ស្រមោលខ្មៅរបស់ព្រះចន្ទកោងខ្នងពេលនេះគ្របដណ្ដប់មកលើផែនដី ធ្វើឱ្យផ្ទៃបន្ទប់ទាំងមូលនេះប្រែប្រួលទៅជាងងឹតស្លុប ដូចផ្ទះឈើដែលរៀបនឹងលិចទឹកដែលខ្ញុំបានឃើញមុនចុះទូកដូច្នេះដែរ។
ពេលនេះហើយដែលខ្ញុំដឹងថាអ្វីទៅហៅថាការបញ្ជាខ្លួនឯងមិនកើតនោះ។ អ័ព្ទគ្របដណ្ដប់ពាសពេញ ងងឹតសូម្បីតែសម្លៀកបំពាក់អ៊ីម៉ា ឯដៃខ្ញុំបោះទៅច្របាច់កគាត់ទាញមកបង្កើយ។
ចិត្តខ្ញុំនៅគិតដឹងអាក្រក់ល្អ តែដៃខ្ញុំពុំមែនជារបស់ខ្ញុំទៀតទេ។
ពេលនេះហើយដែលខ្ញុំដឹងថាអ្វីទៅហៅថាការបញ្ជាខ្លួនឯងមិនកើតនោះ។ អ័ព្ទគ្របដណ្ដប់ពាសពេញ ងងឹតសូម្បីតែសម្លៀកបំពាក់អ៊ីម៉ា ឯដៃខ្ញុំបោះទៅច្របាច់កគាត់ទាញមកបង្កើយ។
ចិត្តខ្ញុំនៅគិតដឹងអាក្រក់ល្អ តែដៃខ្ញុំពុំមែនជារបស់ខ្ញុំទៀតទេ។
«ឯងត្រូវប្រយុទ្ធនឹងវា កុំចុះចាញ់វា អាល្អិត!»
ខ្ញុំច្របាច់កលៀនអណ្ដាតត្លែហើយ គាត់នៅប្រឹងនិយាយ?
ប៉ុន្តែតើប្រយុទ្ធស្អីទៀតទៅ បើរាងកាយខ្ញុំត្រូវវាបញ្ជាបានអស់ទៅហើយ។
«ទឹកដីភ្លើងខ្យល់ស្អីទៅ លោកយាយអើយ?!»
ខ្ញុំគិតទាំងអស់សង្ឃឹម ហើយឱនទៅត្របាក់ដៃលោកគ្រូអ៊ីម៉ាដែលខំលើកមកច្បាមប្រឆាំងនឹងខ្ញុំ។ ឈាមគាត់ហូរច្រោក ធ្វើឱ្យចង្កូមខ្ញុំកាន់តែស្រេកឃ្លាន។
ខ្ញុំច្របាច់កលៀនអណ្ដាតត្លែហើយ គាត់នៅប្រឹងនិយាយ?
ប៉ុន្តែតើប្រយុទ្ធស្អីទៀតទៅ បើរាងកាយខ្ញុំត្រូវវាបញ្ជាបានអស់ទៅហើយ។
«ទឹកដីភ្លើងខ្យល់ស្អីទៅ លោកយាយអើយ?!»
ខ្ញុំគិតទាំងអស់សង្ឃឹម ហើយឱនទៅត្របាក់ដៃលោកគ្រូអ៊ីម៉ាដែលខំលើកមកច្បាមប្រឆាំងនឹងខ្ញុំ។ ឈាមគាត់ហូរច្រោក ធ្វើឱ្យចង្កូមខ្ញុំកាន់តែស្រេកឃ្លាន។
«ឯងមិនមែនមេធ្មប់ទេ! ឯងស្បថទៅ?»
ខ្ញុំមិនអាចឆ្លើយអ្វីបានទេ។ បណ្ដាសាមួយពាន់ឆ្នាំដ៏ព្រៃផ្សៃរបស់ព្រះចន្ទខ្មៅបានផ្ដួលរំលំការតាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំបានដោយជោគជ័យ ជីវិតរបស់គាត់ពេលនេះក៏កាន់តែខើចទៅហើយ។ ឱលោកគ្រូអើយ!
ជាចុងក្រោយ លោកអ៊ីម៉ាបានចចេសប្រើពេលវេលាតិចតួចដែលនៅសល់នេះចរចាជាមួយសំឡេងមិនសូវឮ៖
«វុទ្ធី! ម្ដាយឯងស្រលាញ់ឯង!»
ខ្ញុំយំហើយស្រែកថា «ម៉ាក់» មួយទំហឹង តាមកម្លាំងដែលមាន ទោះបីជាសំឡេងខ្ញុំជាសំឡេងសត្វសាហាវ តែខ្ញុំស្រែកម្ដងហើយម្តងទៀត។
ខ្ញុំមិនអាចឆ្លើយអ្វីបានទេ។ បណ្ដាសាមួយពាន់ឆ្នាំដ៏ព្រៃផ្សៃរបស់ព្រះចន្ទខ្មៅបានផ្ដួលរំលំការតាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំបានដោយជោគជ័យ ជីវិតរបស់គាត់ពេលនេះក៏កាន់តែខើចទៅហើយ។ ឱលោកគ្រូអើយ!
ជាចុងក្រោយ លោកអ៊ីម៉ាបានចចេសប្រើពេលវេលាតិចតួចដែលនៅសល់នេះចរចាជាមួយសំឡេងមិនសូវឮ៖
«វុទ្ធី! ម្ដាយឯងស្រលាញ់ឯង!»
ខ្ញុំយំហើយស្រែកថា «ម៉ាក់» មួយទំហឹង តាមកម្លាំងដែលមាន ទោះបីជាសំឡេងខ្ញុំជាសំឡេងសត្វសាហាវ តែខ្ញុំស្រែកម្ដងហើយម្តងទៀត។
រហូតដល់អ្វីមួយក្ដៅសន្ធោបោកមកចំខ្លួនខ្ញុំ ហើយធាក់ឱ្យខ្ញុំប៉ើងទៅជញ្ជាំងរបូតដៃពីគ្រូអ៊ីម៉ា។ ស្រមោលមួយបង្ហាញខ្លួននៅក្បែរបង្អួច បន្ទាប់មកជៀតហួសរបាំងកញ្ចក់ឈានចូលមកដល់ស្រាលស្ងើក ហើយរសាត់ទៅក្នុងរាងកាយលោកគ្រូអ៊ីម៉ាដូចវេទមន្ត។
លោកគ្រូអ៊ីម៉ាក្រោកឡើងបានមុនខ្ញុំ ហើយជាបណ្ដើរៗ រាងកាយគាត់ក្លាយទៅជាពណ៌ក្រហម ចំណែកខ្ញុំនៅឈឺចុកចាប់រកអ្វីថ្លែងមិនបាន។ ភ្នែកខ្ញុំស្រវាំង តែខ្ញុំប្រឹងមើលថាមានអ្វីទៅកំពុងកើតមានឡើង? លោកគ្រូអ៊ីម៉ាដើរមួយៗមកក្បែរខ្ញុំ ហើយមុខគាត់ប្រែប្រួលទៅជាអ្នកផ្សេង។
លោកគ្រូអ៊ីម៉ាក្រោកឡើងបានមុនខ្ញុំ ហើយជាបណ្ដើរៗ រាងកាយគាត់ក្លាយទៅជាពណ៌ក្រហម ចំណែកខ្ញុំនៅឈឺចុកចាប់រកអ្វីថ្លែងមិនបាន។ ភ្នែកខ្ញុំស្រវាំង តែខ្ញុំប្រឹងមើលថាមានអ្វីទៅកំពុងកើតមានឡើង? លោកគ្រូអ៊ីម៉ាដើរមួយៗមកក្បែរខ្ញុំ ហើយមុខគាត់ប្រែប្រួលទៅជាអ្នកផ្សេង។
«លោកគ្រូអ៊ីម៉ា!»
អូសំឡេងខ្ញុំមិនមែនជាសូរគ្រហឹមទៀតនោះទេ ខ្ញុំប្រហែលរួចរបូតពីបណ្ដាសានេះ ប៉ុន្តែ… មើលចុះលោកគ្រូអ៊ីម៉ាដុះចង្កូមហើយ ដៃជើងទាំងមូលរបស់គាត់ចាប់ផ្ដើមហើមប៉ោងបញ្ចេញរោមវែងៗ ចំណែកក្រចកដៃគាត់រឹងវែងស្រួចកំពុងលូកមករកទះខ្ញុំ។
ដៃខ្ញុំរាវដល់ចង្កេះ ហើយក្ដាប់ជាប់កាក់បុរាណយ៉ាងណែន។
នេះជាដំណាក់កាលដែលខ្ញុំត្រូវតែធ្វើអ្វីម្យ៉ាង មុនពេលរងការទះខ្វាចរបស់សត្វចម្លែកដែលគ្រប់គ្រងរាងកាយលោកគ្រូ។
អូសំឡេងខ្ញុំមិនមែនជាសូរគ្រហឹមទៀតនោះទេ ខ្ញុំប្រហែលរួចរបូតពីបណ្ដាសានេះ ប៉ុន្តែ… មើលចុះលោកគ្រូអ៊ីម៉ាដុះចង្កូមហើយ ដៃជើងទាំងមូលរបស់គាត់ចាប់ផ្ដើមហើមប៉ោងបញ្ចេញរោមវែងៗ ចំណែកក្រចកដៃគាត់រឹងវែងស្រួចកំពុងលូកមករកទះខ្ញុំ។
ដៃខ្ញុំរាវដល់ចង្កេះ ហើយក្ដាប់ជាប់កាក់បុរាណយ៉ាងណែន។
នេះជាដំណាក់កាលដែលខ្ញុំត្រូវតែធ្វើអ្វីម្យ៉ាង មុនពេលរងការទះខ្វាចរបស់សត្វចម្លែកដែលគ្រប់គ្រងរាងកាយលោកគ្រូ។
ខ្ញុំដឹងថាបើកាក់នេះបោះទៅត្រូវវា នោះវានឹងរលាយពីភពផែនដី តែ…. បើវាចប់មែន…. បណ្ដាសានេះនឹងនៅជាមួយខ្ញុំអស់មួយជីវិត។
«មិនអីទេ! ឯងងាប់មុនសិនទៅ អានរក! ចំណែកអញ អញនឹងទៅឱ្យឆ្ងាយ មិនយាយីមនុស្សទេ! អញនឹងធ្វើជាមេធ្មប់ចុងក្រោយគេនៅលើលោកនេះ!»
