ខ្ញុំមកលេងស្រុកកំណើតក្រោយពីបញ្ចប់គម្រោងការងារនៅកោះកុង។ ខ្ញុំត្រូវសម្រាករង់ចាំរហូតគម្រោងថ្មីធ្លាក់មក ប្រហែលជា២អាទិត្យទៀតទើបខ្ញុំមកលេងស្រុកដោយសារខ្ជិលនៅភ្នំពេញ។ ខ្ញុំមកដល់កំពង់ចាមរាងរសៀលបន្តិចទៅហើយ តែយ៉ាងណា ខ្ញុំនៅសល់ពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទៅលេងញាតិមិត្ត ក្រុមគ្រួសារដែរ លុះម៉ោងប្រហែលជា៧យប់មកដល់ផ្ទះតាខ្ញុំវិញ។
ជាការពិតណាស់ ការធ្វើដំណើរផ្លូវដ៏ឆ្ងាយ ធ្វើឱ្យខ្ញុំអស់កម្លាំងយ៉ាងខ្លាំងចៀសមិនផុត។ ក្រោយពីហូបអាហារពេលយប់ជាមួយប៉ាម៉ាក់រួច ខ្ញុំនៅជជែកលេងជាមួយពួកគាត់មួយសន្ទុះ រួចខ្ញុំក៏រៀបចំចូលគេងពីក្បាលព្រលប់បន្តិច ប៉ុន្តែមុននឹងចូលគេង ខ្ញុំបានទៅអុជធូបដល់តាខ្ញុំដែលបានស្លាប់តាំងពីខ្ញុំនៅតូចកើតទើបតែបានមួយខួបពីរខួបម្ល៉េះ។
«អាចៅ! ក្រោកឡើង!»
ខ្ញុំបើកភ្នែកមកក៏ឃើញតាម្នាក់កំពុងញញឹមដាក់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏ងើបអង្គុយ។ ខ្ញុំមិនដែលជួបគាត់ពីមុនទេ តែមានអារម្មណ៍ធ្លាប់ឃើញដូចជាតាខ្ញុំក្នុងរូបថត។ គាត់ជាតាខ្ញុំ។ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង រួចឧទានថា៖
«តា??? លោកតាមែនទេ? លោកតាមករកលេងខ្ញុំ មែនទេ?»
«តាមានរបស់មួយចង់ឱ្យចៅឯង!» គាត់តបទាំងមុខនៅញញឹមជាប់។
«របស់អីទៅលោកតា?» ខ្ញុំសួរទាំងឆ្ងល់។
«ជារបស់សំខាន់មួយដែលតាកប់ទុកចោលយូរហើយ ប៉ុន្តែចៅត្រូវចាំថា របស់កាន់តែល្អ កាន់តែពិបាកយក! ក្នុងសម័យសង្គ្រាម តាយកវាទៅកប់ដោយបញ្ចុះអ្នកការពារនៅជាមួយផង! ដូចនេះ ចៅមានសំណាងបានរបស់នោះឬអត់ អាស្រ័យលើចៅខ្លួនឯងហើយ!»
«អ្នកការពារអីទៅ?» ខ្ញុំព្យាយាមសួរបញ្ជាក់។
«តាមិនអាចប្រាប់បានទេ តែចៅត្រូវចាំក្នុងចិត្តថា ត្រូវតែក្លាហាន មិនតក់ស្លុត មិនថាឃើញអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ ចៅត្រូវជម្នះឧបសគ្គបីដើម្បីបានរបស់នោះ! បើសិនជាចៅខ្លាច រាថយ ឬរត់ត្រលប់ក្រោយ ចៅអាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត!»
«ត្រូវមានគ្រោះដល់ស្លាប់ផង?» ខ្ញុំសួរទាំងបារម្ភ។
«ត្រូវហើយ! ល្បែងមួយនេះគឺត្រូវយកជីវិតទៅភ្នាល់! តើចៅហ៊ានលេងដែរទេ?»
ខ្ញុំគិតថា ជាតិជាកូនប្រុស ខ្ញុំធ្លាប់ជួបខ្មោច ជួបព្រាយ រឿងសាហាវៗរាប់មិនអស់ ខ្ញុំចូលចិត្តផ្សងព្រេងស្រាប់ រឿងអីដែលខ្ញុំត្រូវខ្លាច?។ គិតរួចទើបខ្ញុំឆ្លើយតបទៅគាត់វិញថា៖
«ខ្ញុំហ៊ានលោកតា!!»
«តាមិនអាចប្រាប់បានទេ តែចៅត្រូវចាំក្នុងចិត្តថា ត្រូវតែក្លាហាន មិនតក់ស្លុត មិនថាឃើញអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ ចៅត្រូវជម្នះឧបសគ្គបីដើម្បីបានរបស់នោះ! បើសិនជាចៅខ្លាច រាថយ ឬរត់ត្រលប់ក្រោយ ចៅអាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត!»
«ត្រូវមានគ្រោះដល់ស្លាប់ផង?» ខ្ញុំសួរទាំងបារម្ភ។
«ត្រូវហើយ! ល្បែងមួយនេះគឺត្រូវយកជីវិតទៅភ្នាល់! តើចៅហ៊ានលេងដែរទេ?»
ខ្ញុំគិតថា ជាតិជាកូនប្រុស ខ្ញុំធ្លាប់ជួបខ្មោច ជួបព្រាយ រឿងសាហាវៗរាប់មិនអស់ ខ្ញុំចូលចិត្តផ្សងព្រេងស្រាប់ រឿងអីដែលខ្ញុំត្រូវខ្លាច?។ គិតរួចទើបខ្ញុំឆ្លើយតបទៅគាត់វិញថា៖
«ខ្ញុំហ៊ានលោកតា!!»
គាត់សើចយ៉ាងខ្លាំង ហើយពោល៖
«ល្អខ្លាំងណាស់! អ៊ីចឹងទើបសមជាចៅរបស់យើង!!» ឮពាក្យហ្នឹង ខ្ញុំនឹកឃើញប៉ាខ្ញុំធ្លាប់ប្រាប់ថា តារបស់ខ្ញុំគឺជាមេទ័ពមួយរូបក្នុងសម័យអាណានិគមបារាំង។ គាត់ចេះច្រើនណាស់។ ពេលគាត់ឈប់សើច គាត់និយាយបន្តទៀតថា៖
«តាបានកប់លាក់របស់ស័ក្ដិសិទ្ធិជាច្រើនខាងជើងដើមជ្រៃក្បែរបច្ឆាវត្ត! ពេលចៅឯងដើរទៅដល់គល់ដើមជ្រៃនោះ ចៅឯងដើរទៅទិសខាងជើង៧ជំហាន ចៅនឹងឃើញថ្ម៣ដុំតម្រៀបគ្នាជាមុំចង្ក្រាន! ចូរចៅជីកចន្លោះកណ្ដាលដុំថ្មនោះយកចុះ ប៉ុន្តែត្រូវចាំជានិច្ចថា ដាច់ខាតត្រូវតែក្លាហាន មិនតក់ស្លុត មិនថាជួបនឹងអ្វីក៏ដោយ! ជួបមនុស្សវាយមនុស្ស ជួបខ្មោចវាយខ្មោច ជួបព្រាយវាយព្រាយ! ប្រសិនជាចៅឯងចាញ់ ចៅឯងអាចស្លាប់ ហើយក្លាយជាអ្នកយាមរបស់នៅបន្ត! ចៅឯងត្រូវតែចាំពាក្យតាប៉ុន្មានឃ្លាហ្នឹង កុំឱ្យភ្លេចឱ្យសោះ!!»
«ល្អខ្លាំងណាស់! អ៊ីចឹងទើបសមជាចៅរបស់យើង!!» ឮពាក្យហ្នឹង ខ្ញុំនឹកឃើញប៉ាខ្ញុំធ្លាប់ប្រាប់ថា តារបស់ខ្ញុំគឺជាមេទ័ពមួយរូបក្នុងសម័យអាណានិគមបារាំង។ គាត់ចេះច្រើនណាស់។ ពេលគាត់ឈប់សើច គាត់និយាយបន្តទៀតថា៖
«តាបានកប់លាក់របស់ស័ក្ដិសិទ្ធិជាច្រើនខាងជើងដើមជ្រៃក្បែរបច្ឆាវត្ត! ពេលចៅឯងដើរទៅដល់គល់ដើមជ្រៃនោះ ចៅឯងដើរទៅទិសខាងជើង៧ជំហាន ចៅនឹងឃើញថ្ម៣ដុំតម្រៀបគ្នាជាមុំចង្ក្រាន! ចូរចៅជីកចន្លោះកណ្ដាលដុំថ្មនោះយកចុះ ប៉ុន្តែត្រូវចាំជានិច្ចថា ដាច់ខាតត្រូវតែក្លាហាន មិនតក់ស្លុត មិនថាជួបនឹងអ្វីក៏ដោយ! ជួបមនុស្សវាយមនុស្ស ជួបខ្មោចវាយខ្មោច ជួបព្រាយវាយព្រាយ! ប្រសិនជាចៅឯងចាញ់ ចៅឯងអាចស្លាប់ ហើយក្លាយជាអ្នកយាមរបស់នៅបន្ត! ចៅឯងត្រូវតែចាំពាក្យតាប៉ុន្មានឃ្លាហ្នឹង កុំឱ្យភ្លេចឱ្យសោះ!!»
«តា! ហេតុអីពួកអ្នកយាមរបស់ទាំងនោះកាចៗម្ល៉េះលោកតា?»
«ព្រោះថា តាជាអ្នកធ្វើអ៊ីចឹង របស់ទាំងនោះសុទ្ធតែជារបស់សំខាន់ណាស់! តាត្រូវតែរកអ្នកការពារខ្លាំងដើម្បីការពាររបស់នោះ ចៀសវាងធ្លាក់ចូលក្នុងដៃមនុស្សមិនល្អ! តាឃើញចៅឯងឆ្លងកាត់រឿងរ៉ាវជាច្រើនមកហើយ តាជឿថាចៅអាចធ្វើបាន! ចៅត្រូវទៅក្នុងពេលឥលូវនេះ ហើយទៅតែម្នាក់ឯងគត់! បើអ្នកទី២ដឹង របស់នោះនឹងត្រូវព្រះធរណីស្រូបលាក់បាត់តែម្ដង!»
