក់វិញសោះ សង្សារមានតែមួយ មិនចេះមានច្រើនដូចគេផង គេក៏ការប្ដីចោលខ្ញុំបាត់ទៀត?
….មួយរយៈចុងក្រោយនេះ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំខ្លួនឯងចង់ពន្លិចខ្លួនឯងឱ្យលិចបាត់ទៅក្នុងសៀវភៅ។ គឺការអានសៀវភៅប្លែកៗ ចុងក្រោយទៅ គឺសៀវភៅរឿងដ៏បុរាណមួយក្បាលនោះដែលខ្ញុំរកឃើញដោយចៃដន្យក្នុង Internet ។
….អត់មានប៉ា….. ម៉ាក់ទុកខ្ញុំជាកូនក្មេងរហូត…. ធំប៉ុណ្ណឹងហើយមិនដែលបានធ្វើអ្វីសងម៉ាក់វិញសោះ សង្សារមានតែមួយ មិនចេះមានច្រើនដូចគេផង គេក៏ការប្ដីចោលខ្ញុំបាត់ទៀត?
….មួយរយៈចុងក្រោយនេះ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំខ្លួនឯងចង់ពន្លិចខ្លួនឯងឱ្យលិចបាត់ទៅក្នុងសៀវភៅ។ គឺការអានសៀវភៅប្លែកៗ ចុងក្រោយទៅ គឺសៀវភៅរឿងដ៏បុរាណមួយក្បាលនោះដែលខ្ញុំរកឃើញដោយចៃដន្យក្នុង Internet ។
ទោះបីយ៉ាងណា វាជាសៀវភៅដ៏អស្ចារ្យមួយជាងសៀវភៅទាំងអស់ដែលខ្ញុំធ្លាប់រុករកនៅក្នុងបណ្ណាល័យ។
វាជាការងារដ៏ល្អឥតខ្ចោះនៃអ្នកនិពន្ធម្នាក់មិនដាក់ឈ្មោះលើគ្រប មិនដឹងថាឈ្មោះអ្វី ប៉ុន្តែខ្ញុំបានស្រមៃឃើញរូបភាពពិតៗតាមរយៈការសរសេររបស់គាត់។
គាត់អាចទាត់ Facebook ចេញពីជីវិតរបស់ខ្ញុំបាន គឺមិនធម្មតាទេ។
ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានរកឃើញវា ហើយមិនបានចាប់ផ្ដើមការអាននៅទំព័រទីមួយ ខ្ញុំប្រហែលមិនជឿថាមានគេអាចសរសេរនូវរឿងដ៏ទាក់ទាញអស្ចារ្យបែបនេះដែរ។
វាជាការងារដ៏ល្អឥតខ្ចោះនៃអ្នកនិពន្ធម្នាក់មិនដាក់ឈ្មោះលើគ្រប មិនដឹងថាឈ្មោះអ្វី ប៉ុន្តែខ្ញុំបានស្រមៃឃើញរូបភាពពិតៗតាមរយៈការសរសេររបស់គាត់។
គាត់អាចទាត់ Facebook ចេញពីជីវិតរបស់ខ្ញុំបាន គឺមិនធម្មតាទេ។
ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានរកឃើញវា ហើយមិនបានចាប់ផ្ដើមការអាននៅទំព័រទីមួយ ខ្ញុំប្រហែលមិនជឿថាមានគេអាចសរសេរនូវរឿងដ៏ទាក់ទាញអស្ចារ្យបែបនេះដែរ។
«ម៉ាក់ លោកនេះមានមេធ្មប់អត់?!»
«មានច្រើនណាស់កូន!…. ក្នុងកុន!»
ម្ដាយរបស់ខ្ញុំនិយាយលេង ហើយសើចយ៉ាងស្អាតបន្លប់ភាពក្រៀមក្រំរបស់គាត់ដែលនឹកដល់ប៉ា។
«ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺអំពើល្អ! លើលោកនេះពិតជាមានផលពីអំពើអាក្រក់ល្អមែន!»
គាត់បន្ថែម។ ប្រហែលនេះគ្រាន់តែលើកទឹកចិត្តឱ្យខ្ញុំព្យាយាមជឿលើភាពបរិសុទ្ធនៃចិត្ត។
«មានច្រើនណាស់កូន!…. ក្នុងកុន!»
ម្ដាយរបស់ខ្ញុំនិយាយលេង ហើយសើចយ៉ាងស្អាតបន្លប់ភាពក្រៀមក្រំរបស់គាត់ដែលនឹកដល់ប៉ា។
«ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺអំពើល្អ! លើលោកនេះពិតជាមានផលពីអំពើអាក្រក់ល្អមែន!»
គាត់បន្ថែម។ ប្រហែលនេះគ្រាន់តែលើកទឹកចិត្តឱ្យខ្ញុំព្យាយាមជឿលើភាពបរិសុទ្ធនៃចិត្ត។
លោកគ្រូ Culture របស់ខ្ញុំជនជាតិម៉ាឡេស៊ី។ គាត់ឈ្មោះអ៊ីម៉ា។ គាត់ជាអ្នកមានចំណេះដឹងទូទៅច្រើនទាក់ទងនឹងជំនឿនានារបស់ប្រជាជាតិអាស៊ី ហើយក៏ចូលចិត្តឆ្លើយប្រាប់ជានិច្ចតបនឹងរាល់អ្វីដែលយើងសួរ ទោះខុសប្រធានបទក៏ដោយ។
ដូច្នេះខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមនូវសំណួរដដែល ដែលដឹងជាមុនហើយថានឹងគ្មានចម្លើយមកវិញទេ៖
«លោកគ្រូ តើមានវិជ្ជាធ្មប់ពិតមែនទេ?»