ខ្ញុំប្រើកម្លាំងទាំងស្រុងក្នុងល្បឿនរហ័សដូចផ្លេកបន្ទោរគប់កាក់បុរាណវឹងទៅរកលោកគ្រូអ៊ីម៉ា។
កាក់នេះតូចកំប៉ិចសោះ តែគាត់ទ្រហោយំដូចជាត្រូវបានដុតកម្លោច។
«មិនអីទេ! ឯងងាប់មុនសិនទៅ អានរក! ចំណែកអញ អញនឹងទៅឱ្យឆ្ងាយ មិនយាយីមនុស្សទេ! អញនឹងធ្វើជាមេធ្មប់ចុងក្រោយគេនៅលើលោកនេះ!»
ខ្ញុំប្រើកម្លាំងទាំងស្រុងក្នុងល្បឿនរហ័សដូចផ្លេកបន្ទោរគប់កាក់បុរាណវឹងទៅរកលោកគ្រូអ៊ីម៉ា។
កាក់នេះតូចកំប៉ិចសោះ តែគាត់ទ្រហោយំដូចជាត្រូវបានដុតកម្លោច។
ស្រមោលអម្បាញ់មិញបោលក្ឌាំងចេញពីខ្លួនប្រាណគាត់ ហើយរមួលដេកទៅលើដីស្រែករោទ៍ឈឺចាប់។
ខ្ញុំងាកទៅរកលោកគ្រូ គាត់មិនបានសម្លឹងមើលមកខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ថាគាត់កំពុងសម្លឹងទៅរកស្រមោលនោះហាក់សោកស្ដាយជាខ្លាំង។
ខ្ញុំមិនអាចវិលត្រឡប់មកជាមនុស្សធម្មតាដូចដើមវិញទៀតនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំពិតជាសប្បាយរីករាយចំពោះការដែលអាចបំផ្លាញវាក្នុងពេលនេះ។
លោកគ្រូអ៊ីម៉ាខំនិយាយទៅរកវាដែលកំពុងប្រកាច់រមួល៖
«ឯងឆាប់ដោះបណ្ដាសាទៅ យើងស្បថថានឹងអភ័យទោសឱ្យឯង!»
អារម្មណ៍ស្រងេះស្រងោចមួយបានកើតឡើងក្នុងបេះដូងរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំចង់ប្រាប់គាត់ភ្លាមៗថា កុំឱ្យទៅនិយាយហេតុផលនឹងពួកអានរកនេះ។
ខ្ញុំងាកទៅរកលោកគ្រូ គាត់មិនបានសម្លឹងមើលមកខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ថាគាត់កំពុងសម្លឹងទៅរកស្រមោលនោះហាក់សោកស្ដាយជាខ្លាំង។
ខ្ញុំមិនអាចវិលត្រឡប់មកជាមនុស្សធម្មតាដូចដើមវិញទៀតនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំពិតជាសប្បាយរីករាយចំពោះការដែលអាចបំផ្លាញវាក្នុងពេលនេះ។
លោកគ្រូអ៊ីម៉ាខំនិយាយទៅរកវាដែលកំពុងប្រកាច់រមួល៖
«ឯងឆាប់ដោះបណ្ដាសាទៅ យើងស្បថថានឹងអភ័យទោសឱ្យឯង!»
អារម្មណ៍ស្រងេះស្រងោចមួយបានកើតឡើងក្នុងបេះដូងរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំចង់ប្រាប់គាត់ភ្លាមៗថា កុំឱ្យទៅនិយាយហេតុផលនឹងពួកអានរកនេះ។
ស្រមោលខ្មៅស្រាប់តែបញ្ចេញកែវភ្នែកពណ៌ខៀវមុតសម្លក់មករកលោកគ្រូ។ វាលែងប្រកាច់ ហើយមើលទៅវា ដូចជាមិនស្លាប់ទេ។ វាលើកដៃមួយវាត់ទៅរកលោកគ្រូអ៊ីម៉ា ធ្វើឱ្យគាត់ខ្ទាតម្ខាង ហើយសន្លប់ស្ងៀមឈឹង។
ខ្ញុំពេលនេះហាក់ដូចជាជឿតិចតួចណាស់ថា កាក់បុរាណអាចបំផ្លាញវានេះឱ្យជាប់គាំង១០០០ឆ្នាំទៀត ដូចពាក្យលោកយាយអ្នកបួសបាននិយាយប្រាប់មក ឬមួយក៏វារស់មកវិញព្រោះមហិទ្ធិឫទ្ធិវាបានគ្របដណ្ដប់ពីលើឥទ្ធិពលនៃកាក់បុរាណនេះទៅទៀត?
ខ្ញុំឱបទ្រូងដែលឈឺអួល ហើយរកមធ្យោបាយ។ នៅពេលដែលជីវិតពួកយើងបានបានថយទៅរកយុគសម័យដ៏ងងឹតងងុលក្នុងពិភពនៃមន្តអាគមនេះ យើងដឹងថា គ្រប់យ៉ាងជិតត្រូវបានបំផ្លាញអស់ទៅហើយ នៅទីបញ្ចប់ យើងនឹងគង់តែវិនាស ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំខំពិនិត្យមើលកិរិយាអាស្រមោលសាមាន្យនោះមិនប្រិចភ្នែក។
ខ្ញុំពេលនេះហាក់ដូចជាជឿតិចតួចណាស់ថា កាក់បុរាណអាចបំផ្លាញវានេះឱ្យជាប់គាំង១០០០ឆ្នាំទៀត ដូចពាក្យលោកយាយអ្នកបួសបាននិយាយប្រាប់មក ឬមួយក៏វារស់មកវិញព្រោះមហិទ្ធិឫទ្ធិវាបានគ្របដណ្ដប់ពីលើឥទ្ធិពលនៃកាក់បុរាណនេះទៅទៀត?
ខ្ញុំឱបទ្រូងដែលឈឺអួល ហើយរកមធ្យោបាយ។ នៅពេលដែលជីវិតពួកយើងបានបានថយទៅរកយុគសម័យដ៏ងងឹតងងុលក្នុងពិភពនៃមន្តអាគមនេះ យើងដឹងថា គ្រប់យ៉ាងជិតត្រូវបានបំផ្លាញអស់ទៅហើយ នៅទីបញ្ចប់ យើងនឹងគង់តែវិនាស ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំខំពិនិត្យមើលកិរិយាអាស្រមោលសាមាន្យនោះមិនប្រិចភ្នែក។
ខ្ញុំយល់ថាការដេកចាំស្លាប់គឺជាអំពើកំសាក។ លោកគ្រូអ៊ីម៉ាគឺជាសក្ខីភាពនៃការតស៊ូដ៏មហិមាហើយខ្ញុំស្រាប់តែចង់តស៊ូឱ្យពេញញទំហឹងប្រឆាំងនឹងអាមន្តកំបាំងខ្មៅអប្រិយនេះ។
មាត់អាស្រមោលខ្មៅបើកចំហនៅក្នុងសំឡេងស្រែកហៅដោយកំហឹងរបស់វា ភ្នែករបស់វាក៏សម្លឹងមើលខ្ញុំ ប៉ុន្តែទោះបីជាវាខំបំភ័យខ្ញុំ ខ្ញុំលែងគិតភ័យខ្លាចអ្វីទៀតហើយ។
ខ្ញុំយោងខ្លួនឡើង ហើយបិទភ្នែក តែមាត់ស្រែកគំរាមកំហែងដោយដំណើរការអណ្ដាតបបូរមាត់ធ្មេញពេញទំហឹងស្រែកឮៗថា៖
«មេឃដីភ្លើងខ្យល់ អ្នកឯងនៅឯណា? អ្នកឯងនៅឯណា! មកទីនេះមួយរំពេច! មកមើលសត្រូវអ្នកឯង វាកំពុងតែចង់គ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ! មកភ្លាម ហើយកម្ចាត់វាទៅ!»
មាត់អាស្រមោលខ្មៅបើកចំហនៅក្នុងសំឡេងស្រែកហៅដោយកំហឹងរបស់វា ភ្នែករបស់វាក៏សម្លឹងមើលខ្ញុំ ប៉ុន្តែទោះបីជាវាខំបំភ័យខ្ញុំ ខ្ញុំលែងគិតភ័យខ្លាចអ្វីទៀតហើយ។
ខ្ញុំយោងខ្លួនឡើង ហើយបិទភ្នែក តែមាត់ស្រែកគំរាមកំហែងដោយដំណើរការអណ្ដាតបបូរមាត់ធ្មេញពេញទំហឹងស្រែកឮៗថា៖
«មេឃដីភ្លើងខ្យល់ អ្នកឯងនៅឯណា? អ្នកឯងនៅឯណា! មកទីនេះមួយរំពេច! មកមើលសត្រូវអ្នកឯង វាកំពុងតែចង់គ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ! មកភ្លាម ហើយកម្ចាត់វាទៅ!»