«ព្រោះថា តាជាអ្នកធ្វើអ៊ីចឹង របស់ទាំងនោះសុទ្ធតែជារបស់សំខាន់ណាស់! តាត្រូវតែរកអ្នកការពារខ្លាំងដើម្បីការពាររបស់នោះ ចៀសវាងធ្លាក់ចូលក្នុងដៃមនុស្សមិនល្អ! តាឃើញចៅឯងឆ្លងកាត់រឿងរ៉ាវជាច្រើនមកហើយ តាជឿថាចៅអាចធ្វើបាន! ចៅត្រូវទៅក្នុងពេលឥលូវនេះ ហើយទៅតែម្នាក់ឯងគត់! បើអ្នកទី២ដឹង របស់នោះនឹងត្រូវព្រះធរណីស្រូបលាក់បាត់តែម្ដង!»
ខ្ញុំចង់សួរតទៀត ប៉ុន្តែខ្ញុំភ្ញាក់ពីគេងទៅហើយ មេឃងងឹតស្លុប ខ្ញុំមើលម៉ោងទើបតែ១រំលងអធ្រាត្រប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំដេកគិត សុបិននេះហាក់ដូចជាការពិត ខ្ញុំនៅចងចាំទាំងអស់។ តើខ្ញុំពិតជាហ៊ានទៅមែនឬ? សំណួររាប់ពាន់ចាប់ផ្ដើមផុសពេញខួរក្បាលខ្ញុំ។ ថ្មើរនេះ នាទីនេះ ខ្ញុំដើរទៅទីស្មសានព្រោះតែយល់សប្ដិមួយ តើស័ក្ដិសមដែរឬអត់? តើវាជាការពិតដែរអត់? ពិតជាចម្លែកខ្លាំងណាស់ តើខ្ញុំគួរជឿអត់ហ្ន៎? ជើងលេខខ្ញុំជួបខ្មោចរាល់តែពេល ចុះបើទៅជួបខ្មោចទៀត ធ្វើយ៉ាងម៉េច? រត់? តែច្បាស់ណាស់ថា តាខ្ញុំឱ្យវាយ… អូរ! ឱ្យវាយយ៉ាងម៉េច បើឃើញម្ដងៗ រត់បាតជើងសព្រាតបែបនេះ?។
ចម្លែកពេកទេដឹង សុខៗដើរទៅទីបច្ឆាទាំងកណ្ដាលអធ្រាត្រស្ងាត់? ទោះជាយ៉ាងណា ក៏គួរតែទៅមើល ព្រោះអីច្បាស់ពេកណាស់ លោកតាមកពន្យល់សប្ដិឱ្យទៅជីកកំណប់ ម្យ៉ាងខ្ញុំក៏បាននិយាយថា ទៅរួចហើយដែរក្នុងយល់សប្ដិអម្បាញ់មិញ។ ខ្ញុំគួរតែសាកល្បងមើល គិតរួចហើយខ្ញុំក៏ក្រោកឡើងមកយកពិល ហើយបើកទ្វារតិចៗ ខ្លាចមាននរណាភ្ញាក់។ មិនយូរប៉ុន្មានក៏ចុះមកដល់ដីយកចបជីក ស្រាប់តែប្រទះភ្នែកឃើញអាវធំប៉ាខ្ញុំដែលព្យួរលើសសរកន្លោង ខ្ញុំក៏លើកយកមកពាក់ រួចក៏ដើរសំដៅទៅវត្តទាំងកណ្ដាលរាត្រី។ មកដល់ខាងក្រៅស្ងាត់ច្រៀប ព្រោះថ្មើរនេះមនុស្សកំពុងតែគេងលង់លក់យ៉ាងស៊ប់គ្រប់ៗគ្នា ឯមេឃងងឹតព្រាលៗដោយសារពន្លឺព្រះចន្ទបាំងដោយដុំពពក។
ខ្ញុំដើរបណ្ដើរ គិតបណ្ដើរ ឧបសគ្គបីយ៉ាងនោះគឺជាអ្វីខ្លះ? កំណប់នោះគឺជាអ្វី? តើខ្ញុំត្រូវប្រឈមនឹងវាតាមរបៀបណាខ្លះទៅ?
ចម្លែកពេកទេដឹង សុខៗដើរទៅទីបច្ឆាទាំងកណ្ដាលអធ្រាត្រស្ងាត់? ទោះជាយ៉ាងណា ក៏គួរតែទៅមើល ព្រោះអីច្បាស់ពេកណាស់ លោកតាមកពន្យល់សប្ដិឱ្យទៅជីកកំណប់ ម្យ៉ាងខ្ញុំក៏បាននិយាយថា ទៅរួចហើយដែរក្នុងយល់សប្ដិអម្បាញ់មិញ។ ខ្ញុំគួរតែសាកល្បងមើល គិតរួចហើយខ្ញុំក៏ក្រោកឡើងមកយកពិល ហើយបើកទ្វារតិចៗ ខ្លាចមាននរណាភ្ញាក់។ មិនយូរប៉ុន្មានក៏ចុះមកដល់ដីយកចបជីក ស្រាប់តែប្រទះភ្នែកឃើញអាវធំប៉ាខ្ញុំដែលព្យួរលើសសរកន្លោង ខ្ញុំក៏លើកយកមកពាក់ រួចក៏ដើរសំដៅទៅវត្តទាំងកណ្ដាលរាត្រី។ មកដល់ខាងក្រៅស្ងាត់ច្រៀប ព្រោះថ្មើរនេះមនុស្សកំពុងតែគេងលង់លក់យ៉ាងស៊ប់គ្រប់ៗគ្នា ឯមេឃងងឹតព្រាលៗដោយសារពន្លឺព្រះចន្ទបាំងដោយដុំពពក។
ខ្ញុំដើរបណ្ដើរ គិតបណ្ដើរ ឧបសគ្គបីយ៉ាងនោះគឺជាអ្វីខ្លះ? កំណប់នោះគឺជាអ្វី? តើខ្ញុំត្រូវប្រឈមនឹងវាតាមរបៀបណាខ្លះទៅ?
ទោះមកដល់ដំណាក់កាលនេះទៅហើយ ពេលកំពុងធ្វើដំណើរ ខ្ញុំនៅតែគិត និងឆ្ងល់ខ្លួនឯងថា តើអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើជារឿងត្រឹមត្រូវដែរឬទេដែលធ្វើដំណើរទៅវត្ត ទៅទីបច្ឆា ទៅទីកប់ខ្មោចទាំងរាត្រីបែបនេះ។ អាកាសធាតុត្រជាក់ស្រេងស្រៀវដល់ឆ្អឹងខ្នង តាមផ្លូវអមដោយដើមឈើតូចធំសងខាងបក់រេរាំតាមកម្លាំងខ្យល់។ និយាយតាមត្រង់ទៅ ផ្លូវនេះថ្មើរហ្នឹងពិតជាស្ងាត់មែនទែន ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមភ័យបុកពោះតិចៗ ចាប់ផ្ដើមបារម្ភខ្លាំងទៅៗ តែទោះជាយ៉ាងណា ខ្ញុំនៅតែបោះជំហានទៅមុខមិនឈប់។ ខ្ញុំនិយាយដាក់ខ្លួនឯងថា៖
«អ្វីដែលយើងសម្រេចចិត្តរួចហើយ យើងត្រូវតែជម្នះរាល់ឧបសគ្គ! ណ្ហើយ! ទោះជាវាជារឿងមិនពិតក៏យើងអាចវាស់ស្ទង់សមត្ថភាព វាស់ស្ទង់ភាពក្លាហានរបស់ខ្លួនឯងដែរ!!»
«អ្វីដែលយើងសម្រេចចិត្តរួចហើយ យើងត្រូវតែជម្នះរាល់ឧបសគ្គ! ណ្ហើយ! ទោះជាវាជារឿងមិនពិតក៏យើងអាចវាស់ស្ទង់សមត្ថភាព វាស់ស្ទង់ភាពក្លាហានរបស់ខ្លួនឯងដែរ!!»