ពួកគេសើចគឹល តែលោកគ្រូងាកមកសម្លឹងខ្ញុំថ្មែ តែគាត់មិនឆ្លើយដូចរាល់ដងទេ។ គាត់មើលខ្ញុំពីលើដល់ក្រោម ហើយនិយាយខ្លី៖
«ចុះឯង? ឯងជឿរឿងហ្នឹងដែរទេ វុទ្ធី?»
«វាហ្នឹងហើយមេធ្មប់! អាមេធ្មប់!»
ពួកគេប្រណាំងគ្នាស្រែកថាឱ្យខ្ញុំលាន់រំពង។
ដូច្នេះខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមនូវសំណួរដដែល ដែលដឹងជាមុនហើយថានឹងគ្មានចម្លើយមកវិញទេ៖
«លោកគ្រូ តើមានវិជ្ជាធ្មប់ពិតមែនទេ?»
ពួកគេសើចគឹល តែលោកគ្រូងាកមកសម្លឹងខ្ញុំថ្មែ តែគាត់មិនឆ្លើយដូចរាល់ដងទេ។ គាត់មើលខ្ញុំពីលើដល់ក្រោម ហើយនិយាយខ្លី៖
«ចុះឯង? ឯងជឿរឿងហ្នឹងដែរទេ វុទ្ធី?»
«វាហ្នឹងហើយមេធ្មប់! អាមេធ្មប់!»
ពួកគេប្រណាំងគ្នាស្រែកថាឱ្យខ្ញុំលាន់រំពង។
មិនទាន់អីផង លោកសាកលវិទ្យាធិការស្រាប់តែបង្ហាញខ្លួន ហើយនាំលោកគ្រូអ៊ីម៉ាចេញទៅ ទំនងមានការអ្វីមួយសំខាន់ ទុកឱ្យអ្នកគ្រូអង់គ្លេសដ៏គួរឱ្យធុញចូលមកជំនួសវិញ។
ដោយសារថ្ងៃនេះ អ្នកគ្រូមិនមានគម្រោងបង្រៀនទេ គាត់គ្មានអ្វីនិយាយក៏ដាក់លំហាត់ជាក្រុមឱ្យពិភាក្សា និងធ្វើបទបង្ហាញរវល់រហូតទៅ។
រវល់ពេញមួយថ្ងៃ ហើយល្ងាចឡើង ខ្ញុំត្រូវដើរគេចពួកម៉ាកដែលរង់ចាំខ្ញុំជម្រះបញ្ជីរឿងវាលេងបាល់ចាញ់សាលាគេ ព្រោះបាត់ស្រមោលខ្ញុំដែលជាអ្នកស៊ុតបញ្ចូលទីប្រចាំត្រកូល។
«សៀវភៅអើយ! ឯងកំពុងកែប្រែខ្ញុំណា៎ដឹងទេ?»
ម៉ាក់មកដល់រហ័សជាងសព្វដង ហើយដឹកខ្ញុំមកផ្ទះវិញ។ គាត់ថា គាត់គ្រុនផ្ដាសាយត្រូវលេបថ្នាំគេង។
«ញ៉ាំអីរួច ចូលគេងណាកូន! ខែនេះយប់ខ្លីណាស់! ត្រូវគេងឱ្យឆ្អែត! គេងពីព្រលប់ទៅ!»
វាជាឱកាសរបស់ខ្ញុំ….. គិតថាខ្ញុំធ្វើតាមសម្ដីគាត់?
ដោយសារថ្ងៃនេះ អ្នកគ្រូមិនមានគម្រោងបង្រៀនទេ គាត់គ្មានអ្វីនិយាយក៏ដាក់លំហាត់ជាក្រុមឱ្យពិភាក្សា និងធ្វើបទបង្ហាញរវល់រហូតទៅ។
រវល់ពេញមួយថ្ងៃ ហើយល្ងាចឡើង ខ្ញុំត្រូវដើរគេចពួកម៉ាកដែលរង់ចាំខ្ញុំជម្រះបញ្ជីរឿងវាលេងបាល់ចាញ់សាលាគេ ព្រោះបាត់ស្រមោលខ្ញុំដែលជាអ្នកស៊ុតបញ្ចូលទីប្រចាំត្រកូល។
«សៀវភៅអើយ! ឯងកំពុងកែប្រែខ្ញុំណា៎ដឹងទេ?»
ម៉ាក់មកដល់រហ័សជាងសព្វដង ហើយដឹកខ្ញុំមកផ្ទះវិញ។ គាត់ថា គាត់គ្រុនផ្ដាសាយត្រូវលេបថ្នាំគេង។
«ញ៉ាំអីរួច ចូលគេងណាកូន! ខែនេះយប់ខ្លីណាស់! ត្រូវគេងឱ្យឆ្អែត! គេងពីព្រលប់ទៅ!»
វាជាឱកាសរបស់ខ្ញុំ….. គិតថាខ្ញុំធ្វើតាមសម្ដីគាត់?
គេងពីព្រលប់? ហាសហា? ស្អីទៅ? ហួសសម័យហើយ! បើថាគាត់ឱ្យក្រុមហ៊ុនមកដក WiFi ចេញពីផ្ទះឱ្យផុតអស់ទៅ ក្រែងសង្ឃឹមអាធីនេះចូលដេកបានខ្លះ?