ម្រាមដៃខ្ញុំផ្គុំចូលគ្នាសំពះ ហើយបិទភ្នែកជានិច្ច។ ខ្ញុំនិយាយដដែលៗ ព្រោះតាមបទពិសោធន៍នៃការអានរបស់ខ្ញុំ មេឃដីភ្លើងខ្យល់ជាធាតុដ៏សំខាន់សម្រាប់ទ្រទ្រង់ភពផែនដីនេះ ក៏ជាធាតុអរូបដែលអ្នកមានជំនឿលើវេទមន្តអាថ៌កំបាំងទាំងឡាយតែងអំពាវនាវប្រើប្រាស់ជាជំនួយថាមពល។
ប្រហែលជាវានោះវាត់ដៃមកវាយរារាំងបញ្ឈប់ការអំពាវនាវរបស់ខ្ញុំ បានជាស្មាខ្ញុំម្ខាងត្រូវទង្គិចម៉ាំង ហើយឈឺស្ពឹកដូចឆក់ខ្សែភ្លើង។ ខ្ញុំស្រែកអូយទាំងដង្ហក់ក្នុងការឈឺចាប់។
ប្រហែលជាវានោះវាត់ដៃមកវាយរារាំងបញ្ឈប់ការអំពាវនាវរបស់ខ្ញុំ បានជាស្មាខ្ញុំម្ខាងត្រូវទង្គិចម៉ាំង ហើយឈឺស្ពឹកដូចឆក់ខ្សែភ្លើង។ ខ្ញុំស្រែកអូយទាំងដង្ហក់ក្នុងការឈឺចាប់។
ខ្ញុំបើកភ្នែកមកវិញ ឃើញអាស្រមោលខ្មៅនៅកៀកបង្កើត ហើយប្រើភ្នែកនឹងមាត់របស់វាមកគំរាមកំហែងខ្ញុំ។ ខ្ញុំរឹតតែផ្គុំម្រាមដៃរបស់ខ្ញុំចូលគ្នា ហើយស្រែកឡើងនូវពាក្យដដែលៗ ប៉ុន្តែគ្មានអ្វីកើតឡើងទាំងអស់ មេឃដីភ្លើងខ្យល់មិនដឹងកំពុងសំងំលាក់ខ្លួននៅឯណាទេ គ្មានអ្នកណាអើពើនឹងខ្ញុំទៀតឡើយ។
ខ្ញុំតាំងអារម្មណ៍ បង្ខំខ្លួនឯងលួងលោមចិត្តគិតទៅដល់ភាពស្រស់ស្អាត និងកក់ក្ដៅនៃសេចក្ដីស្នេហារបស់ម្ដាយខ្ញុំ ហើយធ្វើពើដូចជាខ្លួនឯងមិនមែនកំពុងស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់។ តែអំណាចនៃភាពឈឺចាប់ធ្វើឱ្យខ្ញុំទន់ទៅៗ ហើយបិទភ្នែកសន្លប់។
ខ្ញុំតាំងអារម្មណ៍ បង្ខំខ្លួនឯងលួងលោមចិត្តគិតទៅដល់ភាពស្រស់ស្អាត និងកក់ក្ដៅនៃសេចក្ដីស្នេហារបស់ម្ដាយខ្ញុំ ហើយធ្វើពើដូចជាខ្លួនឯងមិនមែនកំពុងស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់។ តែអំណាចនៃភាពឈឺចាប់ធ្វើឱ្យខ្ញុំទន់ទៅៗ ហើយបិទភ្នែកសន្លប់។
ខ្ញុំបានវិលទៅរករឿងជាច្រើននៅក្នុងការស្រមៃរញ៉េរញ៉ៃ ពាក់ព័ន្ធតាំងពីអតីតកាលរហូតដល់ដំណាក់កាលស្នេហាជាមួយសង្សាររបស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំស្រលាញ់ជាងគេ។ ខ្ញុំឃើញខ្លួនឯងស្ថិតនៅក្នុងផ្ទះឈើរ៉ូមែនទិកមួយមានចង្កៀងប្រេងដុតបំភ្លឺនៅក្នុងបន្ទប់ក្បែរគ្រែរបស់ខ្ញុំយ៉ាងស្រទន់។
ប៉ុន្តែក្រោយមក នាងបានក្រោកឡើងចាកចេញពីខ្ញុំ ហើយប្រែប្រួលរាងកាយរបស់នាងទៅជាមេធ្មប់មួយ ខ្ញុំស្រាប់តែចេះវេទមន្ត ហើយចាប់ផ្ដើមជួយនាងដោយសូត្រចេញនូវបាលីប្លែកៗជាច្រើន។
ប៉ុន្តែក្រោយមក នាងបានក្រោកឡើងចាកចេញពីខ្ញុំ ហើយប្រែប្រួលរាងកាយរបស់នាងទៅជាមេធ្មប់មួយ ខ្ញុំស្រាប់តែចេះវេទមន្ត ហើយចាប់ផ្ដើមជួយនាងដោយសូត្រចេញនូវបាលីប្លែកៗជាច្រើន។
ពេលខ្ញុំសូត្របាលី នាងស្រាប់តែដឹងខ្លួន ហើយបានក្រសោបដៃខ្ញុំជាប់ដោយពោលប្រាប់៖
«ធីឯងមិនត្រូវគិតថាធីឯងមិនអាចយកឈ្នះវានោះទេ! សូមស្រមៃគិតថាវានឹងក្លាយទៅជាផ្សែង! ហើយអំណាចរបស់វានឹងបាត់បង់ទៅជារៀងរហូត!»
ខ្ញុំរក្សាការដកដង្ហើមនឹងន ហើយឆ្លើយឡើងតបនឹងនាងវិញ៖
«ខ្ញុំត្រូវការពេលវេលា! ខ្ញុំត្រូវការអារម្មណ៍ស្ងប់ និងការស្មិងស្មាធិ៍!»
«ព្យាយាមទៅ! ព្យាយាមម្ដងទៀតណាធី!»
នាងបានផ្ដល់មកឱ្យខ្ញុំនូវបាតដៃដ៏កក់ក្ដៅរបស់នាងនៅក្នុងប្រអប់ដៃខ្ញុំ ហើយបេះដូងខ្ញុំបានឃើញសេចក្ដីស្នេហានៅក្នុងកែវភ្នែកព្រួយបារម្ភរបស់នាង។
«ទោះបីខ្ញុំជាអ្វីក៏ដោយ ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើឱ្យបាន!»
ខ្ញុំបិទភ្នែកនិងពន្យឺតការដកដង្ហើម ព្យាយាមជាថ្មីម្ដងទៀតដោយជម្រះចិត្តរបស់ខ្ញុំអំពីអ្វីគ្រប់ យ៉ាង ហើយស្រែកហៅមេឃដីភ្លើងខ្យល់។
«ធីឯងមិនត្រូវគិតថាធីឯងមិនអាចយកឈ្នះវានោះទេ! សូមស្រមៃគិតថាវានឹងក្លាយទៅជាផ្សែង! ហើយអំណាចរបស់វានឹងបាត់បង់ទៅជារៀងរហូត!»
ខ្ញុំរក្សាការដកដង្ហើមនឹងន ហើយឆ្លើយឡើងតបនឹងនាងវិញ៖
«ខ្ញុំត្រូវការពេលវេលា! ខ្ញុំត្រូវការអារម្មណ៍ស្ងប់ និងការស្មិងស្មាធិ៍!»
«ព្យាយាមទៅ! ព្យាយាមម្ដងទៀតណាធី!»
នាងបានផ្ដល់មកឱ្យខ្ញុំនូវបាតដៃដ៏កក់ក្ដៅរបស់នាងនៅក្នុងប្រអប់ដៃខ្ញុំ ហើយបេះដូងខ្ញុំបានឃើញសេចក្ដីស្នេហានៅក្នុងកែវភ្នែកព្រួយបារម្ភរបស់នាង។
«ទោះបីខ្ញុំជាអ្វីក៏ដោយ ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើឱ្យបាន!»
ខ្ញុំបិទភ្នែកនិងពន្យឺតការដកដង្ហើម ព្យាយាមជាថ្មីម្ដងទៀតដោយជម្រះចិត្តរបស់ខ្ញុំអំពីអ្វីគ្រប់ យ៉ាង ហើយស្រែកហៅមេឃដីភ្លើងខ្យល់។
ភ្លើងចាប់ផ្ដើមឆេះសន្ធោនៅពីមុខខ្ញុំ ហើយសមុទ្រកញ្ជ្រោលធ្លាក់ពីលើមេឃមកវិញ។ នៅក្នុងការផ្ចង់អារម្មណ៍ភាវនា ខ្ញុំមើលឃើញដើមឈើទោរទន់ព្រោះអំណាចខ្យល់បោកបាច ហើយភពផែនដីបោករញ្ជួយ។
«នឹងហើយ! បានសម្រេចហើយ! ធ្វើវាបន្តទៅ មេឃដីភ្លើងខ្យល់បញ្ចេញឫទ្ធានុភាពហើយ!»
នាងខ្សឹបដាក់ត្រចៀកខ្ញុំ ហើយរូបភាពទាំងនេះកំពុងរលាយបាត់សន្សឹមៗទៅ នាំទៅទាំងរូបរាងសង្សារសម្លាញ់របស់ខ្ញុំម្នាក់នេះផងដែរ។ នៅចំពីមុខ ខ្ញុំបានឃើញមុខអាស្រមោលខ្មៅវិញ ហើយគឺវាកំពុងឈឺចាប់ ចំណែកបង្អួចទាំងឡាយបានរបើកខ្ចាយនាំមកនូវពន្លឺព្រះអាទិត្យនិងភាពស្រលះសុខសាន្តត្របាញ់ចូលមកបំផ្លាញស្រមោលវានោះបន្តិចម្ដង។
«នឹងហើយ! បានសម្រេចហើយ! ធ្វើវាបន្តទៅ មេឃដីភ្លើងខ្យល់បញ្ចេញឫទ្ធានុភាពហើយ!»
នាងខ្សឹបដាក់ត្រចៀកខ្ញុំ ហើយរូបភាពទាំងនេះកំពុងរលាយបាត់សន្សឹមៗទៅ នាំទៅទាំងរូបរាងសង្សារសម្លាញ់របស់ខ្ញុំម្នាក់នេះផងដែរ។ នៅចំពីមុខ ខ្ញុំបានឃើញមុខអាស្រមោលខ្មៅវិញ ហើយគឺវាកំពុងឈឺចាប់ ចំណែកបង្អួចទាំងឡាយបានរបើកខ្ចាយនាំមកនូវពន្លឺព្រះអាទិត្យនិងភាពស្រលះសុខសាន្តត្របាញ់ចូលមកបំផ្លាញស្រមោលវានោះបន្តិចម្ដង។
«១០០០ឆ្នាំទៀត យើងជួបគ្នា!»
វានិយាយទាំងឈឺចាប់មកកាន់ខ្ញុំ មុនពេលវារលាយសូន្យទៅក្នុងខ្យល់។ ខ្ញុំស្រែកតាមពីក្រោយ៖ «មិនបាច់ទេ! ឯងមិនបាច់មកវិញទេ អានរក!»
ជាមួយនឹងការដង្ហក់ហត់មិនធ្លាប់មាន ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា កម្លាំងចិត្តខ្ញុំបានស្រកចុះវិញ ពេលដែលអស់សង្ឃឹមថា ខ្ញុំនឹងមិនអាចចាកចេញពីបណ្ដាសានេះជារៀងរហូត។
«កូនពិតជាសោកស្ដាយម៉ាក់ តែកូននឹងផ្សងធ្វើជាកូនម៉ាក់គ្រប់ៗជាតិ!»
ទម្ងន់នៃការមិនសប្បាយចិត្ត ធ្វើឱ្យធ្ងន់ក្នុងទ្រូងខ្ញុំ លំបាកក្នុងការដកដង្ហើម តែខ្ញុំប្រឹងលូនទៅរកគ្រាហ៍លោកគ្រូឡើង។
ប៉ះសាច់គាត់កាលណា សាច់គាត់ក្ដៅគគុក ខ្ញុំមិនដឹងថា អ្វីកើតឡើងចំពោះគាត់នោះទេ។
ដៃគាត់ដុះក្រចកវែងខុប ហើយមិនបានថយវិញទេ ភ្នែកគាត់ក៏របើកមកខ្វាក ហើយក្រហមដូចមានភ្លើងកំពុងឆេះ។
វានិយាយទាំងឈឺចាប់មកកាន់ខ្ញុំ មុនពេលវារលាយសូន្យទៅក្នុងខ្យល់។ ខ្ញុំស្រែកតាមពីក្រោយ៖ «មិនបាច់ទេ! ឯងមិនបាច់មកវិញទេ អានរក!»