ខ្ញុំកំពុងគិតអ្វីផ្ដេសផ្ដាសដើម្បីការពារការសម្រេចចិត្តលើកនេះ។ ពេលកំពុងស្លុងអារម្មណ៍ ស្រាប់តែមានសត្វអ្វីមួយរត់បោលកាត់មុខយ៉ាងលឿន ខ្ញុំភ្ញាក់សឹងតែរាកនោមទៅហើយ ពេលបញ្ចាំងមើលទៅ ឃើញឆ្មាមួយខ្មៅក្រឹប រត់ចូលគុម្ពោតព្រៃនៅផ្លូវម្ខាងទៀត តែមុននឹងចូល វាងាកសម្លឹងមើលខ្ញុំក្នុងក្រសែភ្នែកដ៏មុតស្រួច ហាក់ដូចជាមិនចង់ឱ្យខ្ញុំបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។
«យី! អាឆ្មាចង្រៃ…..» ខ្ញុំជេរវាតិចៗ ដើម្បីបន្លប់ភាពភ័យខ្លាចដែលកំពុងគ្រប់ដណ្ដប់លើរាងកាយរបស់ខ្ញុំ តែទោះជាយ៉ាងណា ខ្ញុំនៅតែបន្តដំណើរទៅមុខទៀតដដែល។ ខ្ញុំដើរកាត់មួយផ្លូវហើយ មួយផ្លូវទៀត ខ្ញុំមិនហ៊ានងាកក្រោយ ឬងើយមើលទៅលើទេ។ ខ្ញុំចេះតែខ្លាចថា មានស្រមោលខ្មៅមួយ ស្លៀកស សក់អន្តេអន្តាយដើរពីក្រោយខ្ញុំ ឬក៏មានស្អីមួយកំពុងអង្គុយសំយុងជើងសម្លឹងខ្ញុំក្នុងកែវភ្នែកកាចសាហាវពីលើដើមឈើមក។ សល់ប្រហែលជា៥០០ម៉ែត្រទៀតដល់វត្តហើយ ខ្ញុំមិនទាន់ជួបឧបសគ្គទីមួយនៅឡើយ។ ខ្ញុំគិតថា តិចការយល់សប្ដិនោះមិនមែនជាការពិតទៅ។ ដើរបណ្ដើរ គិតបណ្ដើរ ធ្វើឱ្យកាន់តែខ្លាច។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំនឹកឃើញពាក្យលោកតាខ្ញុំប្រាប់ថា៖
«ចៅឯងមិនត្រូវខ្លាចទេ! បើសិនជាចៅខ្លាច តក់ស្លុត ចៅអាចនឹងក្លាយជាអ្នកយាមកំណប់ជំនួស! របស់កាន់តែល្អ កាន់តែពិបាកយក!» គិតឃើញដូចនោះ ខ្ញុំម្នីម្នាផ្លាស់ប្ដូរការគិតវិញថា បើសិនជាជួបខ្មោចត្រូវនិយាយតទល់ ឬរកផ្លូវប្រយុទ្ធយ៉ាងម៉េចៗវិញ។
«ចៅឯងមិនត្រូវខ្លាចទេ! បើសិនជាចៅខ្លាច តក់ស្លុត ចៅអាចនឹងក្លាយជាអ្នកយាមកំណប់ជំនួស! របស់កាន់តែល្អ កាន់តែពិបាកយក!» គិតឃើញដូចនោះ ខ្ញុំម្នីម្នាផ្លាស់ប្ដូរការគិតវិញថា បើសិនជាជួបខ្មោចត្រូវនិយាយតទល់ ឬរកផ្លូវប្រយុទ្ធយ៉ាងម៉េចៗវិញ។
តាមពិតវាមិនបានជួយអីច្រើននោះទេ ប៉ុន្តែយ៉ាងហោចណាស់ក៏វាធ្វើឱ្យខ្ញុំក្លាហានបន្តិចដែរ។ នរណាទៅដឹងថា កំណប់នោះមានអ្វីខ្លះ ខ្ញុំមិនលោភលន់មាសប្រាក់អីទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំចូលចិត្តអ្វីប្លែកៗ។ ខ្ញុំចង់ដឹងចង់ឃើញអ្វីដែលជាអាថ៌កំបាំង ម្យ៉ាងទៀត វាជាកេរដែលលោកតាខ្ញុំបន្សល់ទុកឱ្យ ខ្ញុំត្រូវតែយកវាមករក្សាទុក។ ស្រមោលទីបច្ឆាចាប់ផ្ដើមឃើញលឹមៗ ចេតិយនិងផ្នូរខ្មោចក៏នៅរាយប៉ាយជុំវិញហ្នឹង ឯដើមជ្រៃក៏ស្ថិតនៅមិនឆ្ងាយពីទីនោះដែរ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមព្រឺសម្បុរ ផឺតពោះម្ដងទៀត។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា អ្វីដែលយល់សប្ដិឃើញ គឺជាការពិតយ៉ាងប្រាកដ ព្រោះមានដើមជ្រៃនៅខាងជើងបច្ឆាពិតដូចសម្ដីលោកតាប្រាប់មែន។
ខ្ញុំពិតជាមិនចាំមែនថា មានដើមជ្រៃដុះក្បែរបច្ឆាវត្តនោះ ព្រោះមិនសូវហ៊ានមកលេងទីនេះទេតាំងពីមុនៗមក។ បេសកកម្មរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមហើយ ល្បែងមួយនេះគឺការយកជីវិតទៅភ្នាល់។ បើចង់បាន ត្រូវតែហ៊ានចំណាយ។ ក្លាហាន មិនខ្លាចៗៗៗ! ខ្ញុំនិយាយដាក់ខ្លួនឯងពាក្យទាំងនេះ។ ខ្យល់ដ៏ត្រជាក់បក់កាត់ខ្ញុំមួយវឹបៗ ធ្វើឱ្យខ្ញុំព្រឺសម្បុរខ្ញាកៗតែម្ដង។ ខ្ញុំដើរយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ចាំមើលថា តើឧបសគ្គទីមួយនោះគឺជាអ្វីទៅ?
ក្នុងដំណើរមួយៗយឺតៗ ហាក់ដូចជាមិនចង់ឱ្យដល់គោលដៅ តែតាមពិតគឺខ្ញុំកំពុងពង្រឹងភាពក្លាហានរបស់ខ្លួនឯងទើបត្រូវជាង។ ពេលដើរទៅមុខបានបន្តិច ស្រាប់តែខ្ញុំឃើញស្រមោលខ្មៅស្ទុងៗ៣នាក់កំពុងអង្គុយដំកង់នៅលើទីបច្ឆានោះទាំងងងឹតស្លុបដោយបាំងស្រមោលដើមឈើ។ ខ្ញុំចេះតែគិតក្នុងចិត្ត ថ្មើរនេះទៅហើយ នរណាមកអង្គុយលេងទីនេះទៀត វាឡូយត្រង់កន្លែងណាមិនអង្គុយ បែរជាមកអង្គុយនៅលើបច្ឆាហ្នឹងទៅទៀត។ ប្រហែលជាពួកក្មេងហិតកាវអីទេដឹង ព្រោះទីនេះស្ងាត់ខ្លាំងណាស់ ពួកវាអាចមកសម្ងំហិតនៅទីនេះអីក៏ថាបាន។
ខ្ញុំលួចសរសើរក្នុងចិត្តថា ពួកនោះមិនចេះខ្លាចខ្មោចទេមើលទៅ។ ខ្ញុំពន្លត់ភ្លើងពិល អារម្មណ៍ចាប់ផ្ដើមជ្រួលច្របល់ មិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េច ត្បិតអីលោកតាហាមផ្ដាច់មិនឱ្យអ្នកទី២ដឹងជាដាច់ខាត។ បើដើរវាងក៏ពិបាក ព្រោះដើមជ្រៃនោះរំលងពីទីបច្ឆាហ្នឹងប្រហែលជា៣០ម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ។ ពេលជីកនៅតែឮសូរដល់ពួកហ្នឹងដដែលជាដដែល។ កំពុងតែគិតមិនចេញហ្នឹង ខ្យល់បក់មកសែនត្រជាក់ ខ្ញុំរងាផង ចេះតែព្រឺសម្បុរមិនបាត់ផង។ ខ្ញុំនៅឈរគិតទ្រឹងមួយកន្លែង…អេ៎! ពួកវាប្រហែលជាឃើញខ្ញុំទេដឹង ព្រោះអីពួកវាកំពុងក្រោកឡើង ហើយដើរមកកន្លែងខ្ញុំកំពុងឈរធ្មឹងនៅឡើយ។ ខ្ញុំមើលច្រឡំទេដឹង ពន្លឺព្រះចន្ទព្រាលៗ បូកផ្សំនឹងចម្ងាយរាងឆ្ងាយបន្តិចផង ខ្ញុំមើលឃើញពួកគេដូចជាផ្សែងៗអណ្ដែតមក។
សតិសម្បជញ្ញៈខ្ញុំប្រាប់ខ្ញុំថា មិនមែនជាពួកក្មេងហិតកាវឡើយ គឺជាខ្មោចយ៉ាងពិតប្រាកដ។ យីពួកវាចង់ធ្វើស្អីអ៊ីចេះ ស្រាប់តែភ្លាមនោះ ខ្ញុំនឹកឃើញសម្ដីតាខ្ញុំថា ជួបអីវាយហ្នឹង។ មនុស្សម្នាក់វាយខ្មោចបី??? រឿងនេះសូម្បីតែយល់សប្ដិក៏ខ្ញុំមិនហ៊ានគិតផង។ គិតអីមិនទាន់ចេញផង ស្រមោលទាំងបីក៏រំកិលមកជិតដល់ខ្ញុំទៅហើយ។ ពួកគេទាំងនោះស្លៀកសម្លៀកបំពាក់បែបបុរាណបន្តិច ខ្ញុំដកដង្ហើមយ៉ាងវែងចូលសួត រង់ចាំតាមសម្រួល ហើយគិតថា ពួកវាប្រហែលជាអ្នកយាមកំណប់ដែលលោកតាខ្ញុំសម្លាប់ជាប្រាកដ។ បើលោកតាឱ្យមកយក គាត់ដឹងច្បាស់ណាស់ថា ខ្ញុំប្រាកដជាយកឈ្នះបាន។
គិតឃើញអ៊ីចឹង ខ្ញុំក៏បោះជំហានដើរទៅមុខ។ លុះគម្លាតពីគ្នាប្រហែលជា៥ជំហានពីគ្នា ខ្ញុំក៏ឈប់ វាក៏ឈប់។ ពួកវាចាប់ផ្ដើមលងបន្លាចខ្ញុំ អាមួយនោះសម្លក់ខ្ញុំ ភ្នែកប៉ោងសឹងផ្ទុះចេញមកក្រៅទៅហើយ អាមួយទៀតប្រឹងលានអណ្ដាតធ្លាក់មកដល់ទ្រូង កម្រើកខ្វើកៗទៅមកៗ ឯអាមួយទៀតមួលកផ្ដាច់មកកាន់នៅហ្នឹងដៃ។