ព្រះចន្ទចាប់ផ្ដើមបើកបង្ហាញពន្លឺដ៏ស្រអាប់ងងឹតងងល់របស់វាជាថ្មីនៅអេក្រង់ចំពោះមុខខ្ញុំ….. ជាប្រលោមលោកដ៏ល្អអស្ចារ្យមួយដែលមិនទាន់បានបញ្ចប់។
…..ទែនៗៗៗ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមអានវា ហើយអាហារស្លាបព្រាទីមួយរបស់ខ្ញុំគាំងទ្រឹងលើអណ្ដាត…. ខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍ទំពាវាតទៅទៀតឡើយ….
ព្រះចន្ទចាប់ផ្ដើមបើកបង្ហាញពន្លឺដ៏ស្រអាប់ងងឹតងងល់របស់វាជាថ្មីនៅអេក្រង់ចំពោះមុខខ្ញុំ….. ជាប្រលោមលោកដ៏ល្អអស្ចារ្យមួយដែលមិនទាន់បានបញ្ចប់។
…..ទែនៗៗៗ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមអានវា ហើយអាហារស្លាបព្រាទីមួយរបស់ខ្ញុំគាំងទ្រឹងលើអណ្ដាត…. ខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍ទំពាវាតទៅទៀតឡើយ….
ព្រោះប្រលោមលោកនេះមានលក្ខណៈពិសេសបំផុត តួអក្សរនីមួយៗកសាងចេញជារូបភាពហើយគ្រប់ឃ្លាបង្កើតចេញជាស្រមោលព្រះចន្ទដែលមានព្រលឹងពិតៗ គឺពណ៌ខ្មៅក្រឹប។
…..ព្រះចន្ទនៃរាត្រីកាលគួរឱ្យខ្លាចបានគ្របដណ្ដប់ដេញប្រកិតបុរសម្នាក់ដែលខំបំបោលសេះគេចចេញដោយត្រហេបត្រហប។
បុរសនោះបានស្រែករន្ធត់ ពេលពន្លឺព្រះចន្ទលេបត្របាក់គាត់ ហើយគាត់ខំដកដាវវាយតបតនឹងពពកខ្មៅដ៏កំណាច តែនៅទីបំផុត គាត់បានដួលដេកធ្លាក់ពីលើសេះ។
…..ព្រះចន្ទនៃរាត្រីកាលគួរឱ្យខ្លាចបានគ្របដណ្ដប់ដេញប្រកិតបុរសម្នាក់ដែលខំបំបោលសេះគេចចេញដោយត្រហេបត្រហប។
បុរសនោះបានស្រែករន្ធត់ ពេលពន្លឺព្រះចន្ទលេបត្របាក់គាត់ ហើយគាត់ខំដកដាវវាយតបតនឹងពពកខ្មៅដ៏កំណាច តែនៅទីបំផុត គាត់បានដួលដេកធ្លាក់ពីលើសេះ។
អាណិតគាត់ណាស់ ព្រោះខ្ញុំសរសើរការចំណាយជីវិតរបស់គាត់នៅក្នុងការប្រយុទ្ធទៅនឹងអំណាចអរូបមួយដែលដឹងហើយថា មនុស្សធម្មតាមិនមានលទ្ធភាពតបតវានោះឡើយ។
បន្តមកទៀត គឺប្រជាជនស្រីប្រុសក្មេងចាស់ដែលខំរត់យ៉ាងណានៅតែត្រូវវាលេបត្របាក់។
ចុងក្រោយគឺបុរសចំណាស់ពិការម្នាក់ដែលខំលូនវារការពារជីវិតក៏វាមិនព្រមលើកលែងឱ្យផង។
ខ្ញុំធ្លោយមាត់ដោយក្រេវក្រោធ៖
«អាលោកខែឆ្កួតយក៍! អ្ហែងងងឹតដូចលូទឹកស្អុយ! មុខអ្ហែងគឺមិនដែលនាំសន្តិភាព សេចក្ដីស្រឡាញ់ឱ្យពីណាទេ! វាមានតែការស្លាប់ និងការបំផ្លិចបំផ្លាញ! ឯងកើតមកមិនដែលដឹងឡើយថា សេចក្ដីមេត្តា ករុណា ឬការអភ័យទោសជាអ្វី!?»
ស្រាប់តែរំពេចនោះ ខ្ញុំឮសូរសំឡេងស្រែក…. ខ្ញុំស្ដាប់ហើយស្ដាប់ទៀត….. វាជាសំឡេងសង្សារខ្ញុំ ម៉ានី។
បន្តមកទៀត គឺប្រជាជនស្រីប្រុសក្មេងចាស់ដែលខំរត់យ៉ាងណានៅតែត្រូវវាលេបត្របាក់។
ចុងក្រោយគឺបុរសចំណាស់ពិការម្នាក់ដែលខំលូនវារការពារជីវិតក៏វាមិនព្រមលើកលែងឱ្យផង។
ខ្ញុំធ្លោយមាត់ដោយក្រេវក្រោធ៖
«អាលោកខែឆ្កួតយក៍! អ្ហែងងងឹតដូចលូទឹកស្អុយ! មុខអ្ហែងគឺមិនដែលនាំសន្តិភាព សេចក្ដីស្រឡាញ់ឱ្យពីណាទេ! វាមានតែការស្លាប់ និងការបំផ្លិចបំផ្លាញ! ឯងកើតមកមិនដែលដឹងឡើយថា សេចក្ដីមេត្តា ករុណា ឬការអភ័យទោសជាអ្វី!?»