ជាមួយនឹងការដង្ហក់ហត់មិនធ្លាប់មាន ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា កម្លាំងចិត្តខ្ញុំបានស្រកចុះវិញ ពេលដែលអស់សង្ឃឹមថា ខ្ញុំនឹងមិនអាចចាកចេញពីបណ្ដាសានេះជារៀងរហូត។
«កូនពិតជាសោកស្ដាយម៉ាក់ តែកូននឹងផ្សងធ្វើជាកូនម៉ាក់គ្រប់ៗជាតិ!»
ទម្ងន់នៃការមិនសប្បាយចិត្ត ធ្វើឱ្យធ្ងន់ក្នុងទ្រូងខ្ញុំ លំបាកក្នុងការដកដង្ហើម តែខ្ញុំប្រឹងលូនទៅរកគ្រាហ៍លោកគ្រូឡើង។
ប៉ះសាច់គាត់កាលណា សាច់គាត់ក្ដៅគគុក ខ្ញុំមិនដឹងថា អ្វីកើតឡើងចំពោះគាត់នោះទេ។
ដៃគាត់ដុះក្រចកវែងខុប ហើយមិនបានថយវិញទេ ភ្នែកគាត់ក៏របើកមកខ្វាក ហើយក្រហមដូចមានភ្លើងកំពុងឆេះ។
«ឯងរត់ទៅ!»
គាត់និយាយភាសាមនុស្សពាក់កណ្ដាល គ្រហឹមសំឡេងសត្វសាហាវលាយផង។ ខ្ញុំមិនបានដឹងទេថា ហេតុអ្វីមេធ្មប់ដូចខ្ញុំបែរជាត្រូវរត់?
«ម៉េចហើយលោកគ្រូអ៊ីម៉ា? វានោះរលាយបាត់ហើយ!»
«តែយើងគឺជាមេធ្មប់! យើងនឹងស្រេកឈាមមនុស្សជារៀងរហូត! ឯងរត់ទៅ ហើយរកមធ្យោបាយដោះបណ្ដាសានេះឱ្យយើង! មុនពេលយើងដឹងថា ខ្លួនយើងគ្មានលទ្ធភាពរកវិធីប្រឆាំងនឹងវេទមន្តនេះ យើងបានយកវាមកដាក់ក្នុងខ្លួនយើងវិញ ទុកឱ្យឯងរួចខ្លួនទៅចុះ!»
គាត់និយាយភាសាមនុស្សពាក់កណ្ដាល គ្រហឹមសំឡេងសត្វសាហាវលាយផង។ ខ្ញុំមិនបានដឹងទេថា ហេតុអ្វីមេធ្មប់ដូចខ្ញុំបែរជាត្រូវរត់?
«ម៉េចហើយលោកគ្រូអ៊ីម៉ា? វានោះរលាយបាត់ហើយ!»
«តែយើងគឺជាមេធ្មប់! យើងនឹងស្រេកឈាមមនុស្សជារៀងរហូត! ឯងរត់ទៅ ហើយរកមធ្យោបាយដោះបណ្ដាសានេះឱ្យយើង! មុនពេលយើងដឹងថា ខ្លួនយើងគ្មានលទ្ធភាពរកវិធីប្រឆាំងនឹងវេទមន្តនេះ យើងបានយកវាមកដាក់ក្នុងខ្លួនយើងវិញ ទុកឱ្យឯងរួចខ្លួនទៅចុះ!»
ខ្ញុំវិលវល់ ហើយសម្លឹងខ្លួនឯងពីលើដល់ក្រោមអរផងភ័យផង។ គាត់ទើបជាមេធ្មប់នៅទីបញ្ចប់?
គាត់គ្រហឹម ខ្ញុំលែងដៃខ្សាក ហើយស្រវាថយក្រោយ។ ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំនៅតែសួរ៖
«ខ្ញុំមិនយល់ពីរឿងរញ៉េរញ៉ៃនេះសោះ! តែខ្ញុំមិនខ្វល់ទេ លោកគ្រូដូរចុះឡើងបាន ក៏គួរតែជួយខ្លួនឯងបាន? អាព្រះចន្ទខ្មៅនោះជាប់គាំង១ពាន់ឆ្នាំទៅហើយ យើងគួរតែអាចដឹងវិធីស្រាយបណ្ដាសាវាដោយមិនមានបញ្ហាអ្វីទាំងអស់!»។
គាត់គ្រហឹម ខ្ញុំលែងដៃខ្សាក ហើយស្រវាថយក្រោយ។ ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំនៅតែសួរ៖
«ខ្ញុំមិនយល់ពីរឿងរញ៉េរញ៉ៃនេះសោះ! តែខ្ញុំមិនខ្វល់ទេ លោកគ្រូដូរចុះឡើងបាន ក៏គួរតែជួយខ្លួនឯងបាន? អាព្រះចន្ទខ្មៅនោះជាប់គាំង១ពាន់ឆ្នាំទៅហើយ យើងគួរតែអាចដឹងវិធីស្រាយបណ្ដាសាវាដោយមិនមានបញ្ហាអ្វីទាំងអស់!»។
«យើងគួរ ប៉ុន្តែយើងមិនអាច! គ្រូមិនអាច! គ្រូបរាជ័យហើយ! ពេលនេះគ្រូចង់ស៊ីឯង គ្រូចង់ឃើញមនុស្សស្លាប់ទើបមិនពិបាកដូចពេលនេះ!»
ខ្ញុំថយក្រោយរហូតទល់នឹងកន្លៀតទ្វារ ហើយឱបជង្គង់ផ្ទប់ដើមទ្រូងជាមួយកែវភ្នែកបិទតឹង។ ចិត្តខ្ញុំតឹងតែង ឯមាត់ពោលពាក្យដដែលៗឥតឈប់ឈរ៖
«មេឃដីភ្លើងខ្យល់ សូម…សូម … ខ្ញុំសូមអង្វរ!»
ខ្ញុំនិយាយរហូតដល់ទឹកភ្នែកនិងការអស់សង្ឃឹមបោលសម្រុកមកកំដរសំឡេងខ្ញុំ។
ខ្ញុំមិនបានមើលឃើញលោកគ្រូ ក៏មិនអាចឈានមួយជំហានណាដើម្បីរត់យករួចខ្លួនដែរ។ សំឡេងសត្វចម្លែកចាប់ផ្ដើមសើចផងគ្រហឹមផង វាគឺជាសញ្ញាពេញលេញនៃវិញ្ញាណនិងភស្តុតាងដែលថាស្រមោលព្រះចន្ទខ្មៅបានរលត់រលាយទៅ ប៉ុន្តែគ្រប់យ៉ាងនៅតាមបំផ្លាញផែនដីនេះនៅឡើយ។
«មេឃដីភ្លើងខ្យល់ សូម…សូម … ខ្ញុំសូមអង្វរ!»
ខ្ញុំនិយាយរហូតដល់ទឹកភ្នែកនិងការអស់សង្ឃឹមបោលសម្រុកមកកំដរសំឡេងខ្ញុំ។
ខ្ញុំមិនបានមើលឃើញលោកគ្រូ ក៏មិនអាចឈានមួយជំហានណាដើម្បីរត់យករួចខ្លួនដែរ។ សំឡេងសត្វចម្លែកចាប់ផ្ដើមសើចផងគ្រហឹមផង វាគឺជាសញ្ញាពេញលេញនៃវិញ្ញាណនិងភស្តុតាងដែលថាស្រមោលព្រះចន្ទខ្មៅបានរលត់រលាយទៅ ប៉ុន្តែគ្រប់យ៉ាងនៅតាមបំផ្លាញផែនដីនេះនៅឡើយ។
នៅពេលដែលខ្ញុំបើកភ្នែកប្រឈមមុខជាថ្មីម្ដងទៀត ព្រោះត្រចៀកស្ដាប់លែងឮអ្វី មិនមាននរណាម្នាក់នៅក្នុងបន្ទប់នេះទៀតសោះ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាគាត់បានចាកចេញពីពេលណានោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំខ្លាចណាស់ថាគាត់កំពុងចេញទៅបង្កចលាចល។
«លោកគ្រូអ៊ីម៉ា!» ខ្ញុំស្រែកឡើង។
ស្ងាត់ច្រៀប គ្មានអ្នកឆ្លើយ ខ្ញុំបានបាត់បង់ការទប់អារម្មណ៍ ហើយជ្រួលច្របល់ភ័យជាខ្លាំង។ តើខ្ញុំត្រូវកម្ចាត់គាត់មុនពេលមានអ្នករងគ្រោះទីបី? ប៉ុន្តែត្រូវធ្វើដោយរបៀបណា?
«មេឃអើយដីអើយ ធាតុទាំងបួនជួយខ្ញុំផង!»
«លោកគ្រូអ៊ីម៉ា!» ខ្ញុំស្រែកឡើង។
ស្ងាត់ច្រៀប គ្មានអ្នកឆ្លើយ ខ្ញុំបានបាត់បង់ការទប់អារម្មណ៍ ហើយជ្រួលច្របល់ភ័យជាខ្លាំង។ តើខ្ញុំត្រូវកម្ចាត់គាត់មុនពេលមានអ្នករងគ្រោះទីបី? ប៉ុន្តែត្រូវធ្វើដោយរបៀបណា?
«មេឃអើយដីអើយ ធាតុទាំងបួនជួយខ្ញុំផង!»
ខ្ញុំស្រមៃឃើញស្ថានភាពខ្លួនឯងដែលមុននេះមិនអាចបញ្ជាដៃជើងកើត មិនអាចសូម្បីតែនិយាយចេញនូវអ្វីដែលខ្លួនបានគិតជាភាសាមនុស្ស។
ខ្ញុំនឹកដល់ស្នាមប្រឡាក់នៃឈាមពាសពេញភពផែនដីនេះ ខ្ញុំស្រមៃឃើញគ្រូធ្មប់ដែលសម្លាប់រង្គាលអ្នកបម្រើនិងអ្នកផ្ទះគាត់។ កុំព្យូទ័រខ្ញុំដែលដេកដួលលើឥដ្ឋស្រាប់តែបើកចេញពន្លឺអេក្រង់ដូចមានអ្នកណាម្នាក់បានបើកវា?
«រនាបបាក់ឱ្យយករនាបជួស!»
ខ្ញុំក្រោកទៅទាញកុំព្យូទ័រនោះមក ហើយខ្ញុំតាំងចិត្តចង់វិលទៅរកទីនោះវិញ ស្វែងរកអ្នកតាម្ចាស់ដីនិងដូនជី។ ខ្ញុំអត់ធ្មត់បើកកុំព្យូទ័រ។
«វុទ្ធី! គ្រូនៅទីនេះ!»
ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗសម្លឹងមើលទៅរូបលោកគ្រូអ៊ីម៉ាដែលនៅស្ងៀមដូចគំនូរក្នុងទំព័រដំបូងនៃសៀវភៅ។
ខ្ញុំនឹកដល់ស្នាមប្រឡាក់នៃឈាមពាសពេញភពផែនដីនេះ ខ្ញុំស្រមៃឃើញគ្រូធ្មប់ដែលសម្លាប់រង្គាលអ្នកបម្រើនិងអ្នកផ្ទះគាត់។ កុំព្យូទ័រខ្ញុំដែលដេកដួលលើឥដ្ឋស្រាប់តែបើកចេញពន្លឺអេក្រង់ដូចមានអ្នកណាម្នាក់បានបើកវា?
«រនាបបាក់ឱ្យយករនាបជួស!»
ខ្ញុំក្រោកទៅទាញកុំព្យូទ័រនោះមក ហើយខ្ញុំតាំងចិត្តចង់វិលទៅរកទីនោះវិញ ស្វែងរកអ្នកតាម្ចាស់ដីនិងដូនជី។ ខ្ញុំអត់ធ្មត់បើកកុំព្យូទ័រ។
«វុទ្ធី! គ្រូនៅទីនេះ!»
ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗសម្លឹងមើលទៅរូបលោកគ្រូអ៊ីម៉ាដែលនៅស្ងៀមដូចគំនូរក្នុងទំព័រដំបូងនៃសៀវភៅ។
ខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំភាំងនៅចំពោះមុខហេតុការណ៍នេះ ស្រាបតែអក្សរលោតមកបន្ត៖
«មុនពេលរាងកាយគ្រូលូតលាស់ទៅជាខ្លារខិន គ្រូបង្ខាំងខ្លួនឯងនៅក្នុងនេះ! បើ៧ថ្ងៃ ឯងរកវិធីដោះបណ្ដាសាមិនបាន គ្រូនឹងជាប់នៅទីនេះរហូតទម្រាំ១០០០ឆ្នាំទៀត! លោកនេះនឹងសុខសាន្តបាន១០០០ឆ្នាំទៀត!»
«មុនពេលរាងកាយគ្រូលូតលាស់ទៅជាខ្លារខិន គ្រូបង្ខាំងខ្លួនឯងនៅក្នុងនេះ! បើ៧ថ្ងៃ ឯងរកវិធីដោះបណ្ដាសាមិនបាន គ្រូនឹងជាប់នៅទីនេះរហូតទម្រាំ១០០០ឆ្នាំទៀត! លោកនេះនឹងសុខសាន្តបាន១០០០ឆ្នាំទៀត!»
ខ្ញុំដឹងថា គាត់ពិតជាមានវិជ្ជាអាគមជ្រៅជ្រះ បានជាមានលទ្ធភាពអាចរកវិធីអស់នេះបាន ដូចជាផ្ទេរបណ្ដាសាធ្មប់នេះពីខ្ញុំទៅគាត់ ហើយបង្ខាំងខ្លួនគាត់ទៅក្នុងសន្លឹកសៀវភៅ ហើយអាចឆាតមកខ្ញុំទៀត?
នៅខាងក្រោមនោះមានប៊ូតុងចុចតបដែរ? ហួសចិត្តណាស់ដែរ តែខ្ញុំពិតជាត្រូវការវា។ ខ្ញុំសរសេរទៅរកលោកគ្រូវិញ៖
«ប្រាប់មក ខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វី?!»
«អានសៀវភៅនេះសាដើម ហើយរកមើលចំណុចខ្សោយរបស់វា!»
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមបើកអានរឿងនិទានភ្លាម។
នៅខាងក្រោមនោះមានប៊ូតុងចុចតបដែរ? ហួសចិត្តណាស់ដែរ តែខ្ញុំពិតជាត្រូវការវា។ ខ្ញុំសរសេរទៅរកលោកគ្រូវិញ៖
«ប្រាប់មក ខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វី?!»
«អានសៀវភៅនេះសាដើម ហើយរកមើលចំណុចខ្សោយរបស់វា!»
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមបើកអានរឿងនិទានភ្លាម។
ពិតណាស់ថាខ្ញុំមានពេលដល់ទៅ៧ថ្ងៃ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមានជំនឿចិត្តអ្វីថាអាចដោះស្រាយប្រស្នានេះបានពិតមែន។
ខ្ញុំពិតជាមានការភ្ញាក់ផ្អើលក្នុងការមើលឃើញធីតា សង្សារខ្ញុំនៅក្នុងសៀវភៅនេះ?
«ធីតា???!»
ខ្ញុំហៅនាងតិចៗទាំងតក់ស្លុត។ មែនហើយមុននេះពេលសន្លប់ នាងក៏បានបង្ហាញខ្លួនក្នុងសុបិនរបស់ខ្ញុំ? ពេលនេះនាងស្ថិតនៅក្នុងសៀវភៅនេះ ហើយខ្ញុំឃើញនាងអង្គុយកណ្ដាលរង្វង់ភ្លើង។
ខ្ញុំពិតជាមានការភ្ញាក់ផ្អើលក្នុងការមើលឃើញធីតា សង្សារខ្ញុំនៅក្នុងសៀវភៅនេះ?
«ធីតា???!»
ខ្ញុំហៅនាងតិចៗទាំងតក់ស្លុត។ មែនហើយមុននេះពេលសន្លប់ នាងក៏បានបង្ហាញខ្លួនក្នុងសុបិនរបស់ខ្ញុំ? ពេលនេះនាងស្ថិតនៅក្នុងសៀវភៅនេះ ហើយខ្ញុំឃើញនាងអង្គុយកណ្ដាលរង្វង់ភ្លើង។
ខ្ញុំអន្ទះសាចង់ហក់ចូលទៅដើម្បីការពារនាង តែមិនដឹងធ្វើយ៉ាងណា?
«ធីតាបងចង់ចូលទៅ!»
ខ្ញុំខ្សឹបប្រាប់ Screen ។ នាងនៅតែមិនឆ្លើយ ប៉ុន្តែសន្សឹមៗ នាងលើកកាំបិតខ្លីមួយមុខសស្ងាចចេញមក ហើយអារដៃខ្លួនឯងយឺតៗក្រោមភាពតក់ស្លុតរបស់ខ្ញុំ។
នាងកំពុងដាក់បណ្ដាសា?
អារម្មណ៍មួយប្រាប់ខ្ញុំរបៀបនេះ តែខ្ញុំមិនដឹងឡើយថា នាងកំពុងដាក់ទៅអ្នកណា ហើយមានប្រសិទ្ធភាពត្រឹមកម្រិតណា?
«ធីតាបងចង់ចូលទៅ!»
ខ្ញុំខ្សឹបប្រាប់ Screen ។ នាងនៅតែមិនឆ្លើយ ប៉ុន្តែសន្សឹមៗ នាងលើកកាំបិតខ្លីមួយមុខសស្ងាចចេញមក ហើយអារដៃខ្លួនឯងយឺតៗក្រោមភាពតក់ស្លុតរបស់ខ្ញុំ។
នាងកំពុងដាក់បណ្ដាសា?
អារម្មណ៍មួយប្រាប់ខ្ញុំរបៀបនេះ តែខ្ញុំមិនដឹងឡើយថា នាងកំពុងដាក់ទៅអ្នកណា ហើយមានប្រសិទ្ធភាពត្រឹមកម្រិតណា?
«កុំ!» ខ្ញុំនិយាយដោយគ្មានកម្លាំងកំហែង និងគ្មានសង្ឃឹម។
លោហិតនាងហូរច្រោកក្រហមរងាលបាចសាចទៅលើភ្នក់ភ្លើង។
«នាងស្លាប់ហើយ នាងមិនឈឺទេ វុទ្ធី! នោះគ្រាន់តែជាព្រលឹង!»
នេះជាអក្សរឆាតដែលលោកគ្រូសរសេរមក ហើយខ្ញុំតបទៅវិញដូចផ្លេកបន្ទោរ៖
«ទេ!»
បើទោះបីជានាងស្លាប់ក៏ខ្ញុំភ័យខ្លាចណាស់ ពេលឃើញនាងនៅក្នុងនេះ ហើយធ្វើរបៀបនេះ។
លោហិតនាងហូរច្រោកក្រហមរងាលបាចសាចទៅលើភ្នក់ភ្លើង។
«នាងស្លាប់ហើយ នាងមិនឈឺទេ វុទ្ធី! នោះគ្រាន់តែជាព្រលឹង!»
នេះជាអក្សរឆាតដែលលោកគ្រូសរសេរមក ហើយខ្ញុំតបទៅវិញដូចផ្លេកបន្ទោរ៖
«ទេ!»
បើទោះបីជានាងស្លាប់ក៏ខ្ញុំភ័យខ្លាចណាស់ ពេលឃើញនាងនៅក្នុងនេះ ហើយធ្វើរបៀបនេះ។
«ធីតាកំពុងយកវិញ្ញាណរបស់នាងដើម្បីបណ្ដេញបណ្ដាសាស្រមោលខ្មៅ!» លោកគ្រូសរសេរមកបន្ត។
ខ្ញុំមើលទៅពីក្រោយខ្នងនាង នោះគឺតំបន់ព្រៃងងឹតលើសពីអ្វីដែលហៅថាព្រឺព្រួច តែមាត់ខ្ញុំចចេសនិយាយ៖
«ខ្ញុំចង់ឱ្យលោកគ្រូបញ្ឈប់នាង!»
«នាងជាក្មេងស្រីដ៏ល្អម្នាក់! នាងបានកំណត់ទិសដៅច្បាស់ ហើយនាងមានអំណាចដើម្បីបំបាត់ឥទ្ធិពលព្រះចន្ទខ្មៅឱ្យវារលាយសូន្យទៅពីផែនដីនេះ ហើយបណ្ដាសាទាំងឡាយរបស់វានឹងខូចអសារទាំងស្រុង!»
«លោកគ្រូប្រើប្រាស់នាងមែនទេ? ប្រើខ្ញុំតែម្នាក់ហើយ នៅមិនល្មមចិត្ត?»
«ខ្ញុំចង់ឱ្យលោកគ្រូបញ្ឈប់នាង!»
«នាងជាក្មេងស្រីដ៏ល្អម្នាក់! នាងបានកំណត់ទិសដៅច្បាស់ ហើយនាងមានអំណាចដើម្បីបំបាត់ឥទ្ធិពលព្រះចន្ទខ្មៅឱ្យវារលាយសូន្យទៅពីផែនដីនេះ ហើយបណ្ដាសាទាំងឡាយរបស់វានឹងខូចអសារទាំងស្រុង!»
«លោកគ្រូប្រើប្រាស់នាងមែនទេ? ប្រើខ្ញុំតែម្នាក់ហើយ នៅមិនល្មមចិត្ត?»