ខ្ញុំប្រឹងទប់អារម្មណ៍មិនខ្លាច ហើយខ្ញុំឈរស្ងៀមចាំមើលពួកវាធ្វើអីបន្តទៀត ក្រោយមកពួកវាក៏ឈប់លងធ្វើសកម្មភាពគួរឱ្យខ្លាចទាំងនោះ ហើយមានម្នាក់ដៃកាន់ដំបងផងយារប្រុងវាយសំពងខ្ញុំ ខ្ញុំក៏មិនឱ្យចាញ់ចិត្តដែរ ខ្ញុំគេចផុត រួចក៏វាយសន្ធាប់ទៅវិញ។ មួយទល់បីក៏មិនខ្លាចដែរពេលនេះ ព្រោះអីបើខ្ញុំមិនឈ្នះទេ ប្រាកដណាស់ខ្ញុំច្បាស់ជាត្រូវពួកវាយកព្រលឹងឱ្យនៅយាមរបស់នោះជំនួសជាប្រាកដ។ យ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំធ្លាប់បានរៀនក្បាច់គុនខ្លះដែរ តែវាយពួកវាហាក់ដូចជាមិនឈឺសោះ ចុងក្រោយខ្ញុំត្រូវពួកវាផ្ដួល ហើយសង្កត់ជាប់។ ខ្ញុំឮខ្មោចម្នាក់និយាយថា ពេលនេះឯងត្រូវតែស្លាប់ ហើយមកយាមជំនួសយើង។
ហាហាហា! សំឡេងរបស់វាសើចបង្អូសៗ ហើយធំគ្រលរ គ្រាន់តែសំឡេងហ្នឹងក៏ធ្វើឱ្យខ្ញុំចង់គាំងបេះដូងដែរ។ ខ្ញុំឃើញអាមួយទៀតកំពុងឈរយាដំបងប្រុងវាយ ខ្ញុំក៏ស្រែកថា ឈប់សិន។ ខ្ញុំស្រែកឱ្យពួកវាពន្យារពេលបន្តិច ដើម្បីឱ្យខ្ញុំមានឱកាសខ្លះនឹកគុណដល់ឪពុកម្ដាយ នឹកសុំទោសដល់លោកតាដែលខ្ញុំមិនអាចធ្វើការងារដែលគាត់ទុកដាក់លើខ្ញុំបាន។ ស្រាប់តែពេលនោះមានរឿងចម្លែកកើតឡើង កម្លាំងដែលសង្កត់ខ្ញុំមិនឱ្យរើរួចទាំងប៉ុន្មានស្រាប់តែស្រាលៗទៅ ពេលបើកភ្នែកមកវិញ វិញ្ញាណទាំងបីបានរលាយបាត់មិនដឹងទៅណា។ ខ្ញុំនៅដេកស្ដូកស្ដឹងតែឯង។
ដល់ពេលអ៊ីចឹង ខ្ញុំក៏ឆ្ងល់ដែរ ព្រោះមិនដឹងពីមូលហេតុ ប៉ុន្តែប្រហែលមកពីការដឹងគុណឪពុកម្ដាយ ឬលោកតាទេដឹងដែលជួយការពារខ្ញុំពីពួកអរូបីនេះ។
ខ្ញុំស្ទើរតែមិនជឿខ្លួនឯង នេះខ្ញុំឆ្លងកាត់វិញ្ញាសាទី១ហើយឬ? អម្បាញ់មិញ ម៉ាញាក់សាច់ដែរ។ ខ្ញុំក្រោកឡើងម្នីម្នាដើរទៅមុខបន្តទៀត រួចក៏ដើរកាត់ទីបច្ឆានោះ ខ្ញុំចេះតែស្រមៃឃើញពួកវាឈប់ កន្លែងហ្នឹង ហើយពួកអមនុស្សទាំងនោះអង្គុយអម្បាញ់មិញ។ ខ្ញុំស្រូតដើរឱ្យលឿនដើម្បីឱ្យផុត រួចក៏មកដល់ដើមជ្រៃ។ ខ្ញុំគិតបន្តថា ឧបសគ្គទី១លំបាកប៉ុណ្ណឹង ចុះអាទី២ ទី៣លំបាកយ៉ាងម៉េចវិញទៅ។ កំពុងស្លុងអារម្មណ៍គិត ស្រាប់តែពេលនោះមានខ្យល់បក់យ៉ាងខ្លាំង រួចក៏ស្ងាត់ទៅវិញ។
ខ្ញុំស្ទើរតែមិនជឿខ្លួនឯង នេះខ្ញុំឆ្លងកាត់វិញ្ញាសាទី១ហើយឬ? អម្បាញ់មិញ ម៉ាញាក់សាច់ដែរ។ ខ្ញុំក្រោកឡើងម្នីម្នាដើរទៅមុខបន្តទៀត រួចក៏ដើរកាត់ទីបច្ឆានោះ ខ្ញុំចេះតែស្រមៃឃើញពួកវាឈប់ កន្លែងហ្នឹង ហើយពួកអមនុស្សទាំងនោះអង្គុយអម្បាញ់មិញ។ ខ្ញុំស្រូតដើរឱ្យលឿនដើម្បីឱ្យផុត រួចក៏មកដល់ដើមជ្រៃ។ ខ្ញុំគិតបន្តថា ឧបសគ្គទី១លំបាកប៉ុណ្ណឹង ចុះអាទី២ ទី៣លំបាកយ៉ាងម៉េចវិញទៅ។ កំពុងស្លុងអារម្មណ៍គិត ស្រាប់តែពេលនោះមានខ្យល់បក់យ៉ាងខ្លាំង រួចក៏ស្ងាត់ទៅវិញ។
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមឮសំឡេងសម្រើបជើងជាន់លើស្លឹកឈើងាប់។ ខ្ញុំក៏ឈប់ដើរ រួចបញ្ចាំងពិលមើលជុំវិញ ប៉ុន្តែមិនឃើញស្អីទាល់តែសោះ ខ្ញុំឆ្ងល់អាសំឡេងហ្នឹងមកពីណា។ ខ្ញុំនៅតែឈរស្ងៀមនៅឡើយ ឯសំឡេងស្រិបៗលាន់ឮតាមចង្វាក់ជំហានម្ដងខាងឆ្វេង ម្ដងខាងស្ដាំ យូរៗទៅស្រាប់តែបាត់ ឮសូរនៅពីក្រោយខ្នងតែម្ដង ខ្ញុំងាកមើលយ៉ាងរហ័ស តែសំណាងល្អ មិនឃើញអ្វីឡើយ។ ខ្ញុំធូរទ្រូងបន្តិច ប៉ុន្តែខ្ញុំព្រឺសម្បុរពីចុងជើងដល់ចុងសក់ ខ្ញុំស្ទាបមើលសក់ទៅរឹងដូចឫសឫស្សីអ៊ីចឹង។ ខ្ញុំចេះតែមានអារម្មណ៍ថា មានអ្វីម្យ៉ាងសម្លឹងមើលខ្ញុំ ប៉ុន្តែវាឆ្ងាញ់ត្រង់ខ្ញុំមើលមិនឃើញស្អីទាល់តែសោះ។ ក្រោយមកទៀត ខ្ញុំស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ចុកពោះឆៀបៗ សំឡេងខ្យល់បក់ប៉ះស្លឹកជ្រៃលាន់ឮសូររ៉ាវៗ ខ្ញុំមិនអស់ចិត្ត ខ្ញុំងើយទៅលើ។
ពុទ្ធោ ពុទ្ធំ ខ្ញុំព្យាយាមទប់ស្មារតីមិនឱ្យតក់ស្លុត ខ្ញុំឃើញស្រីម្នាក់សក់វែងអន្លាយរសាត់អណ្ដែតតាមកម្លាំងខ្យល់ កំពុងឈរលើមែកជ្រៃសម្លឹងមកខ្ញុំក្នុងកែវភ្នែកយ៉ាងមុតស្រួច។ ភ្នែកហ្នឹង ហើយនឹងអាភ្នែកឆ្មាខ្មៅដែលខ្ញុំជួប គឺភ្នែកតែមួយតែម្ដង។ ខ្ញុំជួបតែខ្មោចស្រីសក់វែង បើជួបខ្មោចស្រីកាត់សក់ខ្លីបែបកូរ៉េប្រហែលជាត្រជាក់ភ្នែក ផ្លាស់ប្ដូរបរិយាកាសខ្លះមិនសូវខ្លាចទេមើលទៅ។ វាសម្លឹងៗមិនដាក់ភ្នែក មិនប្រិចសោះតែម្ដង សង្ស័យមិនដែលឃើញមនុស្សទេមើលទៅ។ ខ្ញុំក៏មើលមិនទម្លាក់ភ្នែកដែរ ចង់ដឹងថា តើវានឹងធ្វើអីខ្ញុំ?។ តាមពិតខ្ញុំមិនចង់មើលវាប៉ុន្មានទេ ព្រោះមុខវាអាក្រក់ពន់ពេក ខ្ញុំឃើញសាច់មុខវារលួយដោយដុំៗ កែវភ្នែកធំក្រឡោត សាច់វិញពណ៌ឡើងខៀវ។
ខ្ញុំភ័យផង ខ្លាចផង ចុកពោះផង…. ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ម៉េចបានសុខៗចុកពោះ មួយសន្ទុះទើបខ្ញុំនឹកឃើញថា មួយនេះមិនមែនខ្មោចធម្មតាទេ គឺជាព្រាយដើមជ្រៃហ្នឹងហើយទើបមានឫទ្ធិអាចធ្វើឱ្យខ្ញុំចុកពោះបាន។ ពេលនេះខ្ញុំមានឱកាសប្រលងឫទ្ធិជាមួយព្រាយហើយទេតើ។ វាបន្លឺសំឡេងបែបបង្អូសៗថា៖
«ឯងឆាប់ត្រលប់ទៅវិញភ្លាម ប្រសិនជាចង់រស់! ឆាប់ទៅក្នុងពេលនេះភ្លាម!!»
ទៅវិញឬ? ខ្ញុំមកដល់ដំណាក់កាលនេះហើយ កុំសង្ឃឹមសម្បត្តិត្រឹមព្រាយ ខ្ញុំមិនខ្លាចទេ។
«ឯងឆាប់ត្រលប់ទៅវិញភ្លាម ប្រសិនជាចង់រស់! ឆាប់ទៅក្នុងពេលនេះភ្លាម!!»
ទៅវិញឬ? ខ្ញុំមកដល់ដំណាក់កាលនេះហើយ កុំសង្ឃឹមសម្បត្តិត្រឹមព្រាយ ខ្ញុំមិនខ្លាចទេ។
ខ្ញុំលូកដៃរាវក្នុងហោប៉ៅអាវប៉ាខ្ញុំ។ ខ្ញុំអរផឺតមិននឹកស្មានសោះថា មានដែកកេះក្នុងនោះ។ ខ្ញុំបិទភ្នែកនឹកគុណព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃ និងតាខ្ញុំ រួចក៏ប្រមូលស្លឹកឈើ ស្មៅងាប់ៗមកដាក់ជុំវិញគល់នោះ បន្ទាប់មកខ្ញុំទាញដែកកេះចេញមក។ សំណាងខ្ញុំហើយដែលយកអាវប៉ាខ្ញុំមកជាប់ដែកកេះមកតាម។
«ឥលូវ នាងថយចេញពីមុខយើង ឬចង់អស់ផ្ទះនៅ? យើងក៏ចង់ដឹងដែរថា បន្ទាប់ពីដើមនេះឆេះអស់ឬងាប់ តើនាងទៅនៅឯណាវិញ? នាងឯងខ្លាំងមែន ប៉ុន្តែយើងដឹងចំណុចខ្សោយនាងឯង!» ខ្ញុំធ្លាប់ឮចាស់ៗនិយាយពីចំណុចខ្សោយរបស់ព្រាយពីមុនមក ទើបខ្ញុំពោលទាំងមានទំនុកចិត្តខ្ពស់បែបនេះ។
«ឯងហ៊ាន?»
ព្រាយនោះស្រែកគំហកសម្លុតមកវិញ។
«រឿងអីដែលយើងមិនហ៊ាន? ហាហាហា!»
ខ្ញុំសើចឌឺដង និងគំរាមទៅព្រាយមុខអាក្រក់នោះវិញ រួចខ្ញុំក៏ដុតមែន។ ព្រាយនោះមិនបង្អង់ ក៏ហោះអណ្ដែតចុះមកក្រោម ឈរមុខខ្ញុំឃ្លាតពីគ្នាប្រហែល៣ជំហាន។
«ឥលូវ នាងថយចេញពីមុខយើង ឬចង់អស់ផ្ទះនៅ? យើងក៏ចង់ដឹងដែរថា បន្ទាប់ពីដើមនេះឆេះអស់ឬងាប់ តើនាងទៅនៅឯណាវិញ? នាងឯងខ្លាំងមែន ប៉ុន្តែយើងដឹងចំណុចខ្សោយនាងឯង!» ខ្ញុំធ្លាប់ឮចាស់ៗនិយាយពីចំណុចខ្សោយរបស់ព្រាយពីមុនមក ទើបខ្ញុំពោលទាំងមានទំនុកចិត្តខ្ពស់បែបនេះ។
«ឯងហ៊ាន?»