ស្រាប់តែរំពេចនោះ ខ្ញុំឮសូរសំឡេងស្រែក…. ខ្ញុំស្ដាប់ហើយស្ដាប់ទៀត….. វាជាសំឡេងសង្សារខ្ញុំ ម៉ានី។
ទោះបីគេបានដាច់និស្ស័យទៅការប្ដីជាអ្នកធំចោលខ្ញុំហើយមែន គេលែងជាសង្សារខ្ញុំពិតមែន តែសម្រែកគេពិតជាបានធ្វើឱ្យខ្ញុំតក់ស្លុត ហើយក្រោករត់យ៉ាងលឿន។ គោលដៅរបស់ខ្ញុំ គឺស្ពានខៀវធ្វើពីឈើលាយថ្មលាតភ្ជាប់ដៃទន្លេ។
វត្តមានព្រះចន្ទបិសាចគ្របដណ្ដប់ទាំងស្រុងពីលើធម្មជាតិក្នុងយប់នេះ ដែលគ្មានដង្ហើមនឹងអាចស្រស់បស់បានទៀតនោះឡើយ។ ផែនដីទាំងស្រុងហាក់បីដូចជាប្រុងតែនឹងរលំធ្លាក់មក។
ជំហានខ្ញុំគាំង ហើយបេះដូងខ្ញុំលែងលោតមួយខណៈ ព្រោះខ្ញុំឃើញអ្នកណាម្នាក់កំពុងឈប់នៅកណ្ដាលស្ពាន។
វត្តមានព្រះចន្ទបិសាចគ្របដណ្ដប់ទាំងស្រុងពីលើធម្មជាតិក្នុងយប់នេះ ដែលគ្មានដង្ហើមនឹងអាចស្រស់បស់បានទៀតនោះឡើយ។ ផែនដីទាំងស្រុងហាក់បីដូចជាប្រុងតែនឹងរលំធ្លាក់មក។
ជំហានខ្ញុំគាំង ហើយបេះដូងខ្ញុំលែងលោតមួយខណៈ ព្រោះខ្ញុំឃើញអ្នកណាម្នាក់កំពុងឈប់នៅកណ្ដាលស្ពាន។
ទឹកខាងក្រោមស្ពានមិនជារាក់ទេ ទោះខ្ញុំនឹងលោតចុះក៏មិនប្រាកដថាអាចហែលទៅរកត្រើយបានប្រកបដោយសុវត្ថិភាពក្នុងរាត្រីដ៏អួអាប់នេះដែរ។
ឯសំឡេងសត្វទីទុយនិងបក្សីផ្សេងៗទៀតបានធ្វើសង្គ្រាមដាក់គ្នាឡើងមកលាន់រំពងសង្កៀរត្រចៀក។ ទីនេះគ្មានអ្នកណាក្រៅតែពីយើងទាំងពីរសោះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំដឹងថាខ្លួនឯងកំពុងដេកយល់សប្ដិអាក្រក់ទៀតហើយ ដូច្នេះខ្ញុំប្រឹងក្រោកឡើង….. ភ្ញាក់ឡើង….. ដាស់ខ្លួនឯងឡើងក៏នៅតែមិនបានសម្រេច។
ឯសំឡេងសត្វទីទុយនិងបក្សីផ្សេងៗទៀតបានធ្វើសង្គ្រាមដាក់គ្នាឡើងមកលាន់រំពងសង្កៀរត្រចៀក។ ទីនេះគ្មានអ្នកណាក្រៅតែពីយើងទាំងពីរសោះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំដឹងថាខ្លួនឯងកំពុងដេកយល់សប្ដិអាក្រក់ទៀតហើយ ដូច្នេះខ្ញុំប្រឹងក្រោកឡើង….. ភ្ញាក់ឡើង….. ដាស់ខ្លួនឯងឡើងក៏នៅតែមិនបានសម្រេច។
ខ្ញុំភ័យខ្លាចក្នុងចិត្តណាស់ចំពោះការបង្ខំឱ្យទទួលយកថា ខ្ញុំកំពុងប្រឈមមុខនេះ គឺជាការពិត។ វាជាការផ្លាស់ប្ដូរដ៏អាក្រក់បំផុតរបស់ពិភពលោកដែលនឹងកំពុងចូលមកដល់ខួរក្បាលខ្ញុំដើរច្របល់វ៉ល់ពេញ តែជើងខ្ញុំដើរធម្មតាទៅរកគេនោះ។
ច្រមុះខ្ញុំស្រង់ប៉ះក្លិនផ្កាដែលដូចគ្នាបេះបិទនឹងក្លិនទឹកអប់ស្ងួត Vanilla ម៉ាក់ទិញមកពីម៉ាឡេស៊ី ដាក់ក្នុងបន្ទប់ដ៏គគ្រិចរបស់កូនប្រុសតែមួយគត់របស់គាត់ ហើយភ្លាមនោះ ខ្ញុំហាក់មានអារម្មណ៍រសើបនៅត្រង់កំភួនដៃរបស់ខ្ញុំ។
«អូយពីងពាង!»
មានតែការភ័យខ្លាចមិនសមហេតុផលមួយទេយ៉ាង ដែលអាចមានលទ្ធភាពដាស់ឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង ពេលដែលក្បាលខ្ញុំធ្ងន់ដូចទើបនឹងត្រូវបីបួនព្រនង់។
ច្រមុះខ្ញុំស្រង់ប៉ះក្លិនផ្កាដែលដូចគ្នាបេះបិទនឹងក្លិនទឹកអប់ស្ងួត Vanilla ម៉ាក់ទិញមកពីម៉ាឡេស៊ី ដាក់ក្នុងបន្ទប់ដ៏គគ្រិចរបស់កូនប្រុសតែមួយគត់របស់គាត់ ហើយភ្លាមនោះ ខ្ញុំហាក់មានអារម្មណ៍រសើបនៅត្រង់កំភួនដៃរបស់ខ្ញុំ។
«អូយពីងពាង!»
