នៅក្នុងសម័យដែលប្រាក់សុទ្ធក្រក្រៃលែង គឺក្នុងសម័យដែលខ្មែរយើងប្រើកាសស្ពាន់ រឺសំណរនៅឡើយ។ កាលនោះមានពួកចាម(ខ្មែរអិស្លាម) មួយក្រុមជាឈ្មួញគោចូលទៅខេត្ដកំពង់ធំ ដើម្បីទិញគោក្របីនាំយកទៅលក់នៅកូសាំងស៊ីន។ លុះធ្វើដំនើរមកដល់វត្ដនោះ ដែលទើបនឹងសាងថ្មី ពុំទាន់ដាក់នាមវត្ដនៅឡើយ ពួកចាមក៏នាំគ្នាចូលទៅសំណាក់ នៅវត្ដនោះ។
ពេលព្រលប់ៗកូនសិស្ស របស់លោកចៅអធិការ ក៏ដឹកគោឈ្មោលកំរាវមួយនឹម ដែលមានសំបុរ និងរាងរៅល្អលើសគោអែទៀត មកចងក្រោមកុដិក្បែរសាលាដែលពួកចាមសំណាក់។ ពេលនោះពួកចាមកំពុងដណ្ដាំបាយ ក្រលេកឃើញគោលោកគ្រូមេវត្ដ ក៏ស្រលាញ់ហើយនិយាយថា បើទិញគោនេះពីលោកគ្រូមេវត្ដនេះទៅ អញមុខជាបានមួយណែនជាស្រេច។ គិតហើយមេឈ្មួញម្នាក់ ក៏ដើរទៅកាន់កុដិលោកគ្រូមេវត្ដដើម្បីនិយាយទិញ លុះចូលទៅដល់ក៏អង្គុយបត់ជើង ថ្វាយបង្គំលោកតាមទំនៀមខ្មែរ ហើយនិយាយសរសើរសាសនាខ្មែរថា «ព្រះសង្ឃមានព្រះទ័យករុណាដល់អ្នកដំណើរណាស់មិនដែលប្រកាន់ថា សាសនាអិស្លាមជាសាសន៍ណាទេ ខ្ញុំព្រះករុណាបានជាជ្រុលទៅកើតក្នុងសាសនាអិស្លាមទៅហើយ ប្រសិនបើកើតមកជាខ្មែរប្រហែលជាបួសមួយជីវិតដូចលោកគ្រូមិនខាន»។
លោកគ្រូមេវត្ដពុំបានជ្រាបនូវពាក្យបញ្ជោរលើកជើង របស់ឈ្មួញនោះក៏ឆ្លើយថា «ល្អមែន! សាសនាខ្មែរ» ហើយមា នព្រះភក្រ្ដញញឹម ហាក់ដូចជាសប្បាយក្នុងព្រះទ័យណាស់ ដោយសារបានលឺសំដីរបស់ពួកឈ្មួញនោះ យូរលោកឆ្លើយថា «ចំរើនពរ ពិតមែនខ្មែរយើង»។ពួកឈ្មួញទាំងនោះយល់ថា លោកគ្រូចាប់ព្រះទ័យនឹងសំដីខ្លួន ហើយក៏និយាយថា «ពេលក្រោយបើខ្ញុំករុណាចូលមកទិញគោក្របីមួយលើកទៀត នឹងទិញល័ក្ខសំរាប់ជ្រលក់ចីវរមកប្រគេនមិនខាន»។ លោកគ្រូថា «អាត្មាអរណាស់ ព្រោះនៅស្រុកស្រែ ពុំសូវសំបូរល័ក្ខទេ»។ ពួកចាមផ្ដើមនិយាយទៀតថា «សុំទោសលោកគ្រូ គោលោកគ្រូដែលចងក្រោមកុដិ សូមទុកដាក់អោយខ្ញុំករុណាមក! ទុកធ្វើអ្វី? លោកគ្រូរកពីកូនសិស្សទៀតគង់តែបាន ជាវយកបច្ច័យសំរាប់កសាងវត្ដទៅ ខ្ញុំករុណាប្រគេន១០បាត។ លោកគ្រូគិតថា «គោរកទៀតបាន