ព្រាយនោះស្រែកគំហកសម្លុតមកវិញ។
«រឿងអីដែលយើងមិនហ៊ាន? ហាហាហា!»
ខ្ញុំសើចឌឺដង និងគំរាមទៅព្រាយមុខអាក្រក់នោះវិញ រួចខ្ញុំក៏ដុតមែន។ ព្រាយនោះមិនបង្អង់ ក៏ហោះអណ្ដែតចុះមកក្រោម ឈរមុខខ្ញុំឃ្លាតពីគ្នាប្រហែល៣ជំហាន។
ពោះខ្ញុំចុកកាន់តែខ្លាំង ឈឺដល់រមួលតែម្ដង មិនបង្អង់យូរ ខ្ញុំក៏ដុតបង្ខំភ្លើងឱ្យឆេះឡើង។ ភ្លាមៗនោះមានខ្យល់បក់មកយ៉ាងខ្លាំងក្នុងគោលបំណងពន្លត់ភ្លើង តែហាក់ដូចជាមិនធ្វើឱ្យភ្លើងខ្ញុំរលត់ បែរជាធ្វើឱ្យឆេះកាន់តែខ្លាំង។ វាឃើញខ្ញុំមិនខ្លាច វាក៏យកដៃមកច្របាច់កខ្ញុំ ភ្លើងនៅជិតដៃស្រាប់ក៏កន្ត្រាក់មករោលដៃនោះ ខ្ញុំឮសំឡេងវាស្រែកយ៉ាងគ្រលួច រួចខ្ញុំគំរាមវាម្ដងទៀត៖
«បើនាងមិនចាញ់ទេ ខ្ញុំនឹងកម្ទេចផ្ទះនាងឯងចោលក្នុងពេលហ្នឹង!» ខ្ញុំម្នីម្នារកមែកឈើងាប់ៗបន្ថែមទៀត ព្រោះមើលទៅមែកឈើដែលខ្ញុំរកពីដំបូងនោះក៏ឆេះជិតអស់ហើយដែរ។ កាន់តែយូរទៅ ខ្ញុំកាន់តែក្លាហាន កាន់តែចូលចិត្តល្បែងមួយនេះ។ ព្រាយនោះមើលឃើញខ្ញុំមិនខ្លាច ធ្វើអីខ្ញុំមិនកើត ហើយខ្លាចអស់ផ្ទះនៅផងមើលទៅទើបនិយាយថា៖
«បានហើយ ខ្ញុំចាញ់ឯងហើយ ឆាប់ពន្លត់ភ្លើងភ្លាម!»
«បើនាងមិនចាញ់ទេ ខ្ញុំនឹងកម្ទេចផ្ទះនាងឯងចោលក្នុងពេលហ្នឹង!» ខ្ញុំម្នីម្នារកមែកឈើងាប់ៗបន្ថែមទៀត ព្រោះមើលទៅមែកឈើដែលខ្ញុំរកពីដំបូងនោះក៏ឆេះជិតអស់ហើយដែរ។ កាន់តែយូរទៅ ខ្ញុំកាន់តែក្លាហាន កាន់តែចូលចិត្តល្បែងមួយនេះ។ ព្រាយនោះមើលឃើញខ្ញុំមិនខ្លាច ធ្វើអីខ្ញុំមិនកើត ហើយខ្លាចអស់ផ្ទះនៅផងមើលទៅទើបនិយាយថា៖
«បានហើយ ខ្ញុំចាញ់ឯងហើយ ឆាប់ពន្លត់ភ្លើងភ្លាម!»
ខ្ញុំមិនភ្លើសោះ ខ្ញុំនិយាយតបវិញថា៖
«ឯងឆាប់ធ្វើឱ្យយើងបាត់ចុកពោះវិញសិន ហើយកុំលេងល្បិចឱ្យសោះ!»
និយាយចប់ ខ្ញុំឮសំឡេងយំបង្អូសយ៉ាងវែង រួចក៏រលត់សូរស្ងាត់ទៅ ឯពោះខ្ញុំក៏បាត់ចុកដូចគេបេះ។ និយាយតាមត្រង់ ខ្ញុំស្អប់អាសំឡេងបង្អូសៗហ្នឹងណាស់ ឆ្ងល់ដែរបើបន្លឺក្នុងសំឡេងធម្មតាទៅវាកើតស្អី។ ខ្ញុំគោរពសម្ដីខ្ញុំក៏រើពន្លត់ភ្លើងនោះចោលអស់ទៅ។ ទីបំផុត ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលទី២ហើយ។ ទី១ ខ្មោច ទី២ ព្រាយ ចាំមើលអាទី៣ វាជាស្អី?? ទោះជាមេឃត្រជាក់ តែខ្ញុំបែរជាបែកញើសជោកខ្លួន បែកញើសដល់ក្បាលទៀត។
ខ្ញុំគិតថា បើនិយាយប្រាប់គេពីរឿងយប់នេះ តើនរណានឹងជឿទៅហ្ន៎។ ខ្ញុំក៏ដើរទៅមុខបន្តិចក៏ដល់គល់ដើមជ្រៃ រួចដើរទៅខាងឆ្វេង៧ជំហានដូចក្នុងយល់សប្ដិ។ ពេលនោះខ្ញុំអរផឺតព្រោះពិតជាប្រទះឃើញដុំថ្មបីដុំ ដាក់តម្រៀបដូចមុំចង្ក្រានមែន។ បម្រុងនឹងកាប់ ខ្ញុំទច់បន្តិច ព្រោះអីលោកតាប្រាប់ថា ត្រូវជួបឧបសគ្គបី ពេលនេះទើបតែជួបបានពីរ ហើយខ្ញុំដល់កន្លែងជីកយកកំណប់ទៅហើយ។ មុននឹងជីក ខ្ញុំបន្ធូរអារម្មណ៍បន្តិចរេភ្នែកមើលជុំវិញមួយត្រួស ខ្ញុំមិនខ្វល់ថា វិញ្ញាសាទី៣ជាស្អីនោះទេ គ្រាន់តែដឹងថា ខ្ញុំធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន។
«ឯងឆាប់ធ្វើឱ្យយើងបាត់ចុកពោះវិញសិន ហើយកុំលេងល្បិចឱ្យសោះ!»
និយាយចប់ ខ្ញុំឮសំឡេងយំបង្អូសយ៉ាងវែង រួចក៏រលត់សូរស្ងាត់ទៅ ឯពោះខ្ញុំក៏បាត់ចុកដូចគេបេះ។ និយាយតាមត្រង់ ខ្ញុំស្អប់អាសំឡេងបង្អូសៗហ្នឹងណាស់ ឆ្ងល់ដែរបើបន្លឺក្នុងសំឡេងធម្មតាទៅវាកើតស្អី។ ខ្ញុំគោរពសម្ដីខ្ញុំក៏រើពន្លត់ភ្លើងនោះចោលអស់ទៅ។ ទីបំផុត ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលទី២ហើយ។ ទី១ ខ្មោច ទី២ ព្រាយ ចាំមើលអាទី៣ វាជាស្អី?? ទោះជាមេឃត្រជាក់ តែខ្ញុំបែរជាបែកញើសជោកខ្លួន បែកញើសដល់ក្បាលទៀត។
ខ្ញុំគិតថា បើនិយាយប្រាប់គេពីរឿងយប់នេះ តើនរណានឹងជឿទៅហ្ន៎។ ខ្ញុំក៏ដើរទៅមុខបន្តិចក៏ដល់គល់ដើមជ្រៃ រួចដើរទៅខាងឆ្វេង៧ជំហានដូចក្នុងយល់សប្ដិ។ ពេលនោះខ្ញុំអរផឺតព្រោះពិតជាប្រទះឃើញដុំថ្មបីដុំ ដាក់តម្រៀបដូចមុំចង្ក្រានមែន។ បម្រុងនឹងកាប់ ខ្ញុំទច់បន្តិច ព្រោះអីលោកតាប្រាប់ថា ត្រូវជួបឧបសគ្គបី ពេលនេះទើបតែជួបបានពីរ ហើយខ្ញុំដល់កន្លែងជីកយកកំណប់ទៅហើយ។ មុននឹងជីក ខ្ញុំបន្ធូរអារម្មណ៍បន្តិចរេភ្នែកមើលជុំវិញមួយត្រួស ខ្ញុំមិនខ្វល់ថា វិញ្ញាសាទី៣ជាស្អីនោះទេ គ្រាន់តែដឹងថា ខ្ញុំធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន។
នៅជុំវិញទីនោះ ខ្ញុំឃើញតែស្រមោលដើមឈើ ស្រមោលសំណង់អគារ ក្រោមពន្លឺព្រះចន្ទព្រាលៗ ឯពន្លឺផ្កាយលើវេហាជះព្រិចៗប្រៀបដូចជាគ្រាប់ពេជ្រ។ បរិយាកាសនៅទីនោះស្ងាត់ជ្រងំ រកតែស្រមោលអំពិលអំពែកមួយក៏គ្មាន ផ្នូរខ្មោច ចេតិយនៅត្រៀបត្រាជុំវិញនោះ ខ្ញុំឈរម្នាក់ឯងគត់ ទោះមនុស្សដែលក្លាហានយ៉ាងណាក៏គង់រំភើបញាប់ញ័រដែរ។ បន្ទាប់ពីនោះមក ខ្ញុំអង្គុយចុះ ហើយចាប់ផ្ដើមជីក។ ពេលកំពុងឱនលុងរណ្ដៅបានជម្រៅប្រហែលជា៣តឹក ស្រាប់តែខ្ញុំឮសំឡេងឈីត! ឈីត! នៅលើក្បាល។ ខ្ញុំងើយក្បាលរកមើលយឺតៗ ទាំងចិត្តគិតថា ច្បាស់ជាអាឧបសគ្គទី៣ជាប្រាកដ។
ពេលនោះខ្ញុំឃើញសេនាជនមួយក្បាលយ៉ាងធំកំពុងតែបើកពពារដាក់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្ត ពេលនេះកំណប់ច្បាស់ជាយកបានជាប្រាកដ។ ខ្ញុំធ្លាប់ជួបម្ដងដែរសេនាជនហ្នឹង ទើបខ្ញុំមិនខ្លាច ខ្ញុំដឹងថា ពស់ហ្នឹងជារបស់អ្នកតាម្ចាស់ទឹកម្ចាស់ដី គេមិនឱ្យប៉ះពាល់ទេ វាធ្វើបាបអ្នកដែលអាក្រក់ ឬបំពានដល់ម្ចាស់វា។ បើយើងមិនបំពានវា ក៏វាមិនបំពានយើងដែរ។ ពស់នេះប្រហែលជាចង់សាក បន្លាចឱ្យខ្ញុំខ្លាច ហើយរត់ចេញហើយមើលទៅ។ ខ្ញុំក៏ក្រោកឈរឡើងមិនខ្វល់នឹងវា ហើយលើកដៃសំពះ រួចនិយាយបួងសួង៖
«ខ្ញុំមកយកកំណប់នេះតាមការពន្យល់សប្ដិរបស់តាខ្ញុំ! ខ្ញុំមិនដែលគិតចង់បៀតបៀននរណា ឬគិតថានឹងយករបស់ដែលយកបានទៅព្យាបាទអ្នកដទៃក៏គ្មានដែរ! ខ្ញុំមកយកក៏ខ្ញុំមិនប៉ះពាល់បង្កជម្លោះជាមួយអ្នកថែរក្សាណាដែរ! ប្រសិនបើខ្ញុំមាននិស្ស័យត្រូវបានរបស់អស់នេះ សូមឱ្យសេនាជនលោកម្ចាស់អញ្ជើញទៅវិញចុះ!»