មានតែការភ័យខ្លាចមិនសមហេតុផលមួយទេយ៉ាង ដែលអាចមានលទ្ធភាពដាស់ឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង ពេលដែលក្បាលខ្ញុំធ្ងន់ដូចទើបនឹងត្រូវបីបួនព្រនង់។
«អូយ! ឈឺក្បាលណាស់!»
ខ្ញុំថ្ងូរ ហើយលើកដៃស្ដាំច្បាមសក់សម្រាលការឈឺចាប់។
ទោះភ្នែកខ្ញុំព្រឹល តែខ្ញុំប្រិចភ្នែកម្ដងហើយម្ដងទៀត ព្យាយាមផ្ដោតរកមើលជញ្ជាំងបន្ទប់គេងរបស់ខ្ញុំ ជំនួសតំបន់ស្ពានគួរឱ្យភ័យរន្ធត់ ទិដ្ឋភាពខ្មៅស្រគាំក្រោមអំណាចព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅនៅតែរក្សានៅទីនេះនៅឡើយ។ ទន្លេពណ៌បិសាច និងខ្យល់លាយស្នូរសត្វយំ ធ្វើឱ្យខ្ញុំញាប់ញ័រណាស់ ចំណែកក្លិនផ្កាព្រៃឆាបឆួល ផ្សែងអ័ព្ទ និងសំបុកពីងពាងលាយមែកឈើងាប់ជាការគ្របដណ្ដប់ដ៏សាហាវមកលើបេះដូងខ្ញុំ។
ខ្ញុំថ្ងូរ ហើយលើកដៃស្ដាំច្បាមសក់សម្រាលការឈឺចាប់។
ទោះភ្នែកខ្ញុំព្រឹល តែខ្ញុំប្រិចភ្នែកម្ដងហើយម្ដងទៀត ព្យាយាមផ្ដោតរកមើលជញ្ជាំងបន្ទប់គេងរបស់ខ្ញុំ ជំនួសតំបន់ស្ពានគួរឱ្យភ័យរន្ធត់ ទិដ្ឋភាពខ្មៅស្រគាំក្រោមអំណាចព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅនៅតែរក្សានៅទីនេះនៅឡើយ។ ទន្លេពណ៌បិសាច និងខ្យល់លាយស្នូរសត្វយំ ធ្វើឱ្យខ្ញុំញាប់ញ័រណាស់ ចំណែកក្លិនផ្កាព្រៃឆាបឆួល ផ្សែងអ័ព្ទ និងសំបុកពីងពាងលាយមែកឈើងាប់ជាការគ្របដណ្ដប់ដ៏សាហាវមកលើបេះដូងខ្ញុំ។
ខ្ញុំយារដៃទះថ្ពាល់ខ្លួនឯង ដើម្បីធ្វើឱ្យប្រាកដថា ខ្ញុំមិនបានជាប់គាំងនៅក្នុងសុបិនមួយនេះ?
ប៉ុន្តែវាពុំបានរលាយទៅសោះ វាដូចជាកន្លែងពិតប្រាកដដែលខ្ញុំត្រូវតែធ្វើអ្វីមួយឱ្យហើយដើម្បីការពារខ្លួនឯងក្នុងការប្រឈមមុខនឹងវា។
នៅខាងស្ដាំដៃខ្ញុំ គឺជាទន្លេពណ៌ផ្លេក ងងឹតស្លុបធំទូលាយមួយដែលត្រូវបានតភ្ជាប់ដោយស្ពានសាងឡើងពីថ្មនិងឈើ។
មិនដឹងយ៉ាងម៉េច ខ្ញុំហាក់មានអារម្មណ៍ដូចនៅពេលនេះ គឺពេលព្រឹកស្រាងៗទៅហើយ ចុះម្ដេចក៏គ្រប់យ៉ាងជុំវិញខ្លួនជាពណ៌ប្រផេះ មើលអ្វីមិនចេញ គិតអ្វីមិនច្បាស់?។
សំឡេងសង្សារខ្ញុំបញ្ចប់ទៅណាបាត់ទៅហើយ ជំនួសមកវិញនូវសូរម្ដាយខ្ញុំយំសោក។ ឬមួយនេះជានរក? ខ្ញុំស្លាប់ហើយ? ពីពេលណា? នេះជាស្ពាននាំទៅឋានសួគ៌ ឬមួយឋាននរក?។
ក្បាលរបស់ខ្ញុំឈឺពេកណាស់សម្រាប់ឱ្យខ្ញុំបន្តពិចារណាអ្វីៗក្នុងភាពតក់ស្លុតបែបនេះ។ ខ្ញុំឱនមើលខ្លួនឯង ស្រាប់តែខ្ញុំទៅស្លៀកពាក់សដូចជា…….???????
ប៉ុន្តែវាពុំបានរលាយទៅសោះ វាដូចជាកន្លែងពិតប្រាកដដែលខ្ញុំត្រូវតែធ្វើអ្វីមួយឱ្យហើយដើម្បីការពារខ្លួនឯងក្នុងការប្រឈមមុខនឹងវា។
នៅខាងស្ដាំដៃខ្ញុំ គឺជាទន្លេពណ៌ផ្លេក ងងឹតស្លុបធំទូលាយមួយដែលត្រូវបានតភ្ជាប់ដោយស្ពានសាងឡើងពីថ្មនិងឈើ។
មិនដឹងយ៉ាងម៉េច ខ្ញុំហាក់មានអារម្មណ៍ដូចនៅពេលនេះ គឺពេលព្រឹកស្រាងៗទៅហើយ ចុះម្ដេចក៏គ្រប់យ៉ាងជុំវិញខ្លួនជាពណ៌ប្រផេះ មើលអ្វីមិនចេញ គិតអ្វីមិនច្បាស់?។
សំឡេងសង្សារខ្ញុំបញ្ចប់ទៅណាបាត់ទៅហើយ ជំនួសមកវិញនូវសូរម្ដាយខ្ញុំយំសោក។ ឬមួយនេះជានរក? ខ្ញុំស្លាប់ហើយ? ពីពេលណា? នេះជាស្ពាននាំទៅឋានសួគ៌ ឬមួយឋាននរក?។
ក្បាលរបស់ខ្ញុំឈឺពេកណាស់សម្រាប់ឱ្យខ្ញុំបន្តពិចារណាអ្វីៗក្នុងភាពតក់ស្លុតបែបនេះ។ ខ្ញុំឱនមើលខ្លួនឯង ស្រាប់តែខ្ញុំទៅស្លៀកពាក់សដូចជា…….???????