នាងស្រែកទាំងកំហឹង។ តែគាត់សរសេរមកទៀត៖
«នាងបានស្លាប់ក្នុងថ្ងៃរៀបការនោះទៅហើយ បានជាគ្រូទៅរកនាង!»
«អត់ទេ!»
មាត់ខ្ញុំរឹតបន្តឹងសំឡេង៖
«យើងត្រូវតែជួយនាងឱ្យរស់វិញ!»
«មនុស្សស្លាប់ហើយ មិនអាចរស់វិញទេ!»
«នាងបានស្លាប់ក្នុងថ្ងៃរៀបការនោះទៅហើយ បានជាគ្រូទៅរកនាង!»
«អត់ទេ!»
មាត់ខ្ញុំរឹតបន្តឹងសំឡេង៖
«យើងត្រូវតែជួយនាងឱ្យរស់វិញ!»
«មនុស្សស្លាប់ហើយ មិនអាចរស់វិញទេ!»
ឈាមនាងនៅតែស្រក់ស្រោចទៅលើភ្លើង ហើយមើលទៅនាងហាក់កាន់តែទន់ខ្សោយ បម្រុងតែនឹងដួលដេកទៅលើភ្នក់អគ្គិ។ ខ្ញុំស្លុតចិត្ត ត្បិតគិតថានាងបានស្លាប់នៅថ្ងៃរៀបការ ប្រហែលជាមកពីនាងមិនចង់រៀបការ តាមការរៀបចំរបស់ម្ដាយឪពុកជាឯកឧត្ដមរបស់នាង គឺនាងនៅតែស្រលាញ់ខ្ញុំ ដូច្នេះហើយបានជាមុននេះព្រលឹងនាងបានជួយខ្ញុំ។
«ខ្ញុំនឹងទៅនៅកន្លែងរបស់នាង!»
ខ្ញុំខាំមាត់និយាយ ហើយបិទភ្នែកភាវនាដូចកាលពីមុននេះ។
«ខ្ញុំនឹងទៅនៅកន្លែងរបស់នាង!»
ខ្ញុំខាំមាត់និយាយ ហើយបិទភ្នែកភាវនាដូចកាលពីមុននេះ។
«ឯងកុំចូលមក! បើឯងចូលមក ពួកយើងនឹងជាប់គាំងនៅទីនេះជាមួយគ្នា! មានរឿងច្រើនណាស់ដែលឯងអាចធ្វើ! ទុកឱ្យនាងធ្វើពិធីនេះសិនទៅ! វាមានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់! ទោះបីយ៉ាងណា នាងបានស្លាប់ហើយ!»
លោកគ្រូអ៊ីម៉ាកាន់តែនិយាយ ចិត្តខ្ញុំរឹតតែមិនព្រមឯកភាព។
«លោកគ្រូមិនយល់អ្វីទៅជាស្នេហាទេ លោកគ្រូអ៊ីម៉ា!»
ខ្ញុំនិយាយរឿងនេះ បណ្ដាលឱ្យនាងបែរមកភ្លាម។ មើលទៅនាងកំពុងតែយំនៅក្នុងការឈឺចាប់ដ៏ជ្រៅមួយ ហើយកែវភ្នែករបស់នាងមានពេញទៅដោយការប្ដឹងផ្ដល់តវ៉ាមិនពេញចិត្តនឹងព្រហ្មលិខិតដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំរំភើបលែងភ័យខ្លាចអ្វីទាំងអស់។
«អាណាចក្រនេះត្រូវតែបិទទ្វារ រហូតពេលដែលភ្លើងនេះរលត់!» នាងស្រែកឡើង។
«អ៊ីចឹងអូននៅធ្វើអី? ចេញមកវិញមក!»
«ព្រោះព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅក៏នឹងវិនាសសូន្យទៅ ជាមួយការបិទទ្វារនេះដែរ! បណ្ដាសាវាលែងមានលើលោកនេះ លោកគ្រូនឹងចេញរួចវិញ ចំណែកសៀវភៅនេះនឹងឆេះបាត់ទៅដោយខ្លួនវា!»
«លោកគ្រូមិនយល់អ្វីទៅជាស្នេហាទេ លោកគ្រូអ៊ីម៉ា!»
ខ្ញុំនិយាយរឿងនេះ បណ្ដាលឱ្យនាងបែរមកភ្លាម។ មើលទៅនាងកំពុងតែយំនៅក្នុងការឈឺចាប់ដ៏ជ្រៅមួយ ហើយកែវភ្នែករបស់នាងមានពេញទៅដោយការប្ដឹងផ្ដល់តវ៉ាមិនពេញចិត្តនឹងព្រហ្មលិខិតដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំរំភើបលែងភ័យខ្លាចអ្វីទាំងអស់។
«អាណាចក្រនេះត្រូវតែបិទទ្វារ រហូតពេលដែលភ្លើងនេះរលត់!» នាងស្រែកឡើង។
«អ៊ីចឹងអូននៅធ្វើអី? ចេញមកវិញមក!»
«ព្រោះព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅក៏នឹងវិនាសសូន្យទៅ ជាមួយការបិទទ្វារនេះដែរ! បណ្ដាសាវាលែងមានលើលោកនេះ លោកគ្រូនឹងចេញរួចវិញ ចំណែកសៀវភៅនេះនឹងឆេះបាត់ទៅដោយខ្លួនវា!»
ខ្ញុំបិទភ្នែក ហើយសមាធិទាំងចិត្តតក់ស្លុត។
«មេឃដីភ្លើងខ្យល់!»
ខ្ញុំហៅដដែលៗ ហៅហើយហៅទៀត ហៅរហូតដល់គ្រប់យ៉ាងដែលត្រជាក់បំផុតគួរឱ្យព្រឺព្រួចបោកបាចមកលើរាងកាយខ្ញុំ។
ដៃមួយក្ដៅដូចភ្លើងលូកមកចាប់ដៃខ្ញុំ ធ្វើឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញាង ហើយបើកភ្នែកច្រានចេញ។
នេះគឺស្ត្រីស្អាតរបស់ខ្ញុំ នាងមិនមែនទន់ល្ហិតល្ហៃដូចខ្ញុំបានឃើញអម្បាញ់មិញទេ នាងស្លៀករ៉ូបផ្កាយ៉ាងស្អាត ហើយសក់របស់នាងប៉ើងសិចស៊ីតាមកម្លាំងខ្យល់។
នាងអូសដៃខ្ញុំឱ្យរត់តាម ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចរត់លឿន ព្រោះជើងរបស់ខ្ញុំទាំងគូហាក់ដូចជាធ្ងន់ហើយភ្នែកខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញទិដ្ឋភាពអ្វី ក្រៅពីភាពព្រិលដូចកាលពីខ្ញុំបានទៅដល់ស្ពានហើយឃើញមនុស្សខ្លារខិន។
«មេឃដីភ្លើងខ្យល់!»
ខ្ញុំហៅដដែលៗ ហៅហើយហៅទៀត ហៅរហូតដល់គ្រប់យ៉ាងដែលត្រជាក់បំផុតគួរឱ្យព្រឺព្រួចបោកបាចមកលើរាងកាយខ្ញុំ។
ដៃមួយក្ដៅដូចភ្លើងលូកមកចាប់ដៃខ្ញុំ ធ្វើឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញាង ហើយបើកភ្នែកច្រានចេញ។
នេះគឺស្ត្រីស្អាតរបស់ខ្ញុំ នាងមិនមែនទន់ល្ហិតល្ហៃដូចខ្ញុំបានឃើញអម្បាញ់មិញទេ នាងស្លៀករ៉ូបផ្កាយ៉ាងស្អាត ហើយសក់របស់នាងប៉ើងសិចស៊ីតាមកម្លាំងខ្យល់។
នាងអូសដៃខ្ញុំឱ្យរត់តាម ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចរត់លឿន ព្រោះជើងរបស់ខ្ញុំទាំងគូហាក់ដូចជាធ្ងន់ហើយភ្នែកខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញទិដ្ឋភាពអ្វី ក្រៅពីភាពព្រិលដូចកាលពីខ្ញុំបានទៅដល់ស្ពានហើយឃើញមនុស្សខ្លារខិន។
«បានការហើយ? ខ្ញុំពិតជាចូលមកបានមែនជាមួយនឹងពាក្យបួនម៉ាត់ មេឃដីភ្លើងខ្យល់?»
ខ្ញុំងាកមកមើលនាង ហើយមើលដៃនាងដែលចាប់កដៃខ្ញុំ ហើយងើបមុខមកមើលស្នាមញញឹមរបស់នាង។
«អូនសម្លាប់ខ្លួន?!»
នាងស្រងូត ហើយឈប់រត់ នាងប្រហែលជាទើបនឹងចាប់អារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងស្លាប់? ប៉ុន្តែបន្ទាប់មក នាងក៏ញញឹមវិញ ព្រោះឃើញខ្ញុំនៅចំពោះមុខ។
«អូនរស់ធ្វើអី បើនៅជាមួយប្រុសផ្សេង!»
ខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកតក់ៗជំនួសឱ្យពាក្យសម្ដី។
ខ្ញុំស្មានថាពិភពលោកនេះអាក្រក់ឃោរឃៅ ចំពោះក្មេងប្រុសកំព្រាឪពុកម្នាក់នេះ ប៉ុន្តែការពិត….. អូខេស្លាប់ក៏ស្លាប់ទៅ! យើងស្លាប់ជាមួយគ្នា។
ខ្ញុំងាកមកមើលនាង ហើយមើលដៃនាងដែលចាប់កដៃខ្ញុំ ហើយងើបមុខមកមើលស្នាមញញឹមរបស់នាង។
«អូនសម្លាប់ខ្លួន?!»
នាងស្រងូត ហើយឈប់រត់ នាងប្រហែលជាទើបនឹងចាប់អារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងស្លាប់? ប៉ុន្តែបន្ទាប់មក នាងក៏ញញឹមវិញ ព្រោះឃើញខ្ញុំនៅចំពោះមុខ។
«អូនរស់ធ្វើអី បើនៅជាមួយប្រុសផ្សេង!»
ខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកតក់ៗជំនួសឱ្យពាក្យសម្ដី។
ខ្ញុំស្មានថាពិភពលោកនេះអាក្រក់ឃោរឃៅ ចំពោះក្មេងប្រុសកំព្រាឪពុកម្នាក់នេះ ប៉ុន្តែការពិត….. អូខេស្លាប់ក៏ស្លាប់ទៅ! យើងស្លាប់ជាមួយគ្នា។
ខ្ញុំដកដង្ហើមវែង ហើយនិយាយលាយញញឹមសប្បាយចិត្ត៖
«អ៊ីចឹងបងទៅជាមួយអូន!»