ប្រៀបដូចជាសត្វនេះចេះស្ដាប់សម្ដីមនុស្ស គ្រាន់តែពោលចប់ ខ្ញុំឮសូរខ្សាកៗ គឺពស់នោះ វាថយចេញទៅវិញ តែវាវារយឺតៗ ហាក់ដូចជាអាល័យរបស់អ្វីម្យ៉ាង។ ខ្ញុំមិនបង្អង់ទៀតក៏ប្រញាប់ជីកបន្ត ព្រោះខ្លាចមេឃភ្លឺ ឬអ្នកយកទឹកត្នោតដើរមកឃើញ។ ជីកបានប្រហែលមួយម៉ែត្រ ខ្ញុំក៏ជីកប៉ះកេះមួយឮសូរប៉ូង។ ខ្ញុំត្រេកអរម្នីម្នាកាយលើកហិបចេញមក។
«ខ្ញុំមកយកកំណប់នេះតាមការពន្យល់សប្ដិរបស់តាខ្ញុំ! ខ្ញុំមិនដែលគិតចង់បៀតបៀននរណា ឬគិតថានឹងយករបស់ដែលយកបានទៅព្យាបាទអ្នកដទៃក៏គ្មានដែរ! ខ្ញុំមកយកក៏ខ្ញុំមិនប៉ះពាល់បង្កជម្លោះជាមួយអ្នកថែរក្សាណាដែរ! ប្រសិនបើខ្ញុំមាននិស្ស័យត្រូវបានរបស់អស់នេះ សូមឱ្យសេនាជនលោកម្ចាស់អញ្ជើញទៅវិញចុះ!»
ប្រៀបដូចជាសត្វនេះចេះស្ដាប់សម្ដីមនុស្ស គ្រាន់តែពោលចប់ ខ្ញុំឮសូរខ្សាកៗ គឺពស់នោះ វាថយចេញទៅវិញ តែវាវារយឺតៗ ហាក់ដូចជាអាល័យរបស់អ្វីម្យ៉ាង។ ខ្ញុំមិនបង្អង់ទៀតក៏ប្រញាប់ជីកបន្ត ព្រោះខ្លាចមេឃភ្លឺ ឬអ្នកយកទឹកត្នោតដើរមកឃើញ។ ជីកបានប្រហែលមួយម៉ែត្រ ខ្ញុំក៏ជីកប៉ះកេះមួយឮសូរប៉ូង។ ខ្ញុំត្រេកអរម្នីម្នាកាយលើកហិបចេញមក។
ហិបនោះប្រហែលជា៥តឹកបួនជ្រុង មានទម្ងន់ធ្ងន់ណាស់ដែលខ្ញុំប្រឹងលើកយ៉ាងណាក៏មិនរួច តាមមើលប្រហែលជា៣នាក់ទើបអាចយកវាចេញពីរណ្ដៅនោះបាន។ ក្រោយពីប្រឹងប្រហែលជាកន្លះម៉ោងមិនបានការមក ខ្ញុំក៏កាប់ទម្លុះហិបនោះតែម្ដង។ ពេលធ្លុះមួយហើយ ស្រាប់តែប្រទះហិបមួយក្នុងហ្នឹងមួយជាន់ទៀត។ អីក៏កំប្លែងម្ល៉េះ ខ្ញុំចេះតែគិតក្នុងចិត្ត។ សល់ប៉ុន្មានជាន់ក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំត្រូវតែបើកយកឱ្យបានដែរ។ ខ្ញុំយារចបជីកកាប់យ៉ាងខ្លាំង ក៏ធ្លុះដូចចិត្តប៉ង តែទង្គិចនឹងអ្វីមួយដូចជាថ្ម លាន់សូរផាំង។ ខ្ញុំឱនចុះកាយលើកយកចំណាំងឈើចេញ ពេលបញ្ចាំងពិលទៅ ខ្ញុំភ្ញាក់ដូចគេកន្ត្រាក់ ខ្ញុំឈរស្ទើរតែគ្មានដង្ហើម ពេលឃើញរបស់នោះ។
តាមពិត ខ្ញុំឃើញព្រះកេសព្រះមួយអង្គយ៉ាងធំធ្វើពីថ្មភក់។ វាហួសនឹងការស្មានរបស់ខ្ញុំថា កំណប់នោះគឺព្រះកេសព្រះ។ ខ្ញុំប្រឹងលើកយកព្រះកេសនោះចេញ ស្រាប់តែក្រឡេកឃើញក្រណាត់កញ្ចប់តូចមួយពណ៌ខៀវ និងសាស្ត្រាស្លឹករឹត២ដុំ។ ខ្ញុំក៏ស្រាយកញ្ចប់នោះមើលក៏ឃើញព្រះសិអារ្យមេត្រីមួយអង្គធ្វើពីសំរឹទ្ធិទំហំប៉ុន៣ធ្នាប់ដៃ ព្រះតូចៗប៉ុនកូនដៃធ្វើពីលង្ហិន២ សំរឹទ្ធិ៥ ប្រាក់១ និងមួយទៀតជាខ្នាយ វាប្រហែលជាខ្នាយតានហើយមើលទៅ។ ឯក្រណាត់មានរូបយ័ន្ត ខ្ញុំក៏មិនដឹងថាជាយ័ន្តអីដែរ ព្រោះខ្មែរយើងមានយ័ន្តច្រើនប្រភេទណាស់។ ខ្ញុំរើអានសាស្ត្រាស្លឹករឹត ក្រោមពន្លឺពិលខ្ញុំឃើញអក្សរពិបាកអានបន្តិច ហើយវារូបរាងស្រដៀងអក្សរបច្ចុប្បន្នដែរ គេដាក់ថា សាស្ត្រាពិជ័យសង្គ្រាម។
ខ្ញុំឃើញពីរបៀបបញ្ជាទ័ព ការតាំងជំរំអីជាដើម។ សាស្ត្រាមួយទៀត គេដាក់តម្រាបុរាណ។ ក្នុងនោះមានបាលីជាច្រើន ដូចជាបាលីលើកកម្លាំង បាលីឃាត់ឈាម បាលីស្នេហ៍ បាលីបំបាំងខ្លួន បាលីបង្រួញដី បាលីចងមាត់ពស់ជាដើម។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ក៏រើលើកយកហិបតូចនោះចេញមកក្រៅ រួចដាក់របស់ទាំងប៉ុន្មានចូលទៅក្នុងនោះវិញ ដើម្បីងាយស្រួលលីយកទៅផ្ទះ។ ឆ្ងល់ដែរពេលក្នុងរណ្ដៅធ្ងន់មហាធ្ងន់លើកមិនរួច ដល់ពេលនេះស្រាលល្មមនឹងកម្លាំង។ ក្រោយពីរៀបចំរួចរាល់ ខ្ញុំក៏កាយដីលុបរណ្ដៅនោះវិញ។ ខ្ញុំធ្វើដំណើរទៅវិញទាំងសប្បាយចិត្តឥតឧបមា ពេលដើរផុតពីកន្លែងនោះខ្ញុំងាកមើលក្រោយ ស្រមៃដល់ហេតុការណ៍អម្បាញ់មិញ។ លាហើយទីបច្ឆា លាហើយព្រាយដើមជ្រៃ លាហើយសេនាជន លាហើយចេតិយ ផ្នូរខ្មោច សូមវិញ្ញាណទាំង៣ដែលនៅយាមរក្សាកំណប់នេះពីមុនទៅចាប់ជាតិចុះ។ តាមផ្លូវមកវិញ លែងស្ងាត់ទៀតហើយ ព្រោះពេលនេះម៉ោងជិត៥ ទៅហើយ មាន់រងាវឆ្លើយឆ្លងពេញភូមិ។
អ្នកស្រុកមួយចំនួនតូចក៏ភ្ញាក់ពីនិន្ទ្រាហើយដែរ។ ពេលមកដល់ផ្ទះ ខ្ញុំយកចបនិងអាវដាក់កន្លែងដដែលវិញ បន្ទាប់មកខ្ញុំក៏រើយកព្រះតូចៗ និងសាស្ត្រាស្លឹករឹតនោះចេញដាក់ចូលក្នុងវ៉ាលិសផ្ទាល់ខ្លួន។ ឯព្រះកេសព្រះមួយនោះ ខ្ញុំដាក់ក្នុងហឹបដដែល។ ខ្ញុំសម្ងំគេងវិញដោយឆ្ងល់ពីព្រះកេសនោះ ខ្ញុំគិតថា ចាំសួរចាស់ៗ ប្រហែលជាមានអ្នកដឹងពីប្រវត្តិកំណប់ព្រះកេសមួយហ្នឹង។ ខ្ញុំគេងមិនលក់ភ្លាមទេ ខ្ញុំនឹកគិតស្រមៃដល់ហេតុការណ៍ដែលកើតឡើងមួយកំណាត់យប់នេះមិនឈប់ តែមួយសន្ទុះធំក្រោយមក ខ្ញុំក៏គេងលក់ទៅ។
ពេលខ្ញុំភ្ញាក់មកវិញ ម៉ោងជាង៨ព្រឹកទៅហើយ ប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំជាមនុស្សគេងយូរៗ ទើបគាត់មិនដាស់ហើយមើលទៅ។ ខ្ញុំបានទៅជួបគាត់ទាំង២ ហើយនិយាយតំណាលរឿងទាំងប៉ុន្មានឱ្យគាត់ស្ដាប់ តែខ្ញុំមិននិយាយថា ខ្ញុំយកបានអីខ្លះនោះទេ។ និយាយចប់ខ្ញុំក្រោកទៅលើកយកព្រះកេសព្រះមក ហើយលើកចេញ។ ពេលឃើញទើបប៉ាខ្ញុំប្រាប់ថា៖
«ជាព្រះកេសព្រះអង្គធំនៅវត្តសព្វថ្ងៃដែលបាត់រាប់សិបឆ្នាំមកហើយ! ព្រះកេសដែលឃើញសព្វថ្ងៃ គឺចាក់ស៊ីម៉ងត៍ធ្វើក្រោយទេ! ប៉ាធ្លាប់ឃើញនេះកាលប៉ានៅតូចៗ!»