OMG ពាក្យខ្ញុំតែងនិយាយលេងជាភាសាបរទេសជាមួយពួកម៉ាក ពេលនេះខ្ញុំភ្លាត់និយាយវាចេញមកពិតៗតែម្ដង។ មើលចុះ ជើងរបស់ខ្ញុំទទេ គ្មានស្បែកជើងទេ….
«ឱម៉ាក់ដ៏កម្សត់របស់កូន! កូនបានទៅចោលអ្នកហើយមែនទេ?»
ខ្ញុំគិតជាមួយនឹងទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងខ្លួន ព្រោះតែខ្ញុំគិតថា មិនអាចមានឱកាសសូម្បីតែនិយាយថាលាជាមួយម្ដាយ។
ជាជាងព្យាយាមឆ្លងកាត់ស្ពាននេះ ខ្ញុំបានផ្ដោតសំខាន់លើការគ្រប់គ្រងអាការឈឺក្បាលដ៏កម្រោលនេះឱ្យបានសិន។
«ឱម៉ាក់ដ៏កម្សត់របស់កូន! កូនបានទៅចោលអ្នកហើយមែនទេ?»
ខ្ញុំគិតជាមួយនឹងទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងខ្លួន ព្រោះតែខ្ញុំគិតថា មិនអាចមានឱកាសសូម្បីតែនិយាយថាលាជាមួយម្ដាយ។
ជាជាងព្យាយាមឆ្លងកាត់ស្ពាននេះ ខ្ញុំបានផ្ដោតសំខាន់លើការគ្រប់គ្រងអាការឈឺក្បាលដ៏កម្រោលនេះឱ្យបានសិន។
មិនតែប៉ុណ្ណោះ ក្រពះរបស់ខ្ញុំក៏ឈឺណាស់ និងសាច់ដុំដៃជើងចុកស្ពឹកទាំងអស់ដែរ។
«វុទ្ធី!»
សំឡេងរបស់បុរសនេះហៅមកខ្ញុំ ស្ដាប់ទៅគួរឱ្យខ្លាចណាស់។
ខ្ញុំងាកទៅប្រឈមមុខនឹងគាត់ ហើយនិយាយអ្វីលែងរួច ព្រោះនោះជារាងកាយមនុស្ស ប៉ុន្តែក្បាលជាខ្លារខិន ហើយភ្នែកវានោះមើលមកខ្ញុំដូចស្រេកឃ្លានចង់ហែកឆីអ៊ីចឹងដែរ។
នេះជាការរួមបញ្ចូលគ្នារវាងរបស់មនុស្សនិងសត្វគួរឱ្យភ័យខ្លាចជាទីបំផុត។
«នៅឱ្យឆ្ងាយពីខ្ញុំទៅ!» ខ្ញុំស្រែកឡើងអស់មួយទំហឹងកូនប្រុស។
«វុទ្ធី!»
សំឡេងរបស់បុរសនេះហៅមកខ្ញុំ ស្ដាប់ទៅគួរឱ្យខ្លាចណាស់។
ខ្ញុំងាកទៅប្រឈមមុខនឹងគាត់ ហើយនិយាយអ្វីលែងរួច ព្រោះនោះជារាងកាយមនុស្ស ប៉ុន្តែក្បាលជាខ្លារខិន ហើយភ្នែកវានោះមើលមកខ្ញុំដូចស្រេកឃ្លានចង់ហែកឆីអ៊ីចឹងដែរ។
នេះជាការរួមបញ្ចូលគ្នារវាងរបស់មនុស្សនិងសត្វគួរឱ្យភ័យខ្លាចជាទីបំផុត។
«នៅឱ្យឆ្ងាយពីខ្ញុំទៅ!» ខ្ញុំស្រែកឡើងអស់មួយទំហឹងកូនប្រុស។
ប្រហែលជានេះគឺមិនមែនជាឋានបរមសុខ ក៏មិនមែនជាឋាននរកដែរ តែជាឋានខ្មោច ឬជាអាគមនៅក្នុងសៀវភៅបុរាណនោះហើយ។ ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំនៅតែគិតដូច្នេះបាន ហើយខ្ញុំបានរិះរកគ្រប់វិធីភ្លាមៗដើម្បីការពារខ្លួនឯង។
«គុណពុកម្ដាយ ជួយកូនផង!»
ខ្ញុំគិត ហើយរត់បកក្រោយ ស្រាប់តែជើង និងជង្គង់របស់ខ្ញុំទន់ជំពប់ជើងដួល ធ្វើឱ្យខ្ញុំច្រត់ដៃទៅលើដីប្រឹងទប់ជំហរ។ ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំដូចជាស្ពឹក គេចទៅណាលែងរួចតែម្ដង គឺនៅអង្គុយជាប់ទីនោះ ពេលដែលមនុស្សក្បាលសត្វចូលមកកាន់តែកៀក។
«គុណពុកម្ដាយ ជួយកូនផង!»