ហើយគោនេះសិស្សគេប្រគេនទទេផង អីលូវឈ្មួញគេអោយថ្លៃដល់ ១០បាត គួរលក់ណាស់ហើយ ព្រោះគ្មាននរណាអោយថ្លៃលើសនេះទៀតទេ»។ គិតស្រេចលោកគ្រូមានពុទ្ធដិកា «ចំរើនពរ! មិនអីទេអាត្មាទុកដាក់អោយដង្ខៅបាន»។ ចាមត្រេកអរណាស់ដកប្រាក់២រៀលកក់។ អែលោកគ្រូមានចិត្ដត្រេកអរណាស់ដែរ ដោយគិតថា មុខជាបានប្រាក់នេះមកកសាងវត្ដហើយ។ ចាមនិយាយ នឹង លោកគ្រូមេវត្ដថា «សន្យា៧ថ្ងៃទៀត ខ្ញុំករុណានឹងវិលមកយកគោ ហើយនឹងប្រគេនបច្ច័យគ្រប់ចំនួន ព្រោះអីលូវត្រូវការធ្វើដំណើរតទៅទៀត»។
ក្រោយថ្ងៃដែលពួកចាមចេញផុតពីវត្ដមួយថ្ងៃ ជូនជាថ្ងៃសីលពួកអុបាសក អុបាសិកា ជើងវត្ដមកជួបជុំគ្នាក្នុងទីវត្ដនោះ លោកគ្រូមានពុទ្ធដិកាថា «អាត្មាជាវគោអោយចាមទៅហើយ តំលៃ ១០បាត វាបញ្ចាំ២រៀល នៅខ្វះ៨បាត ប្រាំពីរថ្ងៃទៀតវានឹងមកយកគោ ព្រមទាំងប្រគល់ប្រាក់អោយគ្រប់ចំនួន អាត្មាជាវនេះថ្លៃណាស់ ព្រោះត្រូវការយកប្រាក់កសាងវត្ដផង» ពួកអុបាសកអុបាសិកាបន្ទោសលោកថា «លោកគ្រូម្ចាស់គិតខុសហើយ គោនេះល្អណាស់ មិនគួរលក់តំលៃថ្លៃប៉ុណ្ណឹងនោះទេ បើលក់បែបនេះតើលោកគ្រូរកពីណាបានទៀត?»។
ពេលនោះលោកគ្រូចៅអធិការ មិនចេញវាចាមួយមាត់សោះ នឹកថា អញខុសមែន ក៏មួរម៉ៅក្នុងចិត្ដថា អញធ្លាប់តែស្ដីបន្ទោសអោយគេ ពេលនេះគេតិះដៀលគំនិតអញវិញបាន។ លុះដល់អុបាសក អុបាសិកាត្រលប់ទៅផ្ទះវិញលោកគ្រូមេវត្ដចូលទៅក្នុងបន្ទប់ចាក់សោជិតមិនចេញក្រៅសោះ។ ព្រះសង្ឃក្នុងវត្ដមានសេចក្ដីព្រួយបារម្ភគ្រប់ព្រះអង្គ ពេលនោះសាមណេរមួយអង្គ មានបញ្ញាវៃជាសិស្សសំនព្វលោកគ្រូធំបានទូលព្រះសង្ឃថា «ខ្ញុំករុណាមានអុបាយមួយ អាចនឹងពិតពុទ្ធដិកាលោកគ្រូ កុំអោយខ្ញាល់បាន»។ ព្រះសង្ឃអែទៀតក៏ព្រមអោយសាមណេរធ្វើអុបាយកុំអោយលោកខ្ញា ល់។ តមកសាមណេរនោះ ចូលទៅគោះទ្វារទូលលោកគ្រូថា «សូមព្រះតេជគុណ និមន្ដមកឆាន់ចុះ បើខ្លាចពួកចាមយកគោ ខ្ញុំករុណាមានអុបាយកុំអោយវាយកបាន តែសូមព្រះតេជព្រះគុណនិមន្ដទៅកាន់ទីឆ្ងាយ យកទាំងគោទៅជាមួយផង ទុកអោយពួកចាមមកតទល់នឹងខ្ញុំព្រះករុណាចុះ»។