នាងក៏ញញឹមវិញដោយថ្ពក់ម្រាមដៃនាងជាមួយខ្ញុំយ៉ាងតឹងជាងមុន។ ខ្ញុំដកដង្ហើមជ្រៅយ៉ាងធូរស្រាលក្នុងបេះដូង ហើយពួកយើងបានបោះជំហានទៅមុខបន្តទៀត តែមានអារម្មណ៍ដូចជាពីរនាក់ខ្ញុំកំពុងតែជាន់ដីផុងៗធ្លាក់ចុះ បន្ទាប់មក អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងក្លាយជាងងឹត។ ជុំវិញខ្លួនមានតែក្លិនខ្មោះ។
«វុទ្ធី?» ធីតាខ្សឹបហៅខ្ញុំ។
«បាទ?»
«រកមើលពាសពេញទីនេះគ្រប់ទីកន្លែងដែលអាចធ្វើទៅបាន! រកកន្លែងណាមួយដែលមានសរសេរពាក្យថា លើកលែងតែ!»
«លើកលែងតែ????»
«ត្រូវហើយ! នៅទីនោះ យើងនឹងអាចសរសេរបន្ថែមកែប្រែអត្ថន័យសៀវភៅ ដកអាថាន់របស់វាចេញឱ្យសាបសូន្យជួយលោកគ្រូអ៊ីម៉ា!»
«អូនដឹងរឿងលោកគ្រូដែរ?!»
«ខ្ញុំជាវិញ្ញាណ ខ្ញុំដឹងទាំងអស់!»
«អ៊ីចឹងបងទៅជាមួយអូន!»
នាងក៏ញញឹមវិញដោយថ្ពក់ម្រាមដៃនាងជាមួយខ្ញុំយ៉ាងតឹងជាងមុន។ ខ្ញុំដកដង្ហើមជ្រៅយ៉ាងធូរស្រាលក្នុងបេះដូង ហើយពួកយើងបានបោះជំហានទៅមុខបន្តទៀត តែមានអារម្មណ៍ដូចជាពីរនាក់ខ្ញុំកំពុងតែជាន់ដីផុងៗធ្លាក់ចុះ បន្ទាប់មក អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងក្លាយជាងងឹត។ ជុំវិញខ្លួនមានតែក្លិនខ្មោះ។
«វុទ្ធី?» ធីតាខ្សឹបហៅខ្ញុំ។
«បាទ?»
«រកមើលពាសពេញទីនេះគ្រប់ទីកន្លែងដែលអាចធ្វើទៅបាន! រកកន្លែងណាមួយដែលមានសរសេរពាក្យថា លើកលែងតែ!»
«លើកលែងតែ????»
«ត្រូវហើយ! នៅទីនោះ យើងនឹងអាចសរសេរបន្ថែមកែប្រែអត្ថន័យសៀវភៅ ដកអាថាន់របស់វាចេញឱ្យសាបសូន្យជួយលោកគ្រូអ៊ីម៉ា!»
«អូនដឹងរឿងលោកគ្រូដែរ?!»
«ខ្ញុំជាវិញ្ញាណ ខ្ញុំដឹងទាំងអស់!»
នាងលើកបង្ហាញចង្កៀងមួយមក ខ្ញុំអាចមើលឃើញជញ្ជាំងដែលមានអក្សរជាច្រើនញាប់ហើយតូចល្អិត។ គ្រប់យ៉ាងដូចជាពិភពលោកទាំងមូលដែលត្រូវមានទីក្រុងតូចៗជាច្រើនមើលពីទីឆ្ងាយឃើញយ៉ាងតូចល្អិត ហើយកាន់តែពិនិត្យមើលក៏រួមតូចទៅៗ ដូចជាជួរអក្សររាប់លានពាក្យស្ថិតនៅពីក្រោយផ្ទាំងកញ្ចក់ដ៏ធំគ្មានព្រំដែន។
នាងអូសដៃខ្ញុំជានិច្ច ផ្លូវនៅខាងមុខផ្លាស់ប្ដូរទៅក្នុងភាពងងឹតម្ដងទៀត ហើយខ្ញុំចាប់ផ្ដើមថប់ដង្ហើមឡើងៗ ដូចជាកំពុងត្រូវវង្វេងនៅក្នុងផ្លូវរូងក្រោមដីនោះ។
«ធីឯងជិតអស់ពេលនៅទីនេះហើយ! ត្រូវស្រូតឡើង!»
ខ្ញុំជឿនាង។ ខ្ញុំប្រហែលជាត្រូវបែកពីនាងជារៀងរហូតហើយ ពេលដែលរកអក្សរនោះមិនឃើញ។
នាងអូសដៃខ្ញុំជានិច្ច ផ្លូវនៅខាងមុខផ្លាស់ប្ដូរទៅក្នុងភាពងងឹតម្ដងទៀត ហើយខ្ញុំចាប់ផ្ដើមថប់ដង្ហើមឡើងៗ ដូចជាកំពុងត្រូវវង្វេងនៅក្នុងផ្លូវរូងក្រោមដីនោះ។
«ធីឯងជិតអស់ពេលនៅទីនេះហើយ! ត្រូវស្រូតឡើង!»
ខ្ញុំជឿនាង។ ខ្ញុំប្រហែលជាត្រូវបែកពីនាងជារៀងរហូតហើយ ពេលដែលរកអក្សរនោះមិនឃើញ។
យើងមកដល់ជញ្ជាំងមួយថ្មី ហើយស្ថានភាពដដែលគឺដូចរាវម្ជុលក្នុងទឹកសមុទ្រ។
«យើងរកមិនឃើញទេ!» នាងនិយាយទាំងហាក់បាត់អស់សេចក្ដីសង្ឃឹម និងចាប់ផ្ដើមអន្ទះសា។ ខ្ញុំបានដឹងដៃនាងប្រែប្រួលពីក្ដៅទៅជាត្រជាក់។
«បងរកវាឱ្យឃើញហើយបញ្ឈប់វា! សូមឱ្យវេទមន្តទាំងអស់នៅលើភពផែនដីនេះដែលគាំទ្រមនុស្សល្អ អំពើល្អ និងស្នេហាដ៏ស្មោះសររបស់យើងជួយដល់ពួកយើង!»
នាងចាប់ផ្ដើមរលាយក្នុងប្រអប់ដៃខ្ញុំ។ ខ្ញុំបែរមករកធីតាទាំងតក់ស្លុត។ តើសង្សារខ្ញុំពិតជារលាយវិញ្ញាណជារៀងរហូតដោយសារបរាជ័យនេះ?
«យើងរកមិនឃើញទេ!» នាងនិយាយទាំងហាក់បាត់អស់សេចក្ដីសង្ឃឹម និងចាប់ផ្ដើមអន្ទះសា។ ខ្ញុំបានដឹងដៃនាងប្រែប្រួលពីក្ដៅទៅជាត្រជាក់។
«បងរកវាឱ្យឃើញហើយបញ្ឈប់វា! សូមឱ្យវេទមន្តទាំងអស់នៅលើភពផែនដីនេះដែលគាំទ្រមនុស្សល្អ អំពើល្អ និងស្នេហាដ៏ស្មោះសររបស់យើងជួយដល់ពួកយើង!»
នាងចាប់ផ្ដើមរលាយក្នុងប្រអប់ដៃខ្ញុំ។ ខ្ញុំបែរមករកធីតាទាំងតក់ស្លុត។ តើសង្សារខ្ញុំពិតជារលាយវិញ្ញាណជារៀងរហូតដោយសារបរាជ័យនេះ?
ខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែក ហើយមានអារម្មណ៍ថាអំណាចអ្វីមួយបានហៅឱ្យខ្ញុំលើកដៃទៅវាយប្រឆាំងជញ្ជាំងថ្ម។
ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រោះដៃខ្ញុំប៉ះទីណា អក្សរទីនោះចាប់ផ្ដើមរលប់។ ប្រាជ្ញាខ្ញុំកើតចេញមកយ៉ាងលឿននូវគំនិតថ្មីនិងបន្ទាន់។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមពិនិត្យអក្សរទាំងនោះ ហើយលុបខ្លះទុកខ្លះ។ ទីបំផុតពាក្យ«លើកលែងតែ» កាន់តែលេចរូបរាង ក្រោយពេលខ្ញុំលុបស្រៈដៃជើងវាចេញ ហើយវារត់មកផ្គុំគ្នា។
ពេលដែលខ្ញុំបានពាក្យ «លើកលែងតែ» ពេញលេញ ធីតាចាប់ផ្ដើមបិទភ្នែក ហើយទន់ខ្លួន ចាំបាច់ខ្ញុំត្រូវតែប្រើដៃម្ខាងគ្រាហ៍នាង។
មាត់នាងនិយាយម្ហបៗ៖
«ពេលនេះធីឯងសរសេរបានឬនៅ? សាកមើលទៅធី!»
ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រោះដៃខ្ញុំប៉ះទីណា អក្សរទីនោះចាប់ផ្ដើមរលប់។ ប្រាជ្ញាខ្ញុំកើតចេញមកយ៉ាងលឿននូវគំនិតថ្មីនិងបន្ទាន់។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមពិនិត្យអក្សរទាំងនោះ ហើយលុបខ្លះទុកខ្លះ។ ទីបំផុតពាក្យ«លើកលែងតែ» កាន់តែលេចរូបរាង ក្រោយពេលខ្ញុំលុបស្រៈដៃជើងវាចេញ ហើយវារត់មកផ្គុំគ្នា។
ពេលដែលខ្ញុំបានពាក្យ «លើកលែងតែ» ពេញលេញ ធីតាចាប់ផ្ដើមបិទភ្នែក ហើយទន់ខ្លួន ចាំបាច់ខ្ញុំត្រូវតែប្រើដៃម្ខាងគ្រាហ៍នាង។
មាត់នាងនិយាយម្ហបៗ៖
«ពេលនេះធីឯងសរសេរបានឬនៅ? សាកមើលទៅធី!»
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមប្រើម្រាមដៃគូសបន្ទាប់ពីពាក្យលើកលែងតែ….
«ពិតជាបានមែនហើយ! ឱ្យបងសរសេរថាម៉េចទៅ?!»
នាងត្រេកអរណាស់ ខំត្រដរនិយាយទាំងបិទភ្នែក៖
«សរសេរគ្រប់យ៉ាងណាដែលបងចង់បាន! អាថាន់នេះមានមហិទ្ធិឫទ្ធិធ្វើបានទាំងអស់! ឆាប់សរសេរ ដូចជា លោកគ្រូអ៊ីម៉ាក្លាយមកជាមនុស្សធម្មតា…..»