ខ្ញុំគិត ហើយរត់បកក្រោយ ស្រាប់តែជើង និងជង្គង់របស់ខ្ញុំទន់ជំពប់ជើងដួល ធ្វើឱ្យខ្ញុំច្រត់ដៃទៅលើដីប្រឹងទប់ជំហរ។ ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំដូចជាស្ពឹក គេចទៅណាលែងរួចតែម្ដង គឺនៅអង្គុយជាប់ទីនោះ ពេលដែលមនុស្សក្បាលសត្វចូលមកកាន់តែកៀក។
វានោះស្លៀកពាក់ខោអាវពណ៌ត្នោត ហើយមានខ្សែក្រវាត់ក្រាស់ធំនៅចង្កេះដែលមានសៀតដាវមួយពីក្នុងក្រវាត់នោះផង។
ចាប់ពីកចុះមក គឺជារាងកាយមនុស្សសុទ្ធសាធដែលឱ្យខ្ញុំអាចមើលទៅឃើញកំភួនដៃ និងម្រាមដៃ ប៉ុន្តែមានក្រចកខុបមាំដូចពពួកម្រឹគ។
«ឯងជាស្អីទៅ?!»
ខ្ញុំប្រមូលកម្លាំង ហើយសន្ធាប់សួរ។
សត្វចម្លែកចេះដើរមិនបាននិយាយអ្វីតប តែបានមើលមកខ្ញុំយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងភ្នែករបស់ខ្លារខិនភ្លឺចិញ្ចាច ហើយមិនបានផ្លាស់ប្ដូរគោលដៅក្នុងការដើរឆ្ពោះមកនោះឡើយ ធ្វើឱ្យ ខ្ញុំប្រឹងប្រើដៃទាំងពីរចែវរំកិលខ្លួនឯងថយក្រោយជានិច្ច។
ចាប់ពីកចុះមក គឺជារាងកាយមនុស្សសុទ្ធសាធដែលឱ្យខ្ញុំអាចមើលទៅឃើញកំភួនដៃ និងម្រាមដៃ ប៉ុន្តែមានក្រចកខុបមាំដូចពពួកម្រឹគ។
«ឯងជាស្អីទៅ?!»
ខ្ញុំប្រមូលកម្លាំង ហើយសន្ធាប់សួរ។
សត្វចម្លែកចេះដើរមិនបាននិយាយអ្វីតប តែបានមើលមកខ្ញុំយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងភ្នែករបស់ខ្លារខិនភ្លឺចិញ្ចាច ហើយមិនបានផ្លាស់ប្ដូរគោលដៅក្នុងការដើរឆ្ពោះមកនោះឡើយ ធ្វើឱ្យ ខ្ញុំប្រឹងប្រើដៃទាំងពីរចែវរំកិលខ្លួនឯងថយក្រោយជានិច្ច។
ដើម្បីដោះស្រាយ ខ្ញុំព្យាយាមបង្អាក់ដំណើរវាជាមួយសំណួរទីពីរ៖
«ឯងជាមនុស្សភពក្រៅ?»
សត្វចម្លែកគ្រហឹម ហើយសើចដូចពួកមនុស្សមានអំនួត គ្រាន់តែសំឡេងគេជាសំឡេងថ្គាមដ៏ធំរបស់ពួកម្រឹគ។ ខ្ញុំអាចថយបានតែមួយជំហានប៉ុណ្ណោះ។
«ខ្មៅព្រះចន្ទបានជ្រើសរើសយកឯង!»
«ព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅ?!»
ខ្ញុំគិតម្នាក់ឯងទាំងនឹកឃើញភ្លាមដល់រូបភាពក្នុងសៀវភៅបុរាណអនឡាញដែលនៅសុខៗ ខ្ញុំកំពុងអានវា ហើយធ្លាក់មកដល់កន្លែងអន្យតិរ្ថិយនេះ?
«ទៅ!»
សម្រែកអ្នកផ្សេងណាម្នាក់ស្រែកមកពីលើស្ពាន។
«ឯងជាមនុស្សភពក្រៅ?»
សត្វចម្លែកគ្រហឹម ហើយសើចដូចពួកមនុស្សមានអំនួត គ្រាន់តែសំឡេងគេជាសំឡេងថ្គាមដ៏ធំរបស់ពួកម្រឹគ។ ខ្ញុំអាចថយបានតែមួយជំហានប៉ុណ្ណោះ។
«ខ្មៅព្រះចន្ទបានជ្រើសរើសយកឯង!»
«ព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅ?!»
ខ្ញុំគិតម្នាក់ឯងទាំងនឹកឃើញភ្លាមដល់រូបភាពក្នុងសៀវភៅបុរាណអនឡាញដែលនៅសុខៗ ខ្ញុំកំពុងអានវា ហើយធ្លាក់មកដល់កន្លែងអន្យតិរ្ថិយនេះ?
«ទៅ!»
សម្រែកអ្នកផ្សេងណាម្នាក់ស្រែកមកពីលើស្ពាន។
ខ្ញុំស្រាប់តែអាចធ្វើចលនាបានវិញមួយរំពេចនោះ ហើយងាកទៅរកបុរសម្នាក់ដែលបានបង្ហាញខ្លួន។
គាត់នោះមានមាឌធំខ្ពស់នៅក្នុងសម្លៀកបំពាក់ក្រហមពីលើដល់ក្រោម ដៃកាន់លំពែងវែង ទឹកមុខមោះមុត ឈរនៅចំកណ្ដាលស្ពានសម្លឹងមករកបុរសខ្លារខិន ហើយសម្លក់វា។
ខ្ញុំឃើញនិមិត្តសញ្ញាដើមឈើមួយនៅលើដើមទ្រូងជនអាវក្រហម ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកឃើញភ្ញាក់ផ្អើលសួរខ្លួនឯងមួយរំពេច៖
«អ្នកតាម្ចាស់ដី?»