លោកគ្រូយល់ថា «គំនិតនេះត្រូវក៏បើកទ្វារបន្ទប់និមន្ដចេញទៅកាន់វត្ដអែទៀតយកគោទៅទុកកន្លែងផ្សេង»។ គ្រប់ ៧ថ្ងៃពួកចាមមកដល់ ចូលទៅរកលោកគ្រូ។ សាមណេរនោះនិយាយទៅកាន់ចាមនោះថា «លោកគ្រូមានការនិមន្ដទៅវត្ដដទៃទៅហើយ ថៅកែមានការអ្វី?»។ ចាមថា «ខ្ញុំករុណាមកយកគោ ដែលលោកគ្រូលក់អោយពីថ្ងៃមុន»។ សាមណេរនោះប្រាប់ថា «យកចុះតែសូមប្រគល់ប្រាក់អោយតែគ្រប់ចំនួនមក»។ ចាមរាប់ប្រាក់៨រៀលនោះប្រគេនសាមណេរ សាមណេរថា «ទេ! កាលលោកគ្រូនិយាយថា ១០បាតនោះ គឺវាល់សាច់ប្រាក់ពេញ១០បាត ដែលលោកសង្ឃដាក់ចង្ហាន់ មិនមែន១០បាតជាប្រាក់ ១០រៀលទេ លុះតែថៅកែវាល់ប្រាក់ពេញ ១០បាតលោកសង្ឃប្រគេនលោក ទើបលោកទទួលយក»។ ចាមប្រកែកថា «មិនមែនទេ! ខ្ញុំព្រះករុណានិយាយនឹងលោកគ្រូថា ១០បាត គឺ១០រៀលហើយនៅ ខ្វះ៨រៀលទៀត» ។ សាមណេរថាយកសាច់ប្រាក់មក វាល់នឹងបាតលោកបិណ្ឌ ទើបបានពុំមែន១បាតគិត ១រៀលទេប្រាក់ត្រឹម១០រៀលធ្វើម្ដេចនឹងយកទៅសាងវត្ដបាន បើថៅកែពុំវាល់ប្រាក់នឹងបាតអោយលោកទេ អាត្មាក៏ពុំព្រមអោយគោដែរ អែប្រាក់២រៀលដែលកក់នោះ អាត្មាសុខចិត្ដចេញជំនួសលោកគ្រូ ហ្នែ! យកទៅចុះប្រាក់២រៀល។
ពួកចាមទាល់គំនិតអិតមានអ្វីជជែកតទៅទៀត ក៏នាំគ្នាចុះពីលើកុដិធ្វើដំណើរទៅ។ កាលបើចាមចេញផុតពីវត្ដហើយ សាមណេរនោះទៅនិមន្ដលោកគ្រូមកវិញទូលតាមដំណើរ។ អែលោកគ្រូក៏និមន្ដមកកាន់វត្ដវិញ មានសេចក្ដីកោតសរសើរ ដល់ប្រាជ្ញាសាមណេរនោះជាច្រើន ឈប់ហៅសាមណេរនោះថា លោកនេន ទៅជាហៅថា «ជីមានបញ្ញា» វិញ។ អែអ្នកស្រុកជិតឆ្ងាយហៅយារៗក្លាយមកថា «បញ្ញាជី» ហើយវត្ដថ្មីនោះគេដាក់ឈ្មោះថា «វត្ដបញ្ញាជី» ជាប់រហូតមកដ ល់សព្វថ្ងៃនេះ ព្រោះទំនៀមខ្មែរថា បុរសណាបានបួសជាបុព្វជិត អ្នកស្រុកពុំហ៊ានហៅ អាមឹងឡើយ បើបួសជាសាមណេរគេហៅថា «លោកនេន ជាភិក្ខុថា លោកភិក្ខុ» បើសឹកពីនេន រឺ ភិក្ខុហៅថា បណ្ឌិត ដែលក្លាយមកជាអន្ទិត នោះអែង ហើយជាពិសេសទៀតគឺសឹកពីនេនហៅថា «ជី» ពីភិក្ខុហៅថា «អ្នក»។
0 comments:
Post a Comment