ពេលឮអ៊ីចឹង ខ្ញុំចេះតែឆ្ងល់ បើបែបនោះមានតែតាខ្ញុំជាអ្នកលួច។ ចុះគាត់លួចយកមកកប់ទុកធ្វើអី? ការធ្វើបែបនេះមានប្រយោជន៍អី?
«ជាព្រះកេសព្រះអង្គធំនៅវត្តសព្វថ្ងៃដែលបាត់រាប់សិបឆ្នាំមកហើយ! ព្រះកេសដែលឃើញសព្វថ្ងៃ គឺចាក់ស៊ីម៉ងត៍ធ្វើក្រោយទេ! ប៉ាធ្លាប់ឃើញនេះកាលប៉ានៅតូចៗ!»
ពេលឮអ៊ីចឹង ខ្ញុំចេះតែឆ្ងល់ បើបែបនោះមានតែតាខ្ញុំជាអ្នកលួច។ ចុះគាត់លួចយកមកកប់ទុកធ្វើអី? ការធ្វើបែបនេះមានប្រយោជន៍អី?
វាមិនសមថា សុខៗគាត់ធ្វើអ៊ីចឹង។ អ្វីៗសុទ្ធតែជាអាថ៌កំបាំង មានតែសំណួរ ប៉ុន្តែមិនទាន់មានចម្លើយ។ ឬឯរបស់ផ្សេងៗទៀត ខ្ញុំមិនចម្លែកនោះទេ ចាស់ៗបុរាណ ហើយគាត់ជាមេទ័ពទៀត កន្សែងយ័ន្ត ខ្នាយតាន់ ព្រះពុទ្ធរូប សាស្ត្រាគម្ពីរអីហ្នឹង គាត់ត្រូវតែមានអ៊ីចឹងហើយ។ ប៉ាខ្ញុំនិយាយបន្ថែមថា៖
«តាឯងប្រសិនជារស់មកដល់សព្វថ្ងៃ ក៏អាយុប្រហែលជាង១០០ដែរ ព្រោះតាឯងអាយុជិត៤០ទៅហើយបានប៉ាកើត! រាល់ថ្ងៃហ្នឹងប៉ាអាយុ៦០ប្លាយហើយហ្នឹង!»
ប៉ាខ្ញុំនិយាយបន្ថែមទៀតថា៖
«តាឯងចេះបង្រួញដី ធ្វើដំណើរទៅមកភ្នំពេញត្រឹមធូបមួយដើមទេ!»
«តាឯងប្រសិនជារស់មកដល់សព្វថ្ងៃ ក៏អាយុប្រហែលជាង១០០ដែរ ព្រោះតាឯងអាយុជិត៤០ទៅហើយបានប៉ាកើត! រាល់ថ្ងៃហ្នឹងប៉ាអាយុ៦០ប្លាយហើយហ្នឹង!»
ប៉ាខ្ញុំនិយាយបន្ថែមទៀតថា៖
«តាឯងចេះបង្រួញដី ធ្វើដំណើរទៅមកភ្នំពេញត្រឹមធូបមួយដើមទេ!»
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ដូចជាជ្រុលពេកទេដឹង សូម្បីបើកឡានក៏ចំណាយពេលប៉ុន្មានម៉ោងដែរ ចុះត្រឹមដើរ ម៉េចនឹងត្រឹមធូបមួយដើមកើត តែក៏មិននិយាយប្រកែកអីដែរ ក្រោយមកបន្តិច ខ្ញុំនឹកឃើញបាលីបង្រួញដីដែលខ្ញុំឃើញក្នុងសាស្ត្រាស្លឹករឹត។ វាប្រហែលជាការពិតមែនហើយមើលទៅ។ ប៉ាខ្ញុំនិយាយទាំងស្ដាយបន្តទៀតថា៖
«មិនដឹងយ៉ាងម៉េច គាត់មិនព្រមបង្ហាត់អ្វីដែលគាត់ចេះដល់កូនៗសោះ សូម្បីតែម្នាក់ រហូតដល់គាត់ឈឺស្លាប់កាលពីជាង៣០ឆ្នាំមុន! ពេលនោះកូនឯងទើបតែកើតបានប៉ុន្មានខែ គាត់ពរឯងរួចនិយាយថា ស្ដាយណាស់ អាចៅឯងកើតយឺតពេក!»
«មិនដឹងយ៉ាងម៉េច គាត់មិនព្រមបង្ហាត់អ្វីដែលគាត់ចេះដល់កូនៗសោះ សូម្បីតែម្នាក់ រហូតដល់គាត់ឈឺស្លាប់កាលពីជាង៣០ឆ្នាំមុន! ពេលនោះកូនឯងទើបតែកើតបានប៉ុន្មានខែ គាត់ពរឯងរួចនិយាយថា ស្ដាយណាស់ អាចៅឯងកើតយឺតពេក!»
មកដល់ត្រឹមនេះទើបខ្ញុំយល់ថា គាត់ចង់ប្រគល់របស់ទាំងនេះមកខ្ញុំជាប្រាកដ តែដោយសារតែខ្ញុំមិនទាន់ដឹងក្ដីទើបគាត់យកទៅកប់ទុក ចាំខ្ញុំធំមានសមត្ថភាពទៅជីកយក។ របស់ដែលយើងត្រូវបាន ទោះជាទៅដល់ណា ពេលយូរប៉ុណ្ណា ក៏គង់នឹងបាន។ តាមខ្ញុំដឹងរបស់អស់ហ្នឹង ហាក់ដូចជាមានវិញ្ញាណ ពោលទាល់តែមាននិស្ស័យទើបនៅជាមួយបាន។
ខ្ញុំផ្ដាច់ខ្លួនពីការស្រមៃរួចស្ដាប់ប៉ាខ្ញុំនិយាយបន្ត៖
«កំណប់នីមួយៗមិនមែនចេះតែបាន ងាយស្រួលយកនោះឡើយ។ តាមទម្លាប់ពេលគេជីកយក គេតែងតែបំបែកក្រឡឬហិបនោះក្នុងរណ្ដៅនោះតែម្ដងទើបគេអាចយករបស់បាន។ បើមិនដូច្នេះទេ គេនឹងឃើញតែក្រឡ រីហិបធ្លុះបាតដោយសារតែរបស់ទាំងនោះស្រុតចុះទៅក្រោមបាត់»
ឮអ៊ីចឹងខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើត ខ្ញុំមិនដឹង ចឹងសោះបានជាយប់មិញខ្ញុំលើកយកចេញមិនរួច ដល់ខ្ញុំកាប់ ជម្រុះក្ដារឃើញបដិមា ឃើញអីហើយទើបលើករួច។ ប្រហែលជាមានថាមពលងងឹតអ្វីម្យ៉ាងបានជួយខ្ញុំឱ្យយកកំណប់នោះបានជាប្រាកដ។ ចុងក្រោយប៉ាខ្ញុំ ឱ្យខ្ញុំយកទឹកដូងមកលាងព្រះកេសព្រះនេះ ដើម្បីយកទៅដាក់នៅវត្តវិញ។ ពេលខ្ញុំកំពុងលាង ខ្ញុំរកមើលក្រែងលោមានស្នាមឆែបដោយសារខ្ញុំកាប់ត្រូវ។ ខ្ញុំឃើញវាមានស្នាមបន្តិច តែសំណាងល្អដែលមើលធម្មតាមិនឃើញឡើយលុះត្រាតែប្រឹងពិនិត្យបានឃើញ។
គេក៏យកព្រះកេសកសាងសម័យក្រោយចេញ ហើយដាក់ព្រះកេសតាំងពីបុរាណចូលជំនួសវិញ ក្រោមការអបអរពីសំណាក់ ព្រះសង្ឃ អាចារ្យ ដូនជី គណៈកម្មការវត្ត និងពុទ្ធបរិស័ទ។ រីឯថា ហេតុអ្វីបានជាតាខ្ញុំកាត់យកព្រះកេសនេះទៅកប់នៅតែជាងងឹត គ្មានចម្លើយ គ្មាននរណាដឹង សូម្បីតែប៉ាខ្ញុំឬចាស់ៗក្ដី។
ខ្ញុំផ្ដាច់ខ្លួនពីការស្រមៃរួចស្ដាប់ប៉ាខ្ញុំនិយាយបន្ត៖
«កំណប់នីមួយៗមិនមែនចេះតែបាន ងាយស្រួលយកនោះឡើយ។ តាមទម្លាប់ពេលគេជីកយក គេតែងតែបំបែកក្រឡឬហិបនោះក្នុងរណ្ដៅនោះតែម្ដងទើបគេអាចយករបស់បាន។ បើមិនដូច្នេះទេ គេនឹងឃើញតែក្រឡ រីហិបធ្លុះបាតដោយសារតែរបស់ទាំងនោះស្រុតចុះទៅក្រោមបាត់»
ឮអ៊ីចឹងខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើត ខ្ញុំមិនដឹង ចឹងសោះបានជាយប់មិញខ្ញុំលើកយកចេញមិនរួច ដល់ខ្ញុំកាប់ ជម្រុះក្ដារឃើញបដិមា ឃើញអីហើយទើបលើករួច។ ប្រហែលជាមានថាមពលងងឹតអ្វីម្យ៉ាងបានជួយខ្ញុំឱ្យយកកំណប់នោះបានជាប្រាកដ។ ចុងក្រោយប៉ាខ្ញុំ ឱ្យខ្ញុំយកទឹកដូងមកលាងព្រះកេសព្រះនេះ ដើម្បីយកទៅដាក់នៅវត្តវិញ។ ពេលខ្ញុំកំពុងលាង ខ្ញុំរកមើលក្រែងលោមានស្នាមឆែបដោយសារខ្ញុំកាប់ត្រូវ។ ខ្ញុំឃើញវាមានស្នាមបន្តិច តែសំណាងល្អដែលមើលធម្មតាមិនឃើញឡើយលុះត្រាតែប្រឹងពិនិត្យបានឃើញ។