គាត់នោះមានមាឌធំខ្ពស់នៅក្នុងសម្លៀកបំពាក់ក្រហមពីលើដល់ក្រោម ដៃកាន់លំពែងវែង ទឹកមុខមោះមុត ឈរនៅចំកណ្ដាលស្ពានសម្លឹងមករកបុរសខ្លារខិន ហើយសម្លក់វា។
ខ្ញុំឃើញនិមិត្តសញ្ញាដើមឈើមួយនៅលើដើមទ្រូងជនអាវក្រហម ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកឃើញភ្ញាក់ផ្អើលសួរខ្លួនឯងមួយរំពេច៖
«អ្នកតាម្ចាស់ដី?»
ត្រូវហើយ នៅនឹងមុខគេហដ្ឋានខ្ញុំមានដើមពោធិ៍ធំមួយដែលមានអ្នកតាម្ចាស់ស្រុកត្រូវបានគេដាក់រូបសំណាក់ទុកបូជា តាំងពីខ្ញុំទើបនឹងកើតមកកាលណាក៏ឃើញនៅទីនោះទៅហើយ។ រាល់ការអភិវឌ្ឍនានាក្នុងភូមិ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ហ៊ានមកប៉ះពាល់ដើមឈើដ៏សក្ដិសិទ្ធិនោះទេ។
បើពេលនេះ ខ្ញុំមិនបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែក វាយយ៉ាងណាក៏ខ្ញុំមិនជឿឡើយថា អ្នកតាដើមពោធិ៍នេះមានរូបពិត ហើយដូចបេះបិទទៅនឹងរូបសំណាកនៅក្រៅសោះ? ឬមួយពីមុនមកធ្លាប់មានអ្នកបានឃើញគាត់ បានជាគេគូរគាត់ឡើងដូចបេះបិទបែបនេះ? តែខ្ញុំគ្មានពេលឯណាគិតទេ។
ខ្ញុំស្រាប់តែគិតដល់ចំណុចវិជ្ជមានថា គាត់មកជួយខ្ញុំទេដឹង?
ពាក្យអំបាញ់មិញនេះ គាត់ដេញខ្ញុំ ឬមួយក៏បណ្ដេញមនុស្សខ្លារខិននោះ?
«អ្នកតាអាវក្រហមចេញពីផ្លូវរបស់យើង បើឯងដឹងពីមហិទ្ធិឫទ្ធិចៅហ្វាយយើង!»
បើពេលនេះ ខ្ញុំមិនបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែក វាយយ៉ាងណាក៏ខ្ញុំមិនជឿឡើយថា អ្នកតាដើមពោធិ៍នេះមានរូបពិត ហើយដូចបេះបិទទៅនឹងរូបសំណាកនៅក្រៅសោះ? ឬមួយពីមុនមកធ្លាប់មានអ្នកបានឃើញគាត់ បានជាគេគូរគាត់ឡើងដូចបេះបិទបែបនេះ? តែខ្ញុំគ្មានពេលឯណាគិតទេ។
ខ្ញុំស្រាប់តែគិតដល់ចំណុចវិជ្ជមានថា គាត់មកជួយខ្ញុំទេដឹង?
ពាក្យអំបាញ់មិញនេះ គាត់ដេញខ្ញុំ ឬមួយក៏បណ្ដេញមនុស្សខ្លារខិននោះ?
«អ្នកតាអាវក្រហមចេញពីផ្លូវរបស់យើង បើឯងដឹងពីមហិទ្ធិឫទ្ធិចៅហ្វាយយើង!»
បុរសខ្លារខិនស្រែកគំហកឱ្យអ្នកតា តែគាត់ស្រែកប្រកែកមកវិញ៖
«ក្មេងនេះស្ថិតនៅក្នុងដីរបស់យើងកាន់កាប់! យើងត្រូវនាំវាទៅផ្ទះវិញ!»
«អ្នកឯងចង់វិលទៅសោយសុខនឹងមាន់ស្ងោរក្នុងខ្ទមឯង ឬចង់សាកមហិទ្ធិឫទ្ធិព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅ?» បុរសខ្លារខិនស្រែកគ្រហឹមសួរ។
រីឯអ្នកតាបានបង្កើតក្ដីសង្ឃឹមរស់ម្ដងទៀតមកឱ្យខ្ញុំ៖
«យើងគ្រាន់តែចង់បានអាល្អិតនេះវិលទៅផ្ទះវិញ!»
អានបន្ថែម: សៀវភៅលាក់អាថាន់ (ភាគទី2)
«ក្មេងនេះស្ថិតនៅក្នុងដីរបស់យើងកាន់កាប់! យើងត្រូវនាំវាទៅផ្ទះវិញ!»
«អ្នកឯងចង់វិលទៅសោយសុខនឹងមាន់ស្ងោរក្នុងខ្ទមឯង ឬចង់សាកមហិទ្ធិឫទ្ធិព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅ?» បុរសខ្លារខិនស្រែកគ្រហឹមសួរ។
រីឯអ្នកតាបានបង្កើតក្ដីសង្ឃឹមរស់ម្ដងទៀតមកឱ្យខ្ញុំ៖
«យើងគ្រាន់តែចង់បានអាល្អិតនេះវិលទៅផ្ទះវិញ!»
អានបន្ថែម: សៀវភៅលាក់អាថាន់ (ភាគទី2)
0 comments:
Post a Comment