នាងកំពុងនិយាយពីអ្នកផ្សេង តែខ្ញុំគិតពីនាងជាអាទិភាព។
ដៃខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសរសេរបន្តពីពាក្យលើកលែងតែ…. គឺក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះវុទ្ធី បានបង្ហាញខ្លួននៅក្បែរជញ្ជាំងនេះ ធីតាសង្សាររបស់គេនឹងរស់ឡើងវិញ ពួកគេនឹងនៅជាមួយគ្នាដល់ចាស់បណ្ដាសាលើលោកគ្រូអ៊ីម៉ាត្រូវរលាយខូចបង់ គាត់ក្លាយជាមនុស្សធម្មតា ពិភពលោកនេះលែងមានសៀវភៅលាក់អាថាន់ ហើយ…..។
«ពិតជាបានមែនហើយ! ឱ្យបងសរសេរថាម៉េចទៅ?!»
នាងត្រេកអរណាស់ ខំត្រដរនិយាយទាំងបិទភ្នែក៖
«សរសេរគ្រប់យ៉ាងណាដែលបងចង់បាន! អាថាន់នេះមានមហិទ្ធិឫទ្ធិធ្វើបានទាំងអស់! ឆាប់សរសេរ ដូចជា លោកគ្រូអ៊ីម៉ាក្លាយមកជាមនុស្សធម្មតា…..»
នាងកំពុងនិយាយពីអ្នកផ្សេង តែខ្ញុំគិតពីនាងជាអាទិភាព។
ដៃខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសរសេរបន្តពីពាក្យលើកលែងតែ…. គឺក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះវុទ្ធី បានបង្ហាញខ្លួននៅក្បែរជញ្ជាំងនេះ ធីតាសង្សាររបស់គេនឹងរស់ឡើងវិញ ពួកគេនឹងនៅជាមួយគ្នាដល់ចាស់បណ្ដាសាលើលោកគ្រូអ៊ីម៉ាត្រូវរលាយខូចបង់ គាត់ក្លាយជាមនុស្សធម្មតា ពិភពលោកនេះលែងមានសៀវភៅលាក់អាថាន់ ហើយ…..។
ទ្វារមួយលេចឡើងក្នុងជញ្ជាំង វាថែមទាំងហូរមកនូវចរន្តឈាមក្រហមច្រាលយ៉ាងសាហាវជុំវិញជ្រុងរបស់វា។
ធីតាបើកភ្នែកហើយស្រែក៖
«តោះធី យើងរត់ចេញ! ទ្វារនរកបើកហើយ!»
នាងទាញខ្ញុំបកក្រោយ តែខ្ញុំទៅបានបន្តិចក៏វិលមកវិញ…. ទ្វារចំហទៅហើយ….. ខ្យល់បោកមកកាន់តែខ្លាំង នាំមកនូវកំណួចធូលីក្រាស់ឃ្មឹក ខ្ញុំប្រញាប់សរសេរបញ្ចប់៖
«ហើយអាព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅនឹងរលាយសូន្យបាត់ពីផែនដីនេះជារៀងរហូត!»
មេឃក្រឡាប់ចាក់ ខ្ញុំឮតែសំឡេងនាងស្រែកល្វើយចុងក្រោយ៖
«ធី!!!»
ធីតាបើកភ្នែកហើយស្រែក៖
«តោះធី យើងរត់ចេញ! ទ្វារនរកបើកហើយ!»
នាងទាញខ្ញុំបកក្រោយ តែខ្ញុំទៅបានបន្តិចក៏វិលមកវិញ…. ទ្វារចំហទៅហើយ….. ខ្យល់បោកមកកាន់តែខ្លាំង នាំមកនូវកំណួចធូលីក្រាស់ឃ្មឹក ខ្ញុំប្រញាប់សរសេរបញ្ចប់៖
«ហើយអាព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅនឹងរលាយសូន្យបាត់ពីផែនដីនេះជារៀងរហូត!»
មេឃក្រឡាប់ចាក់ ខ្ញុំឮតែសំឡេងនាងស្រែកល្វើយចុងក្រោយ៖
«ធី!!!»
យើងបានរបូតដៃចេញពីគ្នា ហើយខ្ញុំត្រូវបានកួចទៅក្នុងទ្វារនោះ។
«អត់អីទេ! ភារកិច្ចខ្ញុំចប់ហើយ! ស្លាប់ទៅ ក៏បិទភ្នែកជិត!»
ខ្ញុំគិតហើយបណ្ដោយខ្លួនឱ្យអណ្ដែតស្រាលស្ងើកទៅតាមកំណួចខ្យល់នរក។
ហើយសាជាថ្មី ខ្ញុំលែងដឹងអ្វីទាំងអស់។
«អត់អីទេ! ភារកិច្ចខ្ញុំចប់ហើយ! ស្លាប់ទៅ ក៏បិទភ្នែកជិត!»
ខ្ញុំគិតហើយបណ្ដោយខ្លួនឱ្យអណ្ដែតស្រាលស្ងើកទៅតាមកំណួចខ្យល់នរក។
ហើយសាជាថ្មី ខ្ញុំលែងដឹងអ្វីទាំងអស់។
ពន្លឺព្រះអាទិត្យឆ្លងកាត់បំភ្លឺមកលើមុខនិងភ្នែកខ្ញុំ។ ខ្ញុំមមីភ្នែក ដកដង្ហើមស្រូបយកក្លិននៃពិភពមនុស្ស ហើយការងារដំបូង ខ្ញុំត្រូវតែប្រាកដថា នេះគឺជាការពិតមិនមែនសុបិន។
«យើងពិតជានៅរស់ ឬមិនមែនជាយើង?»
ខ្ញុំបានសួរខ្លួនឯង។
«ល្អណាស់! យើងនៅរស់ទេ!» សំឡេងលោកគ្រូអ៊ីម៉ាឆ្លើយមករកភាពស្ងាត់ស្ងៀមរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំបើកភ្នែកសម្លឹងជុំវិញខ្លួន នេះមិនមែនជាបន្ទប់គាត់ផង។
«តើពួកយើងកំពុងនៅកន្លែងណា?»
«នៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ! សន្តិសុខឡើងមកពេលគេឮសំឡេងអីវ៉ាន់ក្នុងផ្ទះរមៀលបាក់បែក ហើយគេគិតថាពួកយើងផ្ទុះហ្គាស!» ខ្ញុំប្រមូលស្មារតីដើម្បីសប្បាយចិត្តក្នុងការបានរស់ជាថ្មីម្ដងទៀត។
«អរគុណណាស់មេឃដីភ្លើងខ្យល់!» ខ្ញុំនិយាយខ្សឹប។
……………………….
«យើងពិតជានៅរស់ ឬមិនមែនជាយើង?»
ខ្ញុំបានសួរខ្លួនឯង។
«ល្អណាស់! យើងនៅរស់ទេ!» សំឡេងលោកគ្រូអ៊ីម៉ាឆ្លើយមករកភាពស្ងាត់ស្ងៀមរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំបើកភ្នែកសម្លឹងជុំវិញខ្លួន នេះមិនមែនជាបន្ទប់គាត់ផង។
«តើពួកយើងកំពុងនៅកន្លែងណា?»
«នៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ! សន្តិសុខឡើងមកពេលគេឮសំឡេងអីវ៉ាន់ក្នុងផ្ទះរមៀលបាក់បែក ហើយគេគិតថាពួកយើងផ្ទុះហ្គាស!» ខ្ញុំប្រមូលស្មារតីដើម្បីសប្បាយចិត្តក្នុងការបានរស់ជាថ្មីម្ដងទៀត។
«អរគុណណាស់មេឃដីភ្លើងខ្យល់!» ខ្ញុំនិយាយខ្សឹប។
……………………….
ក្រោយចេញពីមន្ទីរពេទ្យ ខ្ញុំបានទៅរកធីតានៅផ្ទះ។ ម្ដាយនាងប្រាប់ថានាងឈឺធ្ងន់ណាស់ ដេកមិនដឹងខ្លួនជាមនុស្សរុក្ខជាតិ៥ថ្ងៃទៅហើយ។ ពេទ្យថានាងគ្មានសង្ឃឹមទេ តែខ្ញុំធានានឹងគាត់ថានាងនឹងជាឡើងវិញ។
ខ្ញុំនៅជាមួយនាងរហូតដល់យប់ដែលវិញ្ញាណនាងបានវិលមករករាងកាយវិញ។
ស្នេហាពួកយើងគ្មានអ្នកណាជំទាស់ទៀតនោះឡើយ ប៉ុន្តែប្រហែលជាគ្មានអ្នកណានឹងព្រមជឿទេពីអ្វីដែលពួកយើងបានជួបកន្លងមក ព្រោះគ្រប់យ៉ាងជុំវិញសៀវភៅលាក់អាថាន់ និង ព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅក្លាយទៅជារឿងនិទាន។
ប៉ុន្តែគ្រប់គ្នាមិនបានគិតទេថា ប្រសិនគ្មានការពិត ក៏មិនអាចមានរឿងនិទានដែរ។
តទៅខ្ញុំបានរៀបចំទីតាំងថ្វាយអ្នកតាម្ចាស់ដីឡើងវិញ ហើយគោរពបូជារាល់ថ្ងៃសីលធ្វើឱ្យម្ដាយខ្ញុំរីករាយជាខ្លាំង។
ខ្ញុំនៅជាមួយនាងរហូតដល់យប់ដែលវិញ្ញាណនាងបានវិលមករករាងកាយវិញ។
ស្នេហាពួកយើងគ្មានអ្នកណាជំទាស់ទៀតនោះឡើយ ប៉ុន្តែប្រហែលជាគ្មានអ្នកណានឹងព្រមជឿទេពីអ្វីដែលពួកយើងបានជួបកន្លងមក ព្រោះគ្រប់យ៉ាងជុំវិញសៀវភៅលាក់អាថាន់ និង ព្រះចន្ទពណ៌ខ្មៅក្លាយទៅជារឿងនិទាន។
ប៉ុន្តែគ្រប់គ្នាមិនបានគិតទេថា ប្រសិនគ្មានការពិត ក៏មិនអាចមានរឿងនិទានដែរ។
តទៅខ្ញុំបានរៀបចំទីតាំងថ្វាយអ្នកតាម្ចាស់ដីឡើងវិញ ហើយគោរពបូជារាល់ថ្ងៃសីលធ្វើឱ្យម្ដាយខ្ញុំរីករាយជាខ្លាំង។
ប្ដូរពីការអានសៀវភៅចម្លែកៗ ខ្ញុំមានចំណូលចិត្តថ្មីជាអ្នកសរសេរវិញម្ដង។ សៀវភៅដែលខ្ញុំបង្ហោះលើ Internet នៅយប់នេះ មានចំណងជើងថា «អំពើល្អ ស្នេហាល្អ មនុស្សល្អ ជាកម្លាំងគូនឹងមេឃដីភ្លើងខ្យល់»
ចប់ដោយបរិបូរណ៍
0 comments:
Post a Comment