គេក៏យកព្រះកេសកសាងសម័យក្រោយចេញ ហើយដាក់ព្រះកេសតាំងពីបុរាណចូលជំនួសវិញ ក្រោមការអបអរពីសំណាក់ ព្រះសង្ឃ អាចារ្យ ដូនជី គណៈកម្មការវត្ត និងពុទ្ធបរិស័ទ។ រីឯថា ហេតុអ្វីបានជាតាខ្ញុំកាត់យកព្រះកេសនេះទៅកប់នៅតែជាងងឹត គ្មានចម្លើយ គ្មាននរណាដឹង សូម្បីតែប៉ាខ្ញុំឬចាស់ៗក្ដី។
ខ្ញុំលាក់អាថ៌កំបាំងថា ខ្ញុំយកបានរបស់ផ្សេងទៀត ពិតណាស់ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យលេចឮដំណឹងនេះទៅក្រៅនោះទេ។ ពេលអ្នកផ្សេងសួរថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំជីកបាន ខ្ញុំឆ្លើយយ៉ាងខ្លី ជារឿងចៃដន្យប៉ុណ្ណោះ។ ពេលមកភ្នំពេញវិញ ខ្ញុំរៀបហ៊ឹងមួយសម្រាប់ទុកបូជា ព្រះសិអារ្យមេត្រី និងព្រះផ្សេងៗដែលខ្ញុំជីកបាន។
ចំពោះកន្សែងវិញ ខ្ញុំរកគ្រូម្នាក់មើល គាត់ថាជា កន្សែងតេជះ គាត់ឱ្យខ្ញុំដេរជាអាវពាក់។ វាជាឧបករណ៍ដែលការពារយើងពីអាវុធក្នុងសង្គ្រាមពីបុរាណ ឯសម័យគ្មានសង្គ្រាមនេះ ខ្ញុំអាចពាក់វាការពារពីខ្មោចព្រាយ ឬភយន្តរាយទាំងពួងបានដែរ។
ចំពោះកន្សែងវិញ ខ្ញុំរកគ្រូម្នាក់មើល គាត់ថាជា កន្សែងតេជះ គាត់ឱ្យខ្ញុំដេរជាអាវពាក់។ វាជាឧបករណ៍ដែលការពារយើងពីអាវុធក្នុងសង្គ្រាមពីបុរាណ ឯសម័យគ្មានសង្គ្រាមនេះ ខ្ញុំអាចពាក់វាការពារពីខ្មោចព្រាយ ឬភយន្តរាយទាំងពួងបានដែរ។
ខ្ញុំឆ្លៀតពេលទំនេរពីការងារ យកសាស្ត្រាទាំងពីរមកវាយជាសៀវភៅក្នុងកុំព្យូទ័រដើម្បីងាយស្រួលទុកដាក់ និងរក្សាវាឱ្យគង់វង្សយូរអង្វែងទៅត្បិតវាជា ក្បួនបូរាណ ខ្ញុំមិនចង់បាត់បង់វានោះទេ។ ក្រោយពីចម្លងអត្ថបទទាំងប៉ុន្មានចប់សព្វគ្រប់អស់ ខ្ញុំក៏យកវាទៅទុកក្នុងកញ្ចក់បិទជិតរួចទៅដាក់លើហ៊ឹង។
រំលងបានមួយអាទិត្យ ខ្ញុំយល់សប្ដិឃើញម្ដងទៀត។ព្រលឹងខ្ញុំឃើញទស្សនីយភាពទាំងឡាយហាក់ដូចជាមើលរឿងក្នុងកុនអ៊ីចឹង ពោលគឺខ្ញុំបានត្រឹមតែមើលឃើញ ប៉ុន្តែមិនមានសកម្មភាពឬនិយាយអ្វីឡើយ។
ក្នុងរាត្រីស្ងាត់ ព្រលឹងខ្ញុំ អណ្ដែតទៅដល់វត្តនៅឯខេត្តកំពង់ចាមហ្នឹង។ ទៅដល់ទីនោះស្ងាត់ជ្រាប ស្រាប់តែខ្ញុំឃើញបុរស ៣ នាក់ពាក់ខោអាវបែបបុរាណ កំពុងឱបព្រះកេសព្រះរត់ចេញពីវិហារ។ ខ្ញុំឃើញពួកវារត់ ហើយក៏មកដល់ដើមជ្រៃ ហើយក៏វាក់អ៊ើជាមួយបុរសចំណាស់ម្នាក់កំពុងលុងរណ្ដៅកប់អ្វីម្យ៉ាង។
បុរសនេះច្បាស់ណាស់គឺជាតាខ្ញុំហ្នឹងឯង។ និម្មិតតែឃើញ ពួកនោះជាចោរលួចកាត់ព្រះកេសព្រះដូចនោះ គាត់ក៏ស្ទុះទៅកាប់សម្លាប់ទាំង ៣ នាក់នោះចោល។ ពួកនោះប្រឹងរត់គេចតែគេចមិនផុត ចុងក្រោយត្រូវស្លាប់ទាំងបី។ ក្នុងនោះមានម្នាក់ត្រូវតាខ្ញុំកាប់ដាច់ក្បាល។ ក្រោយពីសម្លាប់ហើយ គាត់ពោលថា៖
«ទោសរបស់ពួកឯងធ្ងន់ណាស់ហ៊ានលួចរបស់ក្នុងសាសនា ពួកឯងត្រូវតែនៅយាមព្រះកេសនេះ និងសម្បត្តិរបស់យើងនៅកន្លែងហ្នឹង រហូតដល់មាននរណាមានរិទ្ធិគ្រប់គ្រាន់មកជីកយកកំណប់នេះទៅ!កូនៗយើងគ្មាននរណាមាននិស្ស័យជាមួយរបស់នេះទេ។ យើងត្រូវតែកប់វាដើម្បីរង់ចាំ»
រំលងបានមួយអាទិត្យ ខ្ញុំយល់សប្ដិឃើញម្ដងទៀត។ព្រលឹងខ្ញុំឃើញទស្សនីយភាពទាំងឡាយហាក់ដូចជាមើលរឿងក្នុងកុនអ៊ីចឹង ពោលគឺខ្ញុំបានត្រឹមតែមើលឃើញ ប៉ុន្តែមិនមានសកម្មភាពឬនិយាយអ្វីឡើយ។
ក្នុងរាត្រីស្ងាត់ ព្រលឹងខ្ញុំ អណ្ដែតទៅដល់វត្តនៅឯខេត្តកំពង់ចាមហ្នឹង។ ទៅដល់ទីនោះស្ងាត់ជ្រាប ស្រាប់តែខ្ញុំឃើញបុរស ៣ នាក់ពាក់ខោអាវបែបបុរាណ កំពុងឱបព្រះកេសព្រះរត់ចេញពីវិហារ។ ខ្ញុំឃើញពួកវារត់ ហើយក៏មកដល់ដើមជ្រៃ ហើយក៏វាក់អ៊ើជាមួយបុរសចំណាស់ម្នាក់កំពុងលុងរណ្ដៅកប់អ្វីម្យ៉ាង។
បុរសនេះច្បាស់ណាស់គឺជាតាខ្ញុំហ្នឹងឯង។ និម្មិតតែឃើញ ពួកនោះជាចោរលួចកាត់ព្រះកេសព្រះដូចនោះ គាត់ក៏ស្ទុះទៅកាប់សម្លាប់ទាំង ៣ នាក់នោះចោល។ ពួកនោះប្រឹងរត់គេចតែគេចមិនផុត ចុងក្រោយត្រូវស្លាប់ទាំងបី។ ក្នុងនោះមានម្នាក់ត្រូវតាខ្ញុំកាប់ដាច់ក្បាល។ ក្រោយពីសម្លាប់ហើយ គាត់ពោលថា៖
«ទោសរបស់ពួកឯងធ្ងន់ណាស់ហ៊ានលួចរបស់ក្នុងសាសនា ពួកឯងត្រូវតែនៅយាមព្រះកេសនេះ និងសម្បត្តិរបស់យើងនៅកន្លែងហ្នឹង រហូតដល់មាននរណាមានរិទ្ធិគ្រប់គ្រាន់មកជីកយកកំណប់នេះទៅ!កូនៗយើងគ្មាននរណាមាននិស្ស័យជាមួយរបស់នេះទេ។ យើងត្រូវតែកប់វាដើម្បីរង់ចាំ»
បន្តមកទៀត ខ្ញុំឃើញ គាត់យកព្រះកេសព្រះដាក់ក្នុងហឹបជាមួយកូនកន្សែង និងសាស្ត្រាហើយកាយដីលុបវិញទៅវិញដោយយកដុំថ្មបីដាក់តម្រៀបគ្នាជាមុំចង្ក្រានផង។ បន្ទាប់មក គាត់ព្យាយាមបង្ហាប់ដីនោះ រួចប្រមូលស្លឹកឈើដាក់រាយពីលើ។
ចុងក្រោយ តាខ្ញុំក៏អូសសាកសពអ្នកទាំងបីទៅដាក់ក្នុងទីបច្ឆា ដោយមិនភ្លេចយួរក្បាលបុរសម្នាក់ដែលកាប់ជ្រុះដាច់ពីក ឈាមនៅហូរតក់ៗនៅឡើយផង។ ខ្ញុំឃើញគាត់អុជធូប ៦ សរសៃរួចនិយាយអីជីបអូចៗ ហើយគាត់យកទៅដោត ៣ សរសៃនៅក្រោមដើមជ្រៃ និង ៣ សរសៃទៀតនៅខ្ទមអ្នកតាមួយ ចម្ងាយប្រហែលជា ២០០ ម៉ែត្រពីទីនោះ។ ពេលនោះស្រាប់តែមានខ្យល់បោកបក់យ៉ាងខ្លាំងដូចពេលខ្ញុំទៅជួបប្រយុទ្ធជាមួយព្រាយនោះដែរ។ បន្ទាប់ពីចប់រួចរាល់ខ្ញុំឃើញគាត់ដើរលីចបកាន់ដាវត្រលប់មកផ្ទះវិញ។
ខ្ញុំក៏ភ្ញាក់មកវិញទាំងបែកញើសជោកខ្លួនតែម្ដង។ អាថ៌កំបាំងចាប់ផ្ដើមដោយសុបិន ពេលនេះអាថ៌កំបាំងត្រូវបានបើកកកាយដឹងពីការពិតក៏ដោយសារសុបិន។ ខ្ញុំក៏ភ្ញាក់ឡើងដោយញញឹមជាប់ ត្បិតអីពេលនេះអាថ៌កំបាំងលែងមានក្នុងចិត្តខ្ញុំទៀតហើយ។
ចប់
0 comments:
Post